Gisteren incasseerde ik de geluksbonus.
Ik reed op de snelweg, keek schuin uit het raam en voelde me geweldig. Het was een even plotselinge als onverwachte golf van geluk die door me heen spoelde. Onverwacht, omdat ik op weg was naar de tandarts voor een lange en pijnlijke behandeling. Het was ook niet dat ik overdreven lekker reed of me een held voelde op de snelweg: ik heb mijn BMW al jaren geleden ingeruild voor een Greenwheels en sinds ik meedoe aan de Fashion Challenge kan ik helemaal niet zeggen dat ik me profileer op de status die aan uiterlijkheden wordt toegeschreven. Het lag ook niet aan het zonnetje, dat over de weilanden streek. Het raakt me wel vaker, hoe mooi Nederland kan zijn. Dit keer speelde er wat anders.
Wat ik werkelijk voelde had te maken met verbondenheid en zingeving. Ik realiseerde me dat de golf van geluk een na-ijleffect was van de dag ervoor. Toen presenteerde ik, met tien trendwatchers, de TrendRede. Een gezamenlijk cadeau dat we graag aan Nederland wilden aanbieden, omdat wij denken dat er behoefte is aan inspiratie. Het was een succes. Ten eerste omdat ik geniet van het proces van belangeloos samenwerken. Ten tweede omdat we juist door onze krachten te bundelen mooie, diepe lijnen kunnen schetsen. En ik kan nog steeds verliefd kijken hoe de gratis te downloaden versie zijn weg door de sociale media baant. Blijkbaar voelen veel mensen zich aangesproken. En dat maakt me extra gelukkig.
De geluksbonus. Is dat niet een geweldig nieuw woord bij die extra laag die steeds meer psychologen op de Maslowpiramide willen plaatsen? Hij komt vrij wanneer je het gevoel hebt dat je ergens aan bijdraagt waar iedereen beter van wordt. Geen financiële vergoeding kan er aan tippen. Gisteren incasseerde ik hem, en ik gloei nu nog na.
