Search This Blog

Friday, November 30, 2007

Wedding rings in Boston

All work and no play makes for a boring day, Marcel told me, so I took the day off and we went for a walk through Boston, buying stuff here and there. So many interesting books on modern culture one can collect. After a coffee here and a sandwich there we arrived at the Institute for Contemporary Art, a new building along the waterfront. All cities are developing that side of the city, I notice. Amsterdam is working hard on it too. A few interesting works and a design exhibition (best of America 2003-2007) which was nice, but not as good as the annual show of the Design Academy in Eindhoven, I must say, with my normal Dutch arrogance. I was impressed with work by Cornelia Parker, the artist perhaps most famous for letting English actress Tllda Swinton (the one with the very pale face) lie down in a glass coffin for a week during opening hours.

The image I was impressed with most was "Wedding Ring Drawing": "made from two wedding rings that have been literally drawn into new forms. The gold rings were melted and stretched into a single 40-foot-long thread. The thread was then trapped between two sheets of glass, creating a "drawing" that winds around in delicate loops and turns. The work simultaneously evokes the fragile and beautiful history of these two abandoned rings and the possibility of renewed connection." Says (part of) the byscript.

Most of her work seems to deal with destruction and the new forms that derive from that. Very much an autumn artist, my theory would say. A lot of her work is from around the millennium, so that would fit reasonably well. But it is also just good work.

Enough on art for this week. Tonight we'll do a movie, I guess and tomorrow the 'get all of it in your bags' game will be our main issue for the day. And Marcel already bought a bigger bag. Ah well.

Boston and Cambridge are great. Could stay longer here, I had a choice.

Wednesday, November 28, 2007

Did I discover the new pop art today?

A few days ago I wrote about art during winter timeframes, reflective periods like we went through in the beginning of the sixties and the second half of the eighties: Pop Art in the sixties (Andy Warhol!) and artists like Jef Koons in the eighties reflect on our daily life, taking 'pulp' items or cultural icons and making art out of them. Thought I'd browse through some art magazines to see if there would be artists working along this line, since we're going through another winter timeframe at the moment. Difficult for me to say, because art interpretation is not my main forte, but I found a few artists that would qualify, on the surface. Will keep up the search, and may come back to this later. I found the work of William Betts, whose work I think I've seen once in Holland already. He makes big paintings that copy images of surveillance camera's like the ones we see more and more on street corners. He developed a very complex method to copy the low resolution pixels of the cameras in paint on canvas. That reminds one of the work of Lichtenstein, a pop artist, who painstakingly copied the dots that make up the cartoon-images in the sixties. It's interesting to see someone copy a new daily item into an artform like Betts does. Only his art is much more disrupting I find than most pop art. For that you only need to look at his titles: 'Last Seen', or 'Followed'.
Another new artists portrayed was Shannon Cannings. She makes huge portraits of child's play materials. Only her last series made an impression on me: toy guns in bright colors, even a painting called 'Pink Grenade', which shows just that. Children use it as a water pistol. But still, there is a distressing element in her paintings. So, is it the new 'winter' art? Don't know. Does it reflect our daily life? Yes, obviously. The discussion continues.

Sunday, November 25, 2007

influences come like waves

A quiet Sunday in Cambridge. Finished a book on changes in music, detailing how all developments through the years tie in with eachother to create new musical styles. So much for those who claim revolutions, saying 'it came out of nowhere', whether they're talking about the protest generation of the sixties, punk or house. If you want to turn something around, then you always need a starting point. Which is the inherent, very simple, logic behind my theory anyway. Bob Dylan started within the folkscene during the winter timeframe at the beginning of the sixties, but gave it his own turn. Where real folkies felt they should represent 'the people', and "stand inbetween them", Dylan felt he could do nothing more than represent himself and created distance by plugging in an electric guitar. A small step for him turned into a big step for musical mankind, as he influenced the Beatles, for instance. John Lennon remembered writing songs for the Help album in 1965:
"I started thinking about my own emotions - I don’t know when exactly it started, like “I’m a Loser” or “Hide Your Love Away” or those kind of things - instead of projecting myself into a situation I would just try to express what I felt about myself. I think it was Dylan helped me realise that - not by any discussion or anything, but just by hearing his work - I had a sort of professional songwriter’s attitude to writing pop songs; ... I’d have a separate song-writing John Lennon who wrote songs for the sort of meat market and I didn’t consider them - the lyrics or anything - to have any depth at all. They were just a joke. Then I started being me about the songs, not writing them objectively, but subjectively." And The Beatles in their turn, influenced just about any group into writing their own material, which was highly unusual before the Beatles became famous.

Dylan himself cited Smokey Robinson as a huge influence, the way Robinson could give a very new meaning to social cliches ("you better shop around" or "I second that emotion") and turn them into universal truths ("What's so good about good-bye" or "The hunter gets captured by the game").

Of the three, Robinson deserves a little more credit than he usually gets. Some have recognized this: In May 2006, Howard University conferred on Robinson the degree of Doctor of Music, honoris causa.

