Search This Blog

Sunday, September 30, 2007

no boycot

A few people asked me what the use of boycotting Total is. I can understand people feeling there is little use. But should it specifically be of world-defining use? What would be the use for yourself?, is my question. In my theory, we are in a winterperiod, the dominant need for society being reflection, balancing out what is truly important and what should be changed or ended over the next few years. In my highly personal Tom Kniesmeijer-reflective mood, I'm going back to the choices I make in daily life: I'm defining my own world and how I want it to be. And taking action on that. Do I want to do business with people I don't like? No, not anymore. Do I want to do business with people doing business with Birma? No. I think Total has the right to make their own choices, but I don't agree. So I choose to follow my own view on the world. It's that easy. Let's not call it a boycot. That puts far too much weight on such a small decision: I see people getting real angry on television for being forced into taking sides. Let's call it what it is: a small daily choice.
Even if it won't help the world, it helps me.

Friday, September 28, 2007

Total power

Political parties are calling for a boycot of French Oil Company Total, because of their involvement with Birma. One could yawn and dismiss it as 'another boycot'. But Total is my gas station, around the corner. The discussion reminds me of an article I wrote two years ago for a magazine that, in the end, did not materialize for lack of funding. I traced back the decision tree in the financial world to the consumer. We put our money in pension funds, and those funds are the most powerful entities in the financial market (well, perhaps behind the hedge funds these days). What would happen if we would start a movement to force the people who invest our pension money to think about the implications of their investments? Wouldn't that make a big change? There's a famous story of an ex-nun in America who gathered enough empowerment by authorization of individual shareholders to force Coca-Cola into AIDS-friendly policy in Africa. "There's always a chance of things changing for the better," she once said, "and I simply took it." In her honor I will get my gas somewhere else in the future. Hoping Total will rethink their actions. Not because Tom Kniesmeijer is lost to them as a client, but because they appreciate the strive for a positive change.

Thursday, September 27, 2007

silent green

Is there a silent revolution going on? Well, on a small scale, maybe. More and more I read about companies doing business more socially and environmentally conscious. Yesterday I read that Philips is working to reduce the energy use of it's products significantly. Post- and Logistics company TNT has been an example for years (it works hard on reducing it's CO2 emission, CEO Peter Bakker giving an example by exchanging his car for a hybrid and they even give their employees paid advice on reducing their private energy use), but McDonald's? Now I read in an interview with managing director Jo Sempels of the hamburger joint that he wants a environmentally neutral restaurant. And they're starting with third world friendly coffee. If they have the windmill on their roof, I promise to buy an icecream there.
I did my share and opened an account at Triodos bank. So I will be one of the many people leaving the sinking Titanic of ABN AMRO. Should I change my gas-slurping classic BMW into a hybrid Toyota too? Going to sleep on that for a while.

Wednesday, September 26, 2007

Dag vogels

Een middagje tekst indelen en corrigeren, en daarna voor de details nog even gedoken in de Nederlandse televisie in het begin van de jaren zestig. Opvallend hoeveel langlopende series toen de wereld in zijn geholpen. Swiebertje (tot 1975), Pipo (tot 1980), The Mounties (zo flauw dat het onverslijtbaar blijkt tot ver in de jaren 80) en Johnny en Rijk, bijvoorbeeld. Swiebertje had dan ook een karakter voor iedere tijdgeest, als je het goed analyseert: Swiebertje als vrijbuiter, Bromsnor als 'regels zijn regels' hakkenklapper, de Burgemeester als Notabele Wijze Man Met Overwicht en Saartje als vergoeilijkende moederfiguur met de koffiekan vergroeid in haar hand. Met zulke basale archetypen kun je lang toe, zo blijkt.
Lekker familie-amusement speelde een hoofdrol in die jaren. Nu hebben we Dancing with the stars als winterperiode-feel-good programma, toen de Rudi Carrell Show. Pas vanaf halverwege de jaren zestig komen de meer satirische, scherpere series op tv zoals Ja Zuster Nee Zuster en Het Schaep met de vijf poten. Die liepen allemaal veel korter, maar zijn vaak net zo legendarisch. Lente-satire die we nu ook gewoon als nostalgie behandelen, dat wel.

Tuesday, September 25, 2007

busy days, not always spent on writing

Busy days. Yesterday at the library, felt like an office day, after the fifth phonecall. Luckily I had a separate room there. Semi-legal, it seems, but no one asks me to leave.. Will not take long though, since more and more things are being regulated in the new library. Shame, the atmosphere of 'just feel free to sit everywhere and use everything' is fading. Tried to finish the first chapter with all new knowledge I got from the book by James Kennedy. Mailed him on Sunday, and to my surprise he already answered yesterday. He's very busy right now, but he is willing to meet me in a few weeks. Sounds good to me. Hope I can ask some questions to sharpen the Tom Kniesmeijer-theory on life..

Today was spent in a hospital, driving a friend who needed surgery. Even after she was totally drugged to sleep, and operated, she could leave the hospital after waking up, not even four hours later. That's the realism of the modern health system.

