Jef Koons, de icoon van de kunstenaarswereld eind jaren tachtig, staat weer helemaal in de belangstelling.
Zijn tot enorme proporties opgeblazen "ballonnenhondje" staat op het dak van een museum in New York, hij mag als eerste levende kunstenaar een tentoonstelling inrichten in Versailles, en ook in Chicago komt een overzichtstentoonstelling.
"It's Koons-time", schrijft de Volkskrant vandaag.
"...maar hoe komt dat? En waarom nu? En wat heeft hij, de meest oppervlakkige van alle kunstenaars, toch dat beklijft?" Het zat er al even langzaam aan te komen, meldt de krant. Ja, logisch. Het is weer volop winter in de cultuur, en Koons werd groot tijdens de vorige winter. Zijn werk raakt opnieuw een snaar bij mensen. Simpel, happy-go-lucky, op de rand van kitsch.
Ook toen al was men verbaasd, en soms ook boos, bijvoorbeeld toen het Stedelijk Museum
Ushering in Banality aanschafte, een manshoog schoorsteenbeeldje van een varkentje dat voortgeduwd wordt door engeltjes. Ach hoe mooi volgt de realiteit de theorie. Nog een keer de Volkskrant:
In de jaren negentig, de jaren van de sociaal betrokken kunst en de relational aesthetics, waarbij het publiek het liefst moest meedoen aan het kunstwerk, stonden Koons spiegelbeelden er te opzichtig leeghoofdig bij, als een souvenir van de narcistische jaren '80" Hoef ik niks aan toe te voegen. Jeff Koons is een winterkunstenaar.
Zijn tot enorme proporties opgeblazen "ballonnenhondje" staat op het dak van een museum in New York, hij mag als eerste levende kunstenaar een tentoonstelling inrichten in Versailles, en ook in Chicago komt een overzichtstentoonstelling. "It's Koons-time", schrijft de Volkskrant vandaag. "...maar hoe komt dat? En waarom nu? En wat heeft hij, de meest oppervlakkige van alle kunstenaars, toch dat beklijft?" Het zat er al even langzaam aan te komen, meldt de krant. Ja, logisch. Het is weer volop winter in de cultuur, en Koons werd groot tijdens de vorige winter. Zijn werk raakt opnieuw een snaar bij mensen. Simpel, happy-go-lucky, op de rand van kitsch. 
Ook toen al was men verbaasd, en soms ook boos, bijvoorbeeld toen het Stedelijk Museum Ushering in Banality aanschafte, een manshoog schoorsteenbeeldje van een varkentje dat voortgeduwd wordt door engeltjes. Ach hoe mooi volgt de realiteit de theorie. Nog een keer de Volkskrant: In de jaren negentig, de jaren van de sociaal betrokken kunst en de relational aesthetics, waarbij het publiek het liefst moest meedoen aan het kunstwerk, stonden Koons spiegelbeelden er te opzichtig leeghoofdig bij, als een souvenir van de narcistische jaren '80" Hoef ik niks aan toe te voegen. Jeff Koons is een winterkunstenaar.
No comments:
Post a Comment