Friday, November 23, 2007

mouwen passen

Boston/Cambridge. Gisteren Thanksgiving gevierd door geen stap buitenshuis te doen. Het was koud. We hadden al kalkoen, dus niks buiten te doen. Lekker hoor, met zelfgemaakte mango-cranberrysaus. Wel liepen er de hele tijd gezinnen en enkelingen buiten langs. Helemaal ingepakt en met afgedekte schalen met eten in de bewante handen. Op weg naar moeder, zuster, vrienden, wat dan ook. Ze vieren inderdaad fanatiek Thanksgiving.
En vandaag hebben we ons in Black Friday gestort, zo genoemd omdat het de dag is dat alle Amerikanen en masse de winkels doordenderen op zoek naar cadeautjes. Waarom dat zo moet, weten we niet, het is gewoonte, vertelt men ons. De winkels gaan er om 4 uur in de ochtend voor open. Rare jongens die Amerikanen. Helemaal omdat het niet eens zo vreselijk druk was, toen we bij de Mall aankwamen. Wat bleek? Het nieuws gaf aan dat er vannacht om drie uur enorme files op de wegen richting de winkelcentra stonden. In de file. Om drie uur 's nachts. Om cadeautjes te kopen. Rare jongens, inderdaad. Ook wij zijn bepakt en bezakt weer thuis gekomen. Maar dat komt vanwege de lage dollar en de vele outlets. Alleen blijken tussen alles wat ik kocht, drie overhemden te zitten met dwerg-armpjes. Wat een vreemde maatvoering. Komt natuurlijk van die vreemde maten die Amerikanen hebben, tegenwoordig.
Wij vinden Amerikanen een beetje koe-achtig. Je moet ze echt de metro induwen, om er zelf bij te kunnen, want uit zichzelf verzetten ze geen stap. Niet uit kwade wil, denken we, ze denken gewoon niet in de metro. En ze sjokken tergend langzaam trappen, perrons en roltrappen af. Maar dat komt waarschijnlijk omdat er zich vooraan de massa altijd wel een schuifelende puber van 200 kilo bevindt. En die draagt dan vast een grote maat overhemd, met hele kleine mouwtjes..

Wednesday, November 21, 2007

Jef koons en law en order

Helaas, vandaag al om 5 uur uit de bibliotheek van Harvard gegooid. Vroege sluiting vanwege Thanksgiving, morgen. Jammer want ik zat net helemaal in een boek over de (Amerikaanse) cultuur van de jaren tachtig. Stukken over muziek, boeken, films, politiek en kunst. Voel ik me bij thuis, omdat dat ook zo de onderwerpen zijn die ik onder handen neem. Zo vreemd is die combinatie tussen maatschappelijke zaken en populaire cultuur dus niet, al vinden sommigen in mijn omgeving dat wel. Was net begonnen aan een artikel over Jef Koons, de kunstenaar die halverwege de tachtiger jaren opkomt. Eigenlijk een directe afstammeling van de pop art van begin jaren zestig. Hij stopte twee Hoover stofzuigers en drie basketballen in een plexiglas bak, exploreerde daarna de kitsch als kunst en werd er beroemd mee, zoals Warhol, een andere naam die in de tachtiger jaren weer lekker rondzong, groot werd met het schilderen van Campbell soepblikken. Reflectie op het dagelijks leven is duidelijk een behoefte binnen de winterse tijdgeest, want daar vielen zowel de hoogtijdagen van Pop Art als Koons in. Dat zou betekenen dat er nu ook weer veel kunst zou moeten hangen of staan in galeries, die gaat over dagelijkse zaken, aangezien we voor de derde keer in vijftig jaar een winterse tijdgeest beleven. Maar misschien moet ik niet zo letterlijk doorvertalen. Toch eens in de catalogi van de laatste grote tentoonstellingen duiken.

Over dagelijkse zaken gesproken. Het is op tv nog steeds Law and Order en CSI wat de klok slaat. Alleen valt het ons op dat de afleveringen met de dag donkerder worden. De melancholie en de zwaarmoedigheid worden er dik in geschreven door de scriptschrijvers. Afleveringen eindigen meer dan eens erg treurig en zonder duidelijke oplossing. En zo zijn al die series toch wel begonnen: als geruststellende regelhandhaving en normatieve duidelijkheid in chaotische tijden. Moet nog even nadenken wat dat betekent voor de trends. Een van de hoofdrolspelers van CSI nam al afscheid omdat ze het niet meer aankon, en ook de beide hoofdrolspelers van Law and Order SVU worden om de haverklap geconfronteerd met zware persoonlijke zaken, waardoor ze buiten het boekje gaan en zelfs bijna ontslagen worden. Hmm, het heeft iets met de tijdgeest te maken, maar dat moet nog even bezinken, denk ik.