Sunday, September 23, 2007

Filmpraatje

Zit ik een programma over de Nederlandse film te bekijken, gemaakt door Jeroen Krabbe, komt dezelfde anecdote over de film 'Een vrouw als Eva' voorbij als ik verleden week meldde. Interessant om te zien hoe filmmakers zo geengageerd waren in de jaren zeventig. 'We begonnen onszelf steeds serieuzer te nemen', zegt een filmer, 'en dus dachten we steeds bewuster, maatschappelijker, theoretischer, dogmatischer'. Eerst leidt dat tot steeds persoonlijker films, over mensen die zich bevrijden uit een juk: 'Een vlucht Regenwulpen', bijvoorbeeld. En later ontaardde het in steeds meer ruzie, aan het eind van de zeventiger jaren. Want iedereen verfijnde zijn persoonlijke dogma steeds verder en eiste ruimte daarvoor. Dat is dan de omslag naar de herfstperiode, waar 'Spetters' de icoon van zou worden: egoisme, nihilisme, je leven in eigen hand nemen. Films geven toch steeds een erg goed beeld van de ontwikkelingen in de Nederlandse cultuur, ook al worden er relatief weinig gemaakt. Van Fanfare eind jaren vijftig, met zijn nostalgische lading in een turbulente tijd, via Naakt Over de Schutting als uiting van Nederlandse sexuele vrijheden tot Spetters in 1980.. Nu nog eens verdiepen in de films vanaf 1980.

Saturday, September 22, 2007

Witteman en de Winter

Zat gisteren Pauw en Witteman te kijken en verbaasde me erg over de interactie tussen gastheren en gasten. Grappig om te merken dat er twee presentatoren achter elkaar probeerden om de conversatie te verpersoonlijken en te focussen op mogelijke strijdpunten, terwijl eerst Neelie Smit-Kroes en daarna André Rouvoet op geen enkele speldenprik ingingen en bij de inhoud van hun werk bleven. Ik vond dat ze dat beiden heel vriendelijk maar ook heel beslist deden. Complimenten dus.'Bent u niet onzichtbaar als ChristenUnie, bij de debatten?' Antwoord: 'Ik ben de politiek ingegaan om zaken voor elkaar te krijgen, niet om zichtbaar te zijn. We staan achter de kabinetsplannen en die gaan we uitvoeren, bijvoorbeeld..'. En dan volgde een paar inhoudelijke zaken. 'Maar bent u dan niet het stootblok tussen Bos en Balkenende?' 'Nee, er zijn drie coalitiepartijen, en dus werken we gezamenlijk..'

Ook bij Smit-Kroes werd geprobeerd haar overwinning op Microsoft in een oorlogje tussen Amerika en Europa of Smit-Kroes versus Bill Gates te krijgen ('U weigerde hem toch te ontmoeten?').
Gelukkig liet ook Smit-Kroes zich niet verleiden ('ik heb de heer Gates meermalen ontmoet, maar...' om te vervolgen met haar werk'verhaal': eerlijke concurrentie).

Vond het wel opvallend: twee gasten die allebei steil bepaalde normen en waarden en inhoudelijkheid verdedigden, en twee mediamensen die (nog) vastzitten (mijn mening) in het polariseren en verslagen kijken bij een inhoudelijk gesprek.
Ik denk dat er grote behoefte is aan inhoudelijke verhalen, niet in 'poppetje 1 versus poppetje 2', ruzietjes of conflicten. Zou fijn zijn als dat ook weer in de gesprekken op televisie zou kunnen. Het is tenslotte 'winter' in mijn theorie. Neeli en Andre weten het al, nu Pauw en Witteman nog.

Friday, September 21, 2007

selling the spiral

Lunches with ex-colleagues. Yesterday Eveline Posma and I started at half past twelve, were wondering whether to ask for the check at three and left the restaurant finally at 17.30. Talked about the changes in our lives, after we both left advertising agency PPGH JWT, and about the creation spiral, our respective forces (me, mostly in first and third part, Eveline in second and third, for those interested). More interesting is the growth in popularity of the creation spiral around me. A former colleague at FHV BBDO bought the book after I recommended it and loved it, and this week, Dia, one of the swimmers at my club (and also writing a book, be it a novel.., read her blog at http://in-the-dutch-mountains.blogspot.com/), mentioned famous singer Mathilde Santing uses the creation spiral in her work. Strange how the thinking is spreading, without broad interest from the press.

We will have a discussion about the positioning and publicity around the spiral at the board meeting of the creation spiral collective, beginning of October.

Wednesday, September 19, 2007

Kennedy on Holland

Back to the sixties again with a book by American James Kennedy on the Dutch sixties. Will use a lot of his writings about politics in the years right before the revolution/springperiod of the second half of the sixties. Very interesting again are his comments on the difference between America and Holland. Somehow, Americans feel they can 'rewrite' history, and undo changes, like those that happened in the sixties, while the Dutch feel they will only be able to subtly guide changes that will happen anyway. That's why we tolerate so much more than Americans, for instance. Better to move with the tide a little, than drown in a tsunami. See our attitude to drugs, euthanasia and such. A female, consensus-oriented attitude, not really understandable for many Americans, living in their masculine, target-driven country. Interesting stuff. What it does is it makes us always look forward, trying to accomodate to changes and jumping into one reorganization after another, without looking back much. That always suprises me, the Dutch not looking back at recent history and learning from it. Perhaps my book will help. Tom Kniesmeijer to the rescue of our meaningful past. Must see if I can ask Kennedy some questions. He is associated with the Vrije Universiteit in Amsterdam.

Tuesday, September 18, 2007

jong in de jaren zeventig

Jong in de jaren zeventig geeft een geweldig beeld van de jaren zeventig in Nederland. In aanvulling op mijn log van gisteren, over de soms uit de hand lopende polarisatie die het kenmerk is van een herfstperiode zoals die eind jaren zeventig inzette, geven Ed van Eeden en Peter Nijssen een goede beschrijving van de overgang van de 'zomer'periode van 1971 tot 1977 naar de daaropvolgende 'herfst'. Het voorzichtige zoeken naar de eigen identiteit, seksualiteit en persoonlijkheid vertaalde zich naar het einde van de zomerperiode steeds meer als een zoektocht naar zelfwaardering:

"Als iedereen maar eens wat meer voor zichzelf opkwam, wat meer narcisme aan de dag legde, dan zou het allemaal goed komen, wist men plotseling in zekere kringen van psychologen aan het eind van de jaren zeventig. Zo ontstond als vanzelf de piek van de ik-cultuur met de opkomst van de assertiviteitstheorie. En wat was dat dan, assertief zijn? Dat was voor jezelf opkomen zonder een ander nodeloos te kwetsen. Kwetsen mocht dus, schamperde Jansen van Galen, maar niet als het niet hoeft. Indachtig de egoïstische op-vattingen van de geschifte psycholoog Henk Jurriaans (‘Ik ben oké, jij bent een lul’) organiseerde de AVRO in 1979 wekelijkse mediatraningen om Nederlanders voor zichzelf te leren opkomen. Mededogen was nu plotseling een verkeerde gevoeligheid. Je moest vooral jezelf eens iets gunnen. De socioloog Abram de Swaan herkende die cultuuromslag in het taalgebruik: ‘Woorden die de positieve kant van afhankelijkheid beschreven, zijn ouderwets geworden: trouw, loyaliteit, inschikkelijkheid, geduld. Goede woorden zijn woorden die slaan op de autonomie van mensen: zelfstandig, jezelf zijn, bewustwording, voor jezelf opkomen.’ ‘Wel ja’, riep Hans van Mierlo, ‘ieder voor zich! Dan kan de beschaving weer van voren af aan beginnen.’"

En daar had Van Mierlo niet eens zo ongelijk in. Na alle polarisatie probeerde premier Lubbers een nieuwe basis neer te leggen, en kwamen we vanaf 1983 in een winterse reflectieperiode terecht.
En over winter gesproken: de troonrede zit, net als verleden jaar, weer vol met 'winterse woorden'. De Volkskrant maakte een leuke vergelijking tussen 2007 en die van verleden jaar, door de meest gebruikte woorden op te zoeken. Zie http://www.volkskrant.nl/binnenland/article462535.ece/Troonrede_in_trefwoorden_zoek_de_verschillen_met_2006

Monday, September 17, 2007

Alledaagse jaren zeventig terreur

Een voorbeeld dat hilarisch zowel als ontnuchterend de omslag van de ‘alles-moet-kunnen’ zomerperiode van 1971-1977 naar een ruzie-achtige herfstperiode daarna weergeeft.
In de succesvolle film 'Een vrouw als Eva' krijgt Monique van de Ven het benauwd in de sleur van het gezinsleven met een werkende man (Peter Faber) en twee kinderen. Geheel in jaren zeventig-stijl gaat ze op zoek naar zichzelf. Ze ontmoet Liliane (Maria Schneider) en wordt verliefd. Ze verkent de vrouwenbeweging, verliest haar kinderen die worden toegewezen aan haar man en besluit uiteindelijk toch niet in de trein richting Frankrijk te stappen, mee met Liliane. In het laatste shot staat ze eenzaam op het perron: alleen, maar wel omdat zij daarvoor heeft gekozen.

Het maken van de film is een fraai voorbeeld van de strijdpunten uit die tijd, waarin maatschappijkritisch geweld tamelijk normaal werd gevonden: Van Brakel had bedacht dat het leuk zou zijn om een scène op te nemen tijdens een vrouwenfestival in het Amsterdamse Bos. Laurie Langenbach maakte voor Panorama een reportage en kwam middenin de schermutselingen terecht:

‘Als ik aankom op de plek waar gefilmd gaat worden, hoor ik dat de geluidsapparatuur is gestolen. Men vermoedt sabotage. Er is al een auto op weg naar de stad om nieuwe spullen te halen. Intussen bouwt de ploeg het podium waarop Maria Schneider straks moet zingen. Omdat de organisatie geen toestemming geeft om met een auto het terrein op te rijden, moeten de onderdelen van het podium te voet over een afstand van minstens een kilometer vervoerd worden. Het duurt twee uur voordat het podium af is. [...] Uit de menigte klinkt ineens geschreeuw op. “Geen misbruik van het vrouwenfestival” klinkt het en masse en tot mijn verbijstering neemt het ingehuurde koortje de leuze rap over. Pas enkele seconden later dringt het tot mij door dat ik hier niet met sympathiserende figuranten van doen heb, maar dat het podium doodleuk bezet is door, zo verneem ik veel later, het Lesbies Front. [...] Plotseling ontstaat er een dreigende beweging op en rondom het podium en er klinkt een massaal bloeddorstig gekrijs. Even later zie ik een aantal vrouwen wegrennen met een onderdeel van het podium tussen zich in. Ik loop op de regisseuse af, pak haar arm beet en zeg: “Nouchka, ze breken het podium af!” De tranen schieten in haar ogen terwijl ze het ongelofelijke tafereel gadeslaat: binnen een paar minuten is het werk van twee uur met de grond gelijk gemaakt. Een paar vrouwen willen nu de zeer kostbare camera te lijf. De cameravrouw legt er beschermend haar hand op. Ze krijgt daarvoor een flinke stomp in het gezicht. “Zijn jullie gek geworden?” roept ze uit. “Ik ben ook een vrouw!” Steeds meer vrouwen stromen toe om onderdeel te nemen aan het onverwachte entertainment, er worden vuisten gebald, er wordt geschreeuwd, kabels worden doorgeknipt. Een aan wellust grenzende zucht naar geweld en vernieling verspreidt zich, er is hier duidelijk sprake van een opkomende massahysterie. [...] Omdat het enige alternatief is met honderden dolgeworden wijven op de vuist te gaan, besluit de ploeg ermee te kappen en zich terug te trekken naar De Bosbaan.’