Tuesday, November 20, 2007

pop goes the book

Cambridge week 2. Gisteren weer een hele dag in de Harvard bibliotheek doorgebracht, onder andere met een zware verhandeling over de ontwikkeling binnen de kunstwereld na de tweede wereldoorlog. Wat kunnen die kunstcritici toch altijd heerlijk ingewikkeld schrijven over kunst. Maar ook binnen de kunst zie je de tijdgeest doorschemeren. Vooral de enorme populariteit van de pop art interesseert me, want die valt helemaal binnen de wintertijdgeest aan het begin van de zestiger jaren. En dat klopt wel: eindelijk was er een kunststroming die ongecompliceerd en herkenbaar voor een breed publiek was. Net zoals het ook weer keurig klopt dat de Pop Art aan een tweede leven begint tijdens de jaren tachtig, als we weer in een winterperiode zitten. Verder nogmaals in de 'Swinging Sixties' gedoken, zodat ik binnenkort de eerste twee hoofdstukken definitief kan afsluiten. Voor zover je van definitief kunt spreken zolang de tekst niet gedrukt is.
Verder vandaag weer eens het hoofdstuk over 1960-1966 onder handen genomen, Pop Art stuk toegevoegd en de rest geredigeerd, daar kan een mens ook veel tijd aan besteden, zo blijkt. Maar die heb ik hier gelukkig ook wel weer. Marcel is naar de film en ik kan dus lekker doortikken.

Sunday, November 18, 2007

Metro stuk niet klagen

Een van de voordelen van Amerikanen is dat ze niet zo snel zeuren. Gisteren bleek de metro stuk te zijn, of iets dergelijks, en dus stonden we stil. Geen gemor, geschreeuw of gezeur. Als even later blijkt dat we eruit moeten, en dat boven bussen klaar staan om ons twee haltes verder te brengen, waar we onze reis kunnen vervolgen, is er opnieuw niemand die boos reageert. Zouden ze nu echt zoveel makkelijker zijn, hier? Ik denk het wel. Ze zijn in ieder geval gedisciplineerder. De enige andere reden die ik kan bedenken is dat ze elkaar zo wantrouwen, dat ze sowieso nooit iets zouden zeggen en hun agressie gewoon opslaan en elders uiten. Daar kennen we dan wel weer voorbeelden van. Ook de Whole Foods is geweldig, een complete supermarkt vol organische producten.
Schrikbarend vind ik dan weer wel dat het hier verplicht is om op de organische melk te zetten dat er niet een significant verschil bewezen is tussen die melk en melk van met groei- en immuunhormonen behandelde koeien. Tsja. Ook andere dingen blijf ik schrikbarend vinden, zoals de ziekenzorg. Dat wordt het belangrijke thema van de verkiezingen hier, en terecht. Verhalen in de krant zijn 'spine-chilling'. Zoals de vrouw die haar dochter aan kanker verloor. Ze had dan wel een polis die tot 3 miljoen aan ziektekosten dekte, maar ergens in de eindeloze kleine lettertjes stond dat ze maar 75.000 dollar per jaar mocht uitgeven. En dus werd de behandeling gewoon gestaakt. Dat soort geprivatiseerde ellende begint in Nederland ook al af en toe de kop op te steken. Stoppen daarmee! Er zijn genoeg leuke zaken om over te nemen van de Amerikanen, het grenzeloze opportunisme kunnen we wel missen.

Thursday, November 15, 2007

Roxy Music

Derde dag Harvard achter de rug. Enkele topzware boeken over postmoderne cultuur gelezen, die vooral eind jaren zeventig op kwam. Grappig wel dat in twee boeken Bryan Ferry en Roxy Music genoemd worden als eerste postmoderne groep: "Bryan Ferry was ironical and sincere, in and out of Roxy Music. Very clever, agonizingly fastidious, he managed to give the post-modern appearance of standing outside what he did -then a new posture - while at the same time, being hyper-involved and passionate. He was ironical and sincere when you heard ‘Virginia Plain’ for the first time, you were listening to a singer whose whole approach said, I’m not singing, I’m being a singer. Similarly, the looks, all of them, said that this is just a phase, just a costume for now. But at the same time, it mattered enormously how you looked... "
Alle tegenstrijdigheden maakten Roxy Music erg interessant. Ikzelf ontdekte ze toen Love Is The Drug uitkwam, halverwege de jaren zeventig, hun disco-nummer. Pas toen ik ging studeren ontdekte ik hun waanzinnige eerste plaat, tijdens een bezoekje aan goede vriendin Edith. Ze had een plaat van haar broer gekregen, maar vond hem walgelijk. En erger nog, haar broer vond dat ook. En hij had hem ook weer gekregen van een kennis, die... etc. Ik nam hem mee en was meteen verkocht, vanaf de eerste tonen. If There Is Something heb ik volkomen grijs gedraaid, volkomen ontroerd op mijn kleine studentenkamertje. En nog steeds krijg ik kippenvel bij de schelle en felle uithalen op de blaasinstrumenten (oboe, klarinet), halverwege het nummer. Niemand anders in mijn omgeving kon het aanhoren, hetgeen me bleef verbazen. En de dominee in me bleef het proberen, tot op de feestjes toe waar ik af en toe disk-jockey speelde. "Kan die tering-herrie af" was nog de meest complimenteuze reactie. Blij toe dat de serieuze academici op het gebied van cultuurtheorie me steunen in mijn fandom.

Tuesday, November 13, 2007

zomersex, wintersex en the city

En ik ben binnen. In het heiligdom van Harvard dan. Vandaag mijn eerste boeken aangevraagd en lekker zitten lezen in een boek over de ontwikkelingen binnen de seksuele vrijheden van televisieprogramma's de afgelopen 50 jaar. Er is redelijk wat veranderd sinds niemand het taboe-woord 'zwanger' mocht gebruiken in de afleveringen van I Love Lucy, waarin Lucille Ball met een dikke buik rondliep. Bijvoorbeeld sinds de jaren van All in the Family, begin jaren zeventig, waarin de kijker aan de hand werd genomen langs alle nieuwe vrijheden. Na een aflevering waarin dochter Gloria bijna verkracht wordt en moeder Edith bekend dat ze ook ooit aangerand werd, maar dat in haar tijd je daar niet over durfde te praten, steeg het aantal vrouwen dat aangifte deed ineens dramatisch. Een mooi voorbeeld van hoe populaire cultuur bijdraagt aan de uitvergroting van een tijdgeest. In het geval van All in the Family de emanciperende zomer-tijdgeest. Sindsdien is de tijdgeest natuurlijk doorgeschreden, met als recente loot aan de stam de meiden van Sex and the City, waarin alle zaken bij de naam genoemd worden en de vele hedonistische reality programma's, gericht op de meest banale kanten van seksualiteit, die weer meer de herfst weerspiegelen. En vergeet Queer As Folk niet, met zijn vrije toon en harde referenties aan homoseks. De laatste jaren zijn weer wat braver. Sex in the City is voorbij en een blote borst van Janet Jackson is ineens weer een nationaal schandaal in Amerika. Ach ja, die winter-tijdgeest.

Monday, November 12, 2007

ondergrondse bovengrondse

Vanochtend opgetogen vertrokken naar de Harvard bibliotheek, met onder de arm een uitdraai van alle verwijzingen naar een artikel dat ik ooit schreef voor een psychologisch tijdschrift. Moet namelijk bewijzen dat ik een publicerende academicus ben, anders mag ik het heiligdom niet betreden. En natuurlijk is het enige dat ik vergeten ben, dat malle artikel uit 1990. Terwijl ik er nog mijn zolder voor overhoop heb gehaald. Zie het zo klaar liggen op mijn tafel, in Amsterdam. Goed. Ik kwam aan en kon meteen weer vertrekken. Hoewel de bibliotheek open was, bleek het inschrijvingsbureau dicht vanwege Veteranendag. Minder leuk. Morgen weer proberen.
Dus maar een paar uur bij Starbucks en een andere thee-tent doorgebracht. Interessant boek had ik gelukkig bij me: the comprehensive sixties reader. Waarin wel weer leuke analyses. Zo moet ik altijd een beetje lachen om al die 'zestiger-jaren figuren' die beweren dat alles ineens begon in 1966. Hoe kan iets nu 'zomaar' uit de lucht komen vallen? Dat doet het nooit, het is altijd een reactie op iets anders, een vervolg, een wijziging, een natuurlijke sprong. En dat wordt in dit boek ook weer beweerd. De revolutie van de jaren zestig was grotendeels gestoeld op het gedachtengoed van de beat-beweging uit de jaren vijftig. Die ging als het ware even ondergronds tijdens de wintertijdgeest van begin jaren zestig, om weer open te barsten tijdens de lente die in 1966 aanving. De meeste termen die horen bij de hippiebeweging bijvoorbeeld, komen al uit de jaren vijftig (geldt ook voor Nederland, het woord 'nozem' kwam ook al uit 1957).
"The term “psychedelic,” which means “mind expanding” or :mind manifesting”, was coined by psychiatrist Humphrey Osmond in 1957. Dr. Osmond used the term to refer to the psychic and visual effects of LSD, a mind-altering substance that in the late fifties was gaining acceptance in the psychiatric community as a drug of therapeutic value."

Ook de naam ‘hippies’ komt niet uit de tijd zelf. De Beat dichters lanceerden de term als beschrijving van de ‘junior grade hipsters’. Het waren ook de beats die zich verenigden rondom een muziekstroming. In hun geval was het de jazz. Ook speelden ze met lichteffecten die later als psychedelisch werden geintroduceerd door hippies. En ook spraken ze voor het eerst openlijk over drugs en vrijere sex en kleedden ze zich vreemd, in hun geval helemaal in het zwart. Er is wel een belangrijk verschil, dat uitmaakt waarom de hippies doorbraken in een lente-tijdgeest en de beats bleven steken in afzet- en afzonderingsgedrag dat behoort bij een herfst-tijdgeest:
"What did distinguish the hippies from their counterculture forerunners were their greater numbers, which allowed them to organize as a community in a way the beats had never attempted to do. Even more significant were the philosophical differences between the two groups: the optimistic, joyful attitude of the hippies contrasted sharply with the beats’ brooding outlook."
Optimisme versus nihilisme, het is het verschil tussen de herfst en de lente. Maar veel van wat in de herfst ondergronds gaat, komt in de lente weer bovendrijven. Hetzelfde gebeurt later nog een keer, met punkers in 1977 en grunge begin jaren negentig.