Twee punten van ongenoegen lagen ten grondslag aan het plotselinge oproer. Ten eerste: het misbruiken van een vrouwenfestival voor ‘commerciële doeleinden’. Ten tweede: hoofdrolspeler Van de Ven is geen lesbienne. Van de Ven zelf relativeert dat direct maar even: “Toen ik Turks Fruit speelde leed ik ook niet aan een hersentumor.”

Sunday, September 16, 2007

Small present

Yesterday I finally gave myself the present I promised myself after selling my PPGH-shares: a new bed. Friday afternoon we (Louis, Jan, two friends working at KPMG, and me) visited a Hästens showroom. "Over my dead body will there ever be a Hästens in my bedroom, with that ugly blue design", I had said, but since Louis had heard there were other designs available and he knew some important people there, who "would kill him" if he didn't at least try a few beds, we spent 4 hours laying on several beds and listening to the perfect salesman working there. Got a new concept too: when talking to clients, lay down on a Hästens and show your Powerpoint on the roof. Jan and I were talking dreams and aspirations within ten minutes. Laying on a comfortable bed really gets inspiration flowing, even between strangers. Unfortunately we were torn from our time in heaven by another salesman, who jumped in on our conversation. Interesting how the one can slowly persuade you into a too expensive bed, while the other, trying to push you to a decision, really pushes you out of the door..

So the next day we went to Bröring in Amsterdam. Very nice people, good information, great bed: my new bed will be a Carpe Diem. Interestingly enough: it was the first brand I tried and I haven't found a better one over the few months of trying out different brands. I loved the looks and feel of the Carpe Diem I must say, even though there is no horsehair in the bed. That feeling saved a lot of money too. And they've got them in black! Sold.

Saturday, September 15, 2007

Strenge juf of opportunistische carrieremaker?

Is Rita Verdonk eerlijk en rechtdoorzee, zoals we graag willen geloven, in een winter tijdperk, waarin eenduidigheid en heldendom sterke behoeften zijn?
Ik denk dat ze eerder opportunistisch, oneerlijk en schofferend bezig is.
Een paar citaten uit de krant:

Bert Wagendorp in de Volkskrant: “Verdonk wist dat er twee journalisten in het restaurant aanwezig waren, die ijverig opschreven wat ze zei. Ze wist ook dat het zaterdag congresdag was. Dus wie gelooft dat het allemaal een ongelukkige samenloop van omstandigheden was en echt niet zo bedoeld, is een goed en positief mens. Ik heb nooit eerder iemand zo opgetogen horen verklaren dat ze ‘redelijk verbijsterd’ was. Het was de verbijstering van iemand die zojuist met succes de bank heeft beroofd.”

Verderop in dezelfde krant: “VVD-er en columnist Joshua Livestro zegt dat Verdonk op 30 augustus al met hem heeft gesproken over de oprichting van een eigen partij. ‘Zij wilde al lang uit de VVD stappen. Dat ze zich donderdag verbijsterd gedroeg omdat ze uit de fractie is gezet, is dus echt toneelspel. Verdonk ontkende dit vrijdag. ‘Het is allemaal niet waar.’ Ook geruchten dat ze Marco Pastors en Joost Eerdmans benaderd zou hebben voor een nieuwe partij, zijn volgens haar onwaar.”

Gisteren in de krant: “Rond vijf uur ’s middags vertrekt ze met haar beveiligde auto naar huis. Daar in Nootdorp heeft haar oude campagneteam – waar ze officieel geen contact meer mee zou onderhouden, een afspraak met Rutte – zich verzameld. Woordvoerder Ed Sinke, spindoctor Kay van de Linde en adviseur Bartho Boer slaan elkaar op de schouders. De stemming is opperbest.”

Mijn vraag: klinkt dat recht-door-zee en oprecht? Haar adviseurs zijn duidelijk niet verbijsterd. Die vinden het ook helemaal niet erg dat ze een politieke partij opblazen. Mevrouw Verdonk zelf heeft het ook nooit over ‘jammer’. Alleen bij haar mantra 620.555 gaan haar oogjes glimmen. Hoezo gedachtegoed? Gewoon persoonsverheerlijking.

Is er nog ergens een kritische journalist die even uitzoekt of mevrouw Verdonk misschien liegt over haar contacten?
We zitten in een winterperiode van reflectie en het zoeken naar een platform, een basis om op door te kunnen als land. Politici blijven hardnekkig in de herfst steken, en vechten, polariseren, zijn achterbaks en grof en schoppen tegen elkaars kuiten. En zijn er ergens in het land nog politici die de ware opdracht van de winter kunnen vervullen? De grote lijn, een verhaal, een visie ontplooien? Iets zeggen over onze collectieve identiteit, over onze toekomst? Niet die van zichzelf, niet die van een tegenstrever, maar van het land? Daar ging politiek toch over?

Thursday, September 13, 2007

gelukkige winter met herfstwindje

"The Dutch feel happy again", my newspaper is shouting from the front page today. Only two years ago the SCP (the governmental research group) concluded that society was falling apart. 'We were wrong. Or to put it a little better, the digits were wrong", says Rob Bijl from the SCP. Loyal readers of this log know better. The digits were right and the SCP was right also. In 2005, large parts of society were still feeling a little lost in autumn, with its nihilism, depression and polarization.

Now, we are firmly in a winter timeframe, reflecting and looking for peace and quietness. The attitude about immigration is slowly changing again. Again, for in the summer period, way back in the nineties of course, we were also feeling very happy and very liberal. There is only one problem threatening our happiness. Autumn is clinging to us in people like Verdonk and Wilders, who don't share the need of the majority for more nuance, more understanding, more open discussion. Today the liberal party, VVD, is excluding former minister of immigration Verdonk from their lines, choosing the moral stand over possible loss of votes. Good for them. But I fear the media will jump on to Verdonk again and give her all the attention she craves. And a cold, fierce autumn wind will blow once again through the happy crowds. We'll have to cling together and hold on to our nuances, hoping she will finally blow herself out of polarizing breath and out of Dutch politics. There must be a prison somewhere wanting her back as director.

Wednesday, September 12, 2007

More on Modernity II

Quiet day in the library. Finished the book on Modernity by Van den Brink and another book by journalist Peter Giessen about nineties youth. But about van den Brink. I can agree with the comments Pieter Hilhorst made in De Volkskrant. His book has some very interesting chapters, but it ends unsatisfactory. That’s not bad for 'the Tom Kniesmeijer' theory, though. A few lines about our current timeframe I found interesting:

“De laatste jaren treffen we [de maatschappelijke onvrede] ook aan in de bestuurlijke en intellectuele bovenlaag zoals blijkt uit het felle debat dat tegenwoordig over de islam, het eigene van onze cultuur of de positie van Nederland in de wereld wordt gevoerd. Hoewel het in beginsel goed is dat veel mensen in het openbaar van gedachten wisselen, gebeurt dat op een toon die een gebrek aan innerlijke zekerheid verraadt. Niet alleen bestuurders en politici, maar ook wetenschappers en journalisten worstelen met de vraag wie wij moderne Nederlanders zijn, uit welk verleden wij voortkomen en wat de toekomst brengen zal.”

En: “Al met al heerst er momenteel tot in de hoogste kringen een zorgwekkende verlegenheid. Terwijl rampen, aanslagen en andere crisisverschijnselen zich opstapelen, lijdt de maatschappelijke bovenlaag aan innerlijke onzekerheid. Ze is niet bij machte de grote lijn van het verhaal te zien of onderscheid te maken tussen hoofd- en bijzaken, om nog maar te zwijgen over het vermogen om te kiezen voor een marsroute waarlangs men de voornaamste vraagstukken kan oplossen.

That’s what ‘winter’ is about exactly: finding common anchors, the bigger story, sharing it, creating a path for the future. It would be a terrible sign for Dutch culture if this insecurity would last all through the current timeframe. There is a slight change however, I think, in the mentality. The intellectual discussion about ideals and paths to the future is growing. So we are really growing into our winter period. There is still hope we can counter the ‘eternal autumn’ of Wilders cs, who the media still seem to enjoy so much.

Tuesday, September 11, 2007

Creatiecentrum Kniesmeijer

Een hele dag in Nijmegen, met Hanny Kusters en later Marinus Knoope, de bedenker van de Creatiespiraal. Discussie over de positionering van een mogelijk Centrum van Creatie, ergens in Nederland (hoewel Marinus en Hanny ook een kasteel zo’n 180 km onder Parijs op het oog hebben. Lijkt me ook wel wat!).
Uitwaaierende discussie over de positionering en mijn bijdrage. Heb verteld dat mijn primaire competentie is om innovatie begrijpelijk te maken voor brede doelgroepen, of, andersom, een brede doelgroep meetrekken richting innovatie. Voel mij altijd een combinatie van inspirator, vertaalservice, hopman en dominee: mensen enthousiast maken voor een verhaal, of een moeilijk verhaal zodanig vertalen dat iedereen ervan kan genieten. Het lukt me in mijn werk meestal wel om tussen het ‘binnen’ van een organisatie en dat wat er ‘buiten’ gebeurt een verbinding te leggen.

Denk dat daar wel behoefte aan zal zijn. Dat werd meteen erg concreet. Hanny bijvoorbeeld heeft een lange ervaring in het werken met hoogbegaafde kinderen. Die hebben, eenmaal volwassen, vaak de meest innovatieve ideeën maar worden niet altijd begrepen door de brede middengroepen in de maatschappij die de basis van de economie vormen. Kijk, daar zit wel een uitdaging die past bij mijn kwaliteiten.. Een Centrum van Creatie kan ze helpen om hun dromen en gedachten om te zetten in een werkelijkheid die ook buiten hun intelligentie-bereik begrepen kan worden. Met kleine bedrijfjes, die elkaar versterken, ondersteund door een aantal praktischer denkende mensen. Zoals ik..? Boeiende materie. Ik zie wel een toekomst voor een centrum voor innovatie, inspiratie, training en begeleiding. Daar wil ik wel bij zitten, met de Tom Kniesmeijer BV.