Saturday, November 10, 2007

Bostonians

Vandaag een shopping spree door Boston centrum. Een paar leuke boeken gescoord over de ontwikkelingen binnen de rockmuziek de afgelopen 40 jaar, over disco-legende Sylvester en andere disco-helden en over de kunststromingen na 1950. Lekker veel gewicht, naast de paar truien (het is best koud hier, toch). Gelukkig heb ik er ook maar direct een koffer bijgekocht. Na het sjouwen met 65 kilo aan tassen in Vancouver heb ik me erbij neergelegd: ik heb geen zin meer in sportieve tassen, ik wil een koffer op wieltjes. En heb er een aangeschaft, die meteen volgeladen is met alle nieuwe aankopen. Tussendoor zaten Marcel en ik te mijmeren over de Bostonians, die niet zo vreselijk Amerikaans overkomen. Het merendeel zou ook zo in Eindhoven rond kunnen slenteren. Gelukkig schommelt er af en toe nog een 200 kilo wegende Amerikaan voorbij met een petje op zoals alleen Amerikanen het kunnen dragen. Dan voelen we ons toch weer even in een ander land. Morgen is het Veteran-day, ben benieuwd of we veel vlagvertoon gaan meemaken. Een zwerver wenste ons een koude nacht en voorspelde sneeuw. Veel om naar uit te kijken hier, dus.

Friday, November 9, 2007

cool cambridge

Eerste dag in Cambridge. We hebben een goede deal met de huizenruil. Het huis is groot, met een lekker bed (heerlijk met jet lag) en een uitgebreide keuken (heerlijk, als je Marcel bij je hebt). Vandaag door Cambridge gewandeld. Voelt als een stad waar ik, net als in Vancouver, wel zou kunnen wonen voor een tijdje. Het begon al te kriebelen toen ik ergens een ‘vacancy’ zag bij een appartementencomplex. Koud wel, maar met een zonnetje, dus lekker fris. Naast de eerste 10 cds en een stapeltje boeken ook veel biologische boodschappen gedaan (Waarom is dat hier heel normaal en in Nederland nog steeds maar 3% van de markt? Als we iets willen overnemen van Amerika, waarom nemen we dan wel steeds meer de vele zwervers in het stadsleven en het politieke en economische systeem over, maar niet de heerlijke organische producten!). Het meisje achter de kassa vroeg weer wel of ze niet met ons mee terug naar Amsterdam mocht. Ze had het hier wel gehad en was buiten Canada, nog niet in een buitenland geweest (“and Canada doesn’t count”). Ik was dat niet met haar eens, maar begreep het wel. We hebben allemaal onze dromen. Ik zie mezelf al lekker zitten in een van de vele bibliotheken op het terrein van Harvard Universiteit.

Wednesday, November 7, 2007

Rennen en erbij stilstaan

Rennen, vandaag. Adviesgesprek bij Saatchi vanmorgen, daarna snel door, eerst even koffie drinken bij mijn vader (de komende maand ben ik er immers weer niet..), dan naar huis, stukken schrijven voor De Vereniging van Creatie (een reactie op het succes van The Secret, zal het hieronder opnemen als extra bericht), een hoofdstuk aanpassen en mailen naar Gabriel Van den Brink, waar ik verleden week op bezoek was, een stuk schrijven voor restaurant De Seghesteen en tussendoor naar de apotheek voor slaappillen (voor de eerste dagen jet lag), de bibliotheek (nog een stapeltje boeken die ik al veel te lang had terugbrengen) en de kapper (om de Amerikaanse douane te plezieren). Ook even inchecken via internet, en gelukkig twee goede stoelen kunnen boeken bij de KLM site. En een half uur aan de lijn gehangen met Vodafone, over mijn kapotte mobiel, die ze niet meer willen repareren. Ja, het verhaal gaat gewoon door (zie eerdere logs). Gelukkig vriendelijke mensen aan de telefoon, die mijn standpunt begrepen en me uiteindelijk aanraadden om een lange mail te sturen met al mijn observaties. Heb ik ook nog even gedaan.
Het mooiste moment was aan het eind van de middag, in het ziekenhuis om Thea te zien, de vriendin die gisteren geopereerd is en nog wat zwakjes erbij lag in het Anthonie van Leeuwenhoek. Zij vond het fijn dat we nog even langskwamen, wij vonden het minstens zo fijn om haar weer even te zien na de operatie (en stiekum dat ze ons zo leuk vindt dat we meteen langs mochten komen). Andermans ziekte blijft dingen in perspectief zetten, maar daarvan hoef ik waarschijnlijk niemand te overtuigen: let goed op jezelf, maar geniet van het leven.
Morgenochtend huppekee het vliegtuig in en naar Boston. Dat is inderdaad genieten.

Tuesday, November 6, 2007

Persbericht The Secret

Vereniging van Creatie
Ank van der Moerdreef 15
6836 MP Arnhem

PERSBERICHT
Arnhem, 9 november 2007

“The Secret vertelt sprookjes voor het Westerse blanke middenklasse.”
(Marinus Knoope, schrijver van De Creatiespiraal, over The Secret.)

Marinus Knoope, schrijver van het boek De Creatiespiraal, waarvan binnenkort het 100.000e exemplaar verkocht zal worden, wordt regelmatig benaderd om te reageren op het succes van The Secret. Er kan veel over de Secret beweerd worden, zowel in positieve zin als negatieve zin. Marinus Knoope wordt vooral benaderd om de kritische noot te laten horen. Tussen de door hem ontdekte (en in 1998 geboekstaafde) Creatiespiraal en The Secret bestaan enkele oppervlakkige parallellen, waarbij het gedachtegoed achter The Secret echter door de mand valt wegens gebrek aan diepgang. “The Secret levert hoop aan mensen die in sprookjes willen geloven, maar helpt ze niet werkelijk om het pad van wens naar werkelijkheid volledig te doorlopen.”

Om een aantal veel gestelde kritische vragen genuanceerd te kunnen beantwoorden, heeft de Vereniging van Creatie* Marinus Knoope een Vraag en Antwoord formaat voorgelegd, waarvan we de uitkomst graag met u delen. Alle antwoorden zijn voor publicatie vrijgegeven.

*De Vereniging van Creatie is opgericht om de continue stroom aan creatieve processen te ondersteunen die voortkomen uit het bron van de Creatiespiraal. De vereniging wil het gedachtegoed verder laten verankeren binnen de samenleving, zodat zoveel mogelijk mensen zich gestimuleerd voelen om van hun droom hun werkelijkheid te maken. Vanuit de CreatieBron (in aanbouw) kunnen mensen het gedachtegoed van de Creatiespiraal beleven of verdiepen en concreet aan de slag met hun persoonlijke wensen en doelen.
Meer informatie over De Vereniging van Creatie en de Creatiespiraal is te vinden op www.creatiespiraal.net.

Q: “Waar komt, in uw ogen, het succes van The Secret vandaan?”
MK: “Het succes van The Secret komt voort vanuit een gesimplificeerd gedachtegoed, met een slimme marketingmethode erachter. In die zin is het zowel qua vorm als qua inhoud een erg Amerikaanse leer. De boodschap is simpel: concentreer je op een positieve wens, negeer alle negatieve energie en zie, je wens wordt als vanzelf bewaarheid. Het magische aspect ervan wordt sterk ingezet in de marketingcampagne, eigenlijk net zoals al eerder de Da Vinci code verkocht werd, met veel mysterie en gedoe eromheen. De gedachte dat Het Geheim al eeuwenlang over de wereldbol zwerft, en nu jou bereikt is natuurlijk aanlokkelijk: ‘ook jij kunt in de voetsporen van de groten uit de geschiedenis stappen en iedereen zijn die je maar wilt zijn’. Als je er maar sterk genoeg in gelooft. Juist die gedachte bepaalt het succes van The Secret. Je hoeft alleen maar positief te denken, de rest regelt zich vanzelf. Maar dat is natuurlijk een sprookje. Aantrekkelijk voor mensen die graag in sprookjes willen geloven.

Q: “U vindt de ‘universele waarheid’ die The Secret claimt weinig realistisch?”
MK: “The Secret is in feite een verwaterde versie van een deel van de universele waarheid. Als je over de wereld reist, dan valt op dat alle windstreken hun eigen kern en fundament hebben. De cultuur van het Oosten vindt zijn traditionele kracht in de innerlijke stilte en de meditatie. Het Westen daarentegen zoekt zijn heil vooral in organisatie, planning en marketing. Het Noorden werkt stug, zwetend en calvinistisch aan een oplossing, terwijl de Zuidelijke cultuur zijn kracht vindt in de fantasie en het geloven. Elke cultuur heeft zijn sterke en waardevolle kant binnen het proces van creatie. Iedere cultuur is met zichzelf alleen, ze hebben elkaar nodig om een optimaal creatieproces te doorlopen. Een volledige Creatiespiraal heeft zowel meditatie, fantasie als organisatie en stug doorwerken nodig. Pas wanneer je de krachten van alle vier culturen combineert, hun voorkeur onderkent, respecteert en ziet als een essentiële en onmisbare bijdrage, kun je claimen dat je de principes van het universum werkelijk doorgrondt.

Wat The Secret biedt is een erg beperkte en niet goed uitgewerkte Westerse variant van het creatieproces, waar een klein beetje Zuidelijke kracht (dromen en geloven) op een oppervlakkige manier is bijgemengd. Het is een doelgerichte Westerse organisatiemethodiek, waarin iets is opgenomen van de Zuidelijke manier om te dromen van een mooie wereld. De blanke Amerikaanse middenklasse gaat er opnieuw vandoor met een van de kernkrachten van het Zwarte continent, maar doet dat dan ook nog op een oppervlakkige en hier en daar zelfs mogelijk schadelijke manier. Ze zetten dan wel weer hun enorme Westerse kracht in om er een succes van te maken. Het geheel is zeer goed georganiseerd moet ik zeggen.”

Q: “Wat zijn die schadelijke kanten aan het gedachtegoed van The Secret?”
MK: “De nadruk op louter positief denken ten koste van alles, daar zitten ook een aantal scherpe kanten aan. Zo adviseren de mensen achter The Secret om niet om te gaan met zieke mensen om je heen, want die zouden negatief denken. Moet je alle zieke mensen in je omgeving als ‘negatieve energie’ betitelen en eenvoudigweg buiten de deur zetten? Het gedachtegoed neigt daarmee naar gevaarlijk egocentrisme.