We gaan snel om de tafel zitten met de man die het meer commerciële deel onder zijn hoede heeft tot nu toe. Hij spreekt met gemeentes, projectontwikkelaars en andere partijen. Ben benieuwd. Vandaag al weer voldoende inspiratie om op door te kauwen, de komende tijd. Eerst maar eens goed verbeelden (stap 2).

Monday, September 10, 2007

More on Modernity

Het boek van Gabriël van den Brink, dat ik gisteren beschreef, heeft een voorwoord van James Kennedy, een Amerikaan die zich helemaal richt op de Nederlandse geschiedenis. Hij beschrijft waarom Nederland zo scherp reageert op de tijdgeest. Precies wat ik al eerder beschreef. Altijd fijn om gelijk te krijgen van een expert.

Kennedy: “Nederland [is] een bijzonder interessant land, niet zozeer vanwege de ideeën van hun leiders, maar omdat de moderniseringsprocessen in Nederland ‘op een bijzondere manier’ verlopen. In dit kleine land zijn de ‘intensiteit van het maatschappelijk verkeer’ en de ‘mobiliteit’ veel hoger, zodat veranderingsprocessen worden geïntensiveerd door de onderlinge contacten. Eén voorbeeld van de speciale plaats die Nederland inneemt mag hier volstaan. Een typisch kenmerk van Nederland is de ‘schokkerigheid’ van de ontwikkelingen, de tamelijk abrupte veranderingen in de sociale en politieke geschiedenis. Van den Brink schrijft dat de moderniteit overal en altijd de dynamiek kent van een slingeruurwerk, omdat er elke twintig of dertig jaar een nieuwe generatie aantreedt die het werk van de voorgaande generatie corrigeert. Maar in Nederland zijn deze afwisselingen sneller en intenser geweest. Het gaat van perioden van vrijheid en progressiviteit, waarin alles moet kunnen, naar perioden van kritiek en een behoudender mentaliteit, waarin de hakken in het zand worden gezet. De ontwikkelingen van de laatste jaren, waarin Nederlanders vrij snel overstapten van emancipatie naar ‘morele reparatie’, is volgens Van den Brink slechts een voorbeeld van dit patroon, dat al zeker twee eeuwen oud is.”

Van zo’n citaat word ik vrolijk. Niet alleen dat de cycli die te beschrijven zijn al zo lang teruggaan, maar ook de omschrijving. Die perioden van vrijheid en progressiviteit komen volledig overeen met mijn lente en zomerperioden, de perioden van kritiek met mijn omschrijving van herfstperioden en en de morele reparatie valt samen met de winter.

In die zin vormt mijn theorie dus een mooie schakel tussen het gedachtegoed van Van den Brink en de kritiek op zijn boek door Hilhorst: dat Van den Brink zijn golfbewegingen niet goed onderbouwt. En dan zijn we pas bij het voorwoord. Zal later nog wel wat meer schrijven over het boek. Heb het bijna uit.

Sunday, September 9, 2007

Kniesmeijer theory as missing link?

Interesting review of a new book by Gabriel van den Brink in the Volkskrant (http://www.maatschappelijkeverbeelding.nl/mainG.htm), last friday, by Pieter Hilhorst. Van den Brink writes about modernity and changes in culture. Haven't finished the book (only bought it yesterday..!), but he mentions waves in culture. He even mentions periods of freedom that are replaced by periods of restoration. That comes very close to my thinking. But Hilhorst criticizes the fact that those waves aren't fully explained by Van den Brink. Well, my theory could be of use there. Will see, after reading all of the book. Hilhorst (http://www.pieterhilhorst.nl/) I have mentioned before on this blog, he writes interesting views on culture. Think I'll send him a letter. Never know what will come of that. Have to start networking a little, I guess, testing my ideas.

Friday, September 7, 2007

managers in music

Almost finished a hilarious book written by Simon Napier Bell, writing about the British music business. Sometimes a huge disillusion, but always very funny. The Who, breaking down their guitars and dressing in mod clothes? All thought out by a manager. The only thing they shared with their mod fans was the speed use. That's how the stutter in 'My Generation' came about: the stutter of a speed freak. There was sheer opportunism all around. Remember the singer John Paul Young? (Love Is In The Air, You Left Me Standing In The Rain, huge worldwide disco hits in the seventies and often sampled afterwards). Napier Bell had bluffed in a meeting with a record company in Melbourne he had a superstar waiting for them, so they booked a studio for the next week. He almost forgot, but standing on a balcony at a party in Sydney, he suddenly remembered he was supposed to be in Melbourne in the studio the next day. So he approached the man smoking next to him: "Can you sing? If you're able to remember a song by tomorrow afternoon, I've got a first class ticket for you to Melbourne.." That man was John Paul Young and he earned millions by smoking a cigarette at the right place at the right time. And the list of anecdotes goes on. But I won't bore you with them all.. :-)

Thursday, September 6, 2007

from past to future

Into extremes yesterday. First some melancholy thoughts about the passing of time, remembering my mother who died exactly 5 years ago, and visiting my father in Amstelveen. Going back to my roots and enjoying the memories.
And then ending the day talking about the future with Jenny Elissen in Ouderkerk. (http://www.newgenes.nl/). She shares offices with two old colleagues of mine who started a very interesting and succesful innovation company named Bloei. They are the ones inventing the new Heineken Beer Charli (http://www.bloei.nu/home.html).
How refreshing Jenny is, talking about her own choices after leaving the agency where she was CEO and her ideas about company needs, the barriers in innovation and the failure of company culture programs. Very inspiring, discussing our respective weaknesses and strenghts. Getting more and more insight into the road my career will take the coming years. But first, the book. Have been neglecting it a little, busy having meetings and talking to people, thinking about the Tom Kniesmeijer of the future.
Ah well, since failure is not an option, the book will grow into reality.