Het gedachtegoed richt zich bovendien ook vaak op materiële en korte termijn successen: ‘ik wil de wereld en wel nu’. Toen de Volkskrant een videoverslag maakte van een van de cursussen op basis van het gedachtegoed van The Secret, filmde de crew dan ook vooral wensen die te maken hadden met geld of ruimte. Opvallend, dat mensen geen werkelijke wens kunnen benoemen, alleen de weg ernaar toe: ‘Als ik eerst maar eens geld had, of een groter huis, dan werd alles wel beter..’ Waar heb je dat geld of die ruimte voor nodig, zou mijn vraag zijn. Want pas dan kom je erachter wat je werkelijk wilt. En als je daar achter bent, dan blijkt geld vaak niet de meest belangrijke barrière te zijn. Die zit in jezelf. Je moet je eigen pad van wens naar werkelijkheid lopen en leren om de knopen te herkennen die je tegenkomt. Mijn nieuwe boek heet dan ook ‘de Ontknooping’. Het komt volgend jaar uit.

Q: “Wat is de essentie van het verschil tussen de Creatiespiraal en The Secret?”
MK: “Je kúnt niet iedereen zijn die je kiest te zijn. Wat wél kan is worden wie je werkelijk bent, diegene die je diep van binnen wenst te zijn . The Secret beweert dat je, als je maar hard genoeg gelooft, je krijgt wat je wilt, wordt wie je maar kiest te zijn.
De Creatiespiraal gaat over werken aan jezelf, een pad lopen om te worden wie je werkelijk bent en dus ook wenst te zijn. Mensen kunnen veel meer dan ze zelf vaak durven denken. Wanneer je contact maakt met jouw eigen hoogstpersoonlijke bestemming, dan kun je die ook bereiken. Dat is wat de Creatiespiraal je vertelt. Er zijn een aantal stappen die je kunt doorlopen, waardoor je wordt wie je werkelijk bent. Het kost wellicht wat meer moeite, maar in tegenstelling tot The Secret, is het resultaat er uiteindelijk ook naar.”

Q: “Waarom denkt u dat de Creatiespiraal een betere methode is dan The Secret?”
MK: “De Creatiespiraal is geen methode maar een beschrijving van de natuurlijke weg van wens naar werkelijkheid. The Secret bestrijkt bij elkaar niet meer dan een kwart van die weg. De Creatiespiraal behandelt alle twaalf stappen tussen de eerste wens en de laatste reflectie. Het bevat de droom en de fantasie, het verbeelden van het Zuiden, het netwerken en organiseren van het westen, het handelen en doorzetten van het Noorden en het waarderen wat er is en het reflecteren daarop van het Oosten. De Creatiespiraal begint eerder en eindigt later dan The Secret. En is daarom reëler en eerlijker. Als mensen werkelijkheid willen maken van hun wensen, dan zijn ze met De Creatiespiraal dus veel beter af.”

Q: “Bent u jaloers op The Secret?”
MK: “Ik heb daar eerlijk gezegd weinig last van. Misschien wel omdat ik een typische Noorderling ben, die stug doorbouwt aan zijn eigen leven en succes. Ik heb, al bijna twintig jaar geleden, de Creatiespiraal ontdekt. En het gedachtegoed ervan blijft zich verder verspreiden door Nederland en sinds kort ook het buitenland. Van mijn boek De Creatiespiraal wordt binnenkort het 100.000e exemplaar verkocht. Daarmee is het een van de meest succesvolle in eigen beheer uitgegeven Nederlandse boeken. Er is een Duitse versie en een Italiaanse komt binnenkort op de markt. Er wordt gewerkt aan een Franse en een Engelse en er is nu ook vraag naar een Spaanse. Dat is al een hele eer. En er is een sterke en actieve Vereniging van Creatie opgericht, die werkt aan verschillende activiteiten om de mijlpaal van het 100.000e boek te vieren. Er komen ook steeds concretere plannen voor De CreatieBron, een plek vol nieuwe maatschappelijke activiteit die de gezonde voedingsbodem die er al is voor het gedachtegoed van de Creatiespiraal verder zal laten groeien. Terwijl de hype van The Secret over een tijdje weer overgewaaid is, blijft het gedachtegoed van de Creatiespiraal aan een organische opmars bezig. Dus nee, jaloers ben ik niet. Trots wel. Uiteindelijk zal de Creatiespiraal meer mensen helpen om hun wensen te realiseren dan The Secret.

EINDE BERICHT.

Monday, November 5, 2007

vreemde vogels in mijn ruif

Vreemde keuzes. Pauw en Witteman bevestigen weer hun vreemde voorkeur voor Rita Verdonk die dit keer komt opdraven om een boek te bespreken tijdens de uitreiking van de AKO literatuurprijs. Een boek? Rita Verdonk? Daar heb ik geen zin in, dus doorzappen. Dat helpt niet echt, vanavond. De Nieuwste Show, waarmee BNN probeert controversieel te zijn, doet een wanhopige poging controversieel te zijn en heeft de Vlaamse rechtse extremist Filip DeWinter als gast. Die mag olijk meebabbelen en grapjes maken. Is dat leuk? Ik vind van niet, dus de tv uit. Filip en Rita kritisch interviewen is tot daar aan toe, maar om ze nu als huisvrienden te benaderen? Ze doen maar, maar ik kijk er niet naar.
Kan ik mooi dit tikken. Helemaal vergeten te melden dat ik vrijdag een erg interessante meeting had bij Lemon Scented Tea, een communicatiebureau in Amsterdam. Ze hebben onder andere een nieuwe muziekstroming omarmd en proberen die nu te introduceren in Nederland. Helemaal mijn soort muziek: Blacktro, een mengeling van funk, electro en soul (http://www.thisisblacktro.com/). Erg lekker. Denk niet dat het de nieuwe muziekstroming is die een nieuwe revolutie inluidt, maar voorlopig ben ik meteen fan. Lekker stevige feestmuziek.

Sunday, November 4, 2007

Tegenpartij 2007

Een leuk artikel in de Volkskrant over De Tegenpartij, de grap die Kees van Kooten en Wim de Bie in 1980 uithaalden om het opkomende gelijkhebberige rechts-extremisme aan de kaak te stellen. Het leek er even op alsof De Tegenpartij ('Samen voor ons eigen') in 1981 aan de verkiezingen zouden gaan deelnemen met het programma Rugop '81. Toen bleek dat de partij zou kunnen rekenen op enige zetels, trokken de bedenkers er de stekker uit en lieten hun alter ego's bij een mislukte couppoging omkomen. In die tijd spraken we nog over gastarbeiders, in plaats van over allochtonen. Maar het 'ferme' taalgebruik is meteen herkenbaar. De Centrumpartij won zelfs een zetel met de slogan 'niet rechts, niet links'. Zo komen we recht-door-zee meteen uit in het heden. Alleen lijkt de grap nu menens te zijn. Hoewel ik het idee heb dat Rita Verdonk en Geert Wilders allebei een rol spelen en niet echt zichzelf zijn, denk ik helaas niet dat ze eruit zullen stappen. Dit keer is het aan de andere partijen om een groter verhaal te vertellen, om de angel uit beide "Tegenpartijen" te trekken. Even dacht ik laatst dat Balkenende het licht had gezien, toen hij tegen Wilders uitriep dat hij weigerde te leven in een land waar mensen gediscrimineerd worden louter omdat ze iets geloven. Was ik even trots op Balkenende. Maar waar blijft de rest van het verhaal? Waar blijft de PvdA met zijn 'grote maatschappelijke verhaal?' En ook daar word ik in gesteund door de Volkskrant. 'Kluitjesvorming in het centrum lokt politieke extremen uit' kopt een ander artikel. Partijen moeten weer partij kiezen, is de strekking. We wachten erop en blijven hopen.

Friday, November 2, 2007

negatief denken, eigen schuld

Negatieve gedachten zijn zelfversterkend, zeggen ze wel eens.. Een weekje geleden meldde ik dat mijn gerepareerde Vodafone telefoon direct nadat hij was teruggebracht weer rechtsomkeerd naar de reparatiedienst moest omdat hij wel even aanging, maar het vervolgens gewoon nog steeds niet deed. Dit wordt vast weer zo'n eindeloos proces waar ik patent op lijk te hebben, schreef ik. En ja hoor. Eergisteren een brief: Geachte heer Tom Kniesmeijer, uw telefoon heeft onherstelbare schade opgelopen door vocht. Dat is uw schuld en u mag kiezen: 36 euro overmaken en uw (kapotte) telefoon terugkrijgen, of hem laten vernietigen. Vreemde keuzemogelijkheid. Ik bellen. De organisatie die ik aan de lijn kreeg was niet van Vodafone, was wel erg vriendelijk. De vrouw meldde dat ze ook de verzekeringen deden voor T-Mobile. (...??). Ze vond dat zelf normaal, maar kon me niet helpen, want de computer crashte. Ik de volgende dag Vodafone zelf bellen. Dacht ik. Maar kreeg alleen het vervoersbedrijf, dat de mobiel uit en thuis brengt.. Al dat uitbesteden maakt het leven van een klant ook niet makkelijker. Uiteindelijk kon ik dan de Vodafone klantenservice te pakken krijgen. Vraag: als niemand bij de eerste reparatie van mijn telefoon vocht ontdekt, en hij blijkbaar gewoon gerepareerd wordt (zij het niet goed), ik de telefoon niet langer dan twee uurtjes thuis heb gehad voordat hij opnieuw opgehaald wordt, waarna er ineens vocht inzit, wat is dan de implicatie? Is dat dan mijn schuld, of is er ergens anders iets fout gegaan? Dat was een erg moeilijke vraag. Ze gaan erover nadenken en ik wacht op antwoord. Wordt vervolgd..

Thursday, November 1, 2007

trip Tilburg

Gisteren naar de Universiteit van Tilburg geweest om te spreken met Gabriel van den Brink, die het boek Moderniteit als opgave schreef, dit jaar. Leuke man. We hebben allebei de jaren zeventig heel bewust meegemaakt. Hij zag wel wat in mijn theorie en zal zoeken naar mogelijkheden om iets aan elkaar te hebben. In ieder geval heeft hij samen met zijn partner een stichting (www.maatschappelijkeverbeelding.nl), waarbinnen hij mensen de ruimte wil geven om te publiceren en contact te maken over maatschappelijke onderwerpen. Ook binnen de universiteit zijn er wellicht mogelijkheden, zoals het project geloofwaardigheid in de politiek. Daar kan ik ook wel wat dingen over kwijt, zal ik maar zeggen. Klinkt goed.
Heb beloofd hem mijn eerste hoofdstuk te sturen.