Wednesday, September 5, 2007

Kniesmeijer article

And here's the article. Much too long to publish and probably to read on the net, but here it is, in all its glory..

De politiek is een seizoensbedrijf.

“Nederland is de laatste tijd energiek op zoek naar de ankers van het eigen verleden en de legitimatie van het eigen bestaan”, schrijft de Volkskrant van 30 augustus, in een artikel over de canon van meest indrukwekkende beelden die het tv-programma EenVandaag samenstelt. Eerder al leidde deze zoektocht tot de Nederlandse Canon en de Grootste Nederlander Aller Tijden-verkiezing. Het huidige kabinet heeft het opnieuw verankeren van het fatsoen in het maatschappelijke verkeer tot belangrijke doelstelling verheven. Het referentiepunt voor de zoektocht naar ankers ligt bij de jaren vijftig van de vorige eeuw, die in veel politieke discussies terugkomen.
Het is niet de eerste keer dat we teruggrijpen op die jaren, althans op het rooskleurige beeld dat we daarvan gevormd hebben: aangeharkte tuintjes, tevreden mensen en duidelijke normen en waarden. Saai misschien, maar wel eenduidig. Ook in de jaren tachtig speelde eenzelfde nostalgisch droombeeld een grote rol in de maatschappelijke beleving. Denk aan het legendarische televisiespotje waarmee Levis zijn marktleiderschap verankerde: een jaren vijftig wasserette met muziek van Marvin Gaye. Dat Nederland halverwege de jaren tachtig sterk behoefte had aan een dergelijke positieve reflectie op het verleden, wordt toegeschreven aan een aantal jaren van onrust en polarisatie. Krakers zorgden begin jaren tachtig voor slijtageslagen met de politie en rookbommen bij de kroning van Beatrix, honderdduizenden demonstreerden tegen kernwapens en het kabinet Van Agt-2 (PvdA, D’66, CDA) viel al na 260 dagen, waarin de partijen elkaar het leven volkomen zuur hebben gemaakt, uit elkaar.
Ik zie frappante overeenkomsten met de huidige nostalgische normen en waarden-discussie. Ook nu weer hebben we tumultueuze jaren achter de rug, weliswaar zonder krakers, maar wel met de opkomst van Pim Fortuyn en veel maatschappelijke onrust, compleet met een vechtend over straat rollend kabinet Balkenende-1 (CDA, LPF, VVD).
Een ander voorbeeld: een PvdA leider laat de pers weten dat de ‘cultuur van vluchtigheid’ moet plaatsmaken voor een denken over ‘nieuwe sociale verbanden. De duurzaamheid van een aantal sociale verbanden is verdwenen zonder dat hiervoor iets in de plaats is gekomen.’ Het zouden recente uitspraken van Wouter Bos kunnen zijn, maar het zijn woorden die Marjanne Sint, destijds PvdA voorzitter, gebruikte in een Volkskrant-artikel uit 1988.
De tijdgeest lijkt een cyclus te doorlopen, waarbij onderwerpen na verloop van tijd terugkeren op de maatschappelijke agenda. Na een analyse van de elkaar opvolgende tijdgeesten van de afgelopen vijftig jaar kom ik tot de conclusie dat er inderdaad een culturele seizoenscyclus bestaat, met een patroon analoog aan de natuurlijke seizoenen.
De natuurlijke seizoenen hebben een logische volgorde. In de winter trekt de natuur zich terug in haar wortels, waar zich de fundamentele overlevingskracht bevindt. Daar wordt de basis gelegd voor een nieuwe cyclus, die begint met de lente, waarin alles uitbot en openbreekt. In de zomer worden de vruchten voldragen en is er sprake van grote rijkdom aan opbrengst. De herfst is guur. De natuur neemt al afscheid van ‘overbodige’ elementen, terwijl er gestreden wordt over de verdeling van de laatste opbrengsten, waarmee de winter overleefd kan worden. Onze culturele seizoenscyclus houdt dezelfde volgorde aan, alleen duren de seizoenen langer, geen drie maanden maar zo rond de vijf jaar.
De in de eerste alinea genoemde voorbeelden geven al aan dat we ons momenteel al een tijdje in een winterperiode bevinden. We zoeken naar de wortels van onze cultuur en halen vol nostalgie grote gemene delers uit het verleden terug. In de reclame worden bijvoorbeeld oude succescampagnes, na jaren van afwezigheid, opnieuw van stal gehaald (Martine Bijl, Cora van Mora).
Na een paar jaar van winter en dus reflectie, breekt echter steevast weer een lenteperiode aan, waarin maatschappelijke verhoudingen op de schop gaan en vele nieuwe initiatieven uitbotten. Mensen hebben nu eenmaal de onstuitbare drang om zich te ontwikkelen, zeker wanneer de vernieuwing een tijdje in de pauze-stand heeft gestaan. We kunnen dus over een paar jaar een nieuwe lente verwachten, vergelijkbaar met de jaren vanaf 1966 (acties van Provo, opkomst van rockmuziek en experimenten met drugs) en het begin van de jaren negentig, waarin allerlei subculturen zijn ontstaan, met nieuwe activiteiten en leefstijlen.
In de zomer van de cyclus spelen individualisering en persoonlijke vrijheid een maatschappelijke hoofdrol. Iedereen wil meegenieten van de zomerse vrijheid en overvloed, eist zijn persoonlijke ruimte op. Vanuit onze huidige, winterse blik veroordelen we keihard de lankmoedige opstelling ten aanzien van pedofilie die begin jaren zeventig heel salonfähig was en verwijzen we de multiculturele samenleving die zich in deze ‘zomerse’ tijdgeest ontwikkelde naar de vuilnisbelt. Destijds werden ze echter gezien als een noodzakelijke consequentie van het recht van ieder individu op maatschappelijke vrijheid. Ook in de tweede helft van de jaren negentig gaan we door een zomerperiode heen en voert het recht op persoonlijke vrijheid de lijst van maatschappelijke onderwerpen aan.
Uiteindelijk is de consequentie van alle extra ruimte die individuen en groepen gedurende de zomerperiode van de cultuurcyclus opeisen, dat mensen elkaar steeds meer in de weg staan. De strijd die dit oplevert betekent het begin van de herfstperiode, waarin de behoefte toeneemt om van bepaalde vrijheden afscheid te nemen (“regels zijn regels”), terwijl kleine groepen proberen nog zoveel mogelijk binnen te harken (opportunisme, ‘exhibitionistische zelfverrijking’). De bijbehorende botsingen leiden, zoals al gezegd tot onrust en polarisatie. Zowel rondom 1980 als aan het begin van onze huidige eeuw domineert een dergelijke herfstperiode de tijdgeest.
De seizoenscyclus van de tijdgeest zet veel ontwikkelingen binnen de politiek in een nieuw perspectief. Verleden jaar verloor de PvdA de verkiezingen, nadat Wouter Bos door het CDA als ‘draaikont’ werd neergezet. Een effectieve verkiezingsstrategie tijdens een winterse tijdgeest waarin men vooral op zoek is naar eenduidige ankers: veel twijfelende kiezers kozen op het laatste moment voor de meer rechtlijnige Balkenende, of voor de nog strakkere Marijnissen. Een jaar later herkent de PvdA ook de ‘winter’: Wouter Bos vertelt in Vrij Nederland dat zijn partij weer meer gaat ‘moraliseren’ en afgelopen zaterdag kopt de Volkskrant: ‘strakke regie moet PvdA smoel geven’. Sommige analisten denken al dat Bos de volgende verkiezingen niet meer gaat halen. De vraag is of de partij daarmee niet opnieuw net naast de tijdgeest zal gaan handelen.
We houden ons nu nog even bezig met het verleden en duidelijke normen en waarden, maar het wordt vanzelf lente. Binnen de SP wordt al aan de ketenen gerammeld. Het horror-scenario voor de PvdA is om volgende verkiezingen in te gaan met Pronk als streng-moraliserende partijpaus, terwijl de kiezer ondertussen al de lente in zijn hoofd heeft. Ook in de politiek mag over een paar jaar waarschijnlijk best weer een beetje gedraaid worden, waarbij het ‘kontje van Bos’ ineens toch een aantrekkelijk perspectief kan zijn.

Tuesday, September 4, 2007

Creation gospel by Kniesmeijer

Yesterday a very interesting board meeting at the creation spiral association. A lot of initiatives, among which the idea of creating a designated center for innovative companies involved with the creation spiral. Some experienced people are working on it with local governments and project developers. Would be interesting to base the Tom Kniesmeijer Company in a Center for Creation.
We had a quick bite with a few board members and then went for the Creation Café, a meeting place for people working with the spiral. I was curious to see what this kind of meeting would be like. What are we? A Movement? A Union? A Cult? An Action Committee? I like the last best. The creation spiral is a simple, handy way to get from ideas to reality, so ‘move your ass and be on your way!’, should be the pay off.

Discussed some funny ways to get more attention for the creation spiral with Marinus Knoope, the inventor. Had some laughs. He’s a bit frustrated because ‘The Secret’ is turning out to be such a hype, while it is nothing more than the first two steps of his spiral and then badly done. Haven’t read The Secret, but it was summarized for me as “think positive, avoid negative people and your wish will come true. And if you’re wish doesn’t come true, you didn’t think positively enough or there are too many negative people around you.” That’s not a methodology to get things done, that’s religion at its worst! Forget about The Secret, get moving on your ideas and visions. That’s the Kniesmeijer gospel.

Drove back from Nijmegen to Amsterdam at eleven-thirty with two people in my car and a head full of new ideas. And the promise to think about the positioning of the association. Another side-project to writing... But a good one. Another interesting result of the evening: Julia, who I dropped off in Utrecht, offered to discuss my staying at her parents small castle in the South of France for a while, to write. They have rooms in both towers. I love that thought. See what comes of it.
Finished a draft of my article. Will post that tomorrow, I guess.

Sunday, September 2, 2007

sunday september already

Have been neglecting this log for a few days. Busy running around on some projects and a long weekend in Belgium (how international I am, these months). Working on an article for the newspaper about the theme of my book. So many political developments and discussions reflect the theory that I started thinking that now may be the time to try and publish about it. Difficult time forcing myself to phrase the theory in a few sentences. Not that easy.. Will see if I will send it to the paper, otherwise it will appear here, within a few days. Tomorrow another meeting with the board of the Creation Spiral (http://www.creatiespiraal.nl/), talking about new activities. In the evening there is an informal meeting for people interested in the theory and/or wanting to exchange experiences in working with it. If interested, everyone is welcome.