Search This Blog

Sunday, December 30, 2007

Book My Presentation

Almost a year of blogging.. Started in English, unconsciously, preparing for my time in Vancouver, and found myself changing to Dutch after returning in Holland. A lot of text, a lot of friends keep apologizing for not reading my blog too much. And others reconnect through it, like my first lover, dating all the way back to 1981. Think I will change this blog in a more general Kniesmeijer-site, in preparation for my own internet-site, which is long overdue: www.kniesmeijer.nl. We'll see what 2008 will bring. A book, I hope! Or a start with a dissertation. What will be ready in a month or so is a presentation: Looking back and Seeing the Future. You can book me for a presentation with workshop starting March.
This won't be a daily blog anymore, I guess, but we'll see. 2007 was a great year for me. I did exactly what I wanted to do, enjoying it day by day and every day. And the book is coming along just fine. Like I described it to friends: a monotonous state of contentment. And I will keep that up in 2008, I promise.

Friday, December 28, 2007

wachten op het gibberellazuur

Het is het winterseizoen, niet alleen letterlijk, volgens mijn theorie is het al een winterse tijdgeest sinds 2005. En niet voor niets lees ik dus vandaag al voor de zoveelste keer dat mensen 2007 beoordelen als een 'saai', een 'tussen' of een 'kalm' jaar. De cultuur heeft dormine aangemaakt. Een rustige basis wordt gevormd, totdat over een paar jaar de lente weer doorbreekt. Ter ere van de winter een klein stukje uit mijn inleiding, over de aardappelplant, met zijn dormine en gibberella:
Aardappels, zo verankerd binnen ons Nederlandse eetpatroon, zijn knollen, die, wanneer je ze in warme grond stopt, gewoon weer uitgroeien tot een plant. De aardappelplant vormt die knollen tijdens de zomer. In principe kunnen ze, eenmaal volgroeid, direct weer een nieuwe cyclus ingaan, maar de plant heeft een systeem bedacht om even rust in te bouwen. Een bepaald plantenhormoon, dormine, zorgt er voor dat een nieuwe aardappel tijdens de herfst niet meteen weer begint uit te lopen (het plantje zou dan immers een paar maanden later kunnen doodvriezen), maar wegzakt in een soort winterslaap. Onder invloed van de lente, met zijn hogere temperaturen, zet weer een andere stof (voor de liefhebbers: gibberellazuur) de aardappel aan om uit te lopen en een nieuwe plant te vormen.

Thursday, December 27, 2007

Huizinga en de koningin

Na genoeglijke gezelligheid met twee families en twaalf vrienden, vandaag een beetje uitbuiken, opruimen en wat aanrommelen. Lekker een beetje gelezen in een boek van Johan Huizinga, In de schaduwen van morgen heet het. Mooie titel. Hoewel hij zichzelf een optimist noemt, is Huizinga niet erg positief over de tijdgeest: "De feiten overstelpen ons. Wij zien voor ogen hoe bijna alle dingen, die eenmaal vast en heilig schenen, wankel zijn geworden: waarheid en menselijkheid, rede en recht. Wij zien staatsvormen die niet meer functioneren, productiestelsels die op bezwijken staan. Wij zien maatschappelijke krachten die in het dolzinnige doorwerken. De dreunende machine van deze geweldige tijd schijnt op het punt om vast te lopen." Ik heb het ouderwetse taalgebruik eruit gehaald, de man schreef het boek namelijk in 1935, zoals trouwe bloglezers al eerder hebben kunnen lezen. Hij pleit voor menselijke samenwerking, minder platitudes en meer diepgang. Dat is een mooi bruggetje naar de kersttoespraak van de koningin, die overigens volgens de pers ook een wat ouderwets aandoend woordgebruik hanteert. Alles komt terug. Huizinga De koningin bepleit net als Huizinga, meer dan 70 jaar geleden, een saamhorige winterboodschap. Dat mag ook wel, want enige dolzinnig doorwerkende krachten hebben we nog wel in Nederland. De boodschap van Huizinga werd niet echt nagevolgd in zijn tijd, hoewel zijn boek goed verkocht. Laten we hopen dat de dollekrachten van onze huidige maatschappij zich in 2008 wel enigszins intomen.

Monday, December 24, 2007

kniesmeijer kerst

Kerstavond. De vooravond voor de grote familiedagen. Vandaag dus opgeruimd en voor-gekookt, morgen familie over de vloer en overmorgen 12 vrienden. Tijdens het opruimen nog ongeveer een maand aan kranten gevonden, die ik nog moet 'knippen' op artikelen die de tijdgeest ondersteunen. Die zijn er genoeg: de nationale identiteit vult nog hele pagina's, de Amsterdamse wallen worden opgeschoond, en (tot mijn tevredenheid), mensen uit de regeringspartijen vinden dat ze wat meer moeten communiceren op de 'grote gedachte' of de 'boodschap' van het kabinet. Allemaal voorbeelden van de 'winterse' tijdgeest van reflectie op gemeenschappelijke normen en de grenzen die we aan onze cultuur willen stellen. De persoonlijk meest tevreden stemmende tendens is de aandacht voor milieu en biologisch eten. Heb nog een paar jaar gewerkt aan campagnes om biologisch eten te promoten, en nu is de tijdgeest er rijp voor. Ben benieuwd hoeveel biologisch voedsel er op de tafels verschijnt, morgen. Heb zelf gelukkig lekker vette volle biologische melk en roomboter verwerkt. Genieten hoor.

Friday, December 21, 2007

van de bieb en de wasbox

Vandaag de ochtend doorgebracht in bibliotheek Roelof Hartplein, omdat ze daar een boek hebben dat ik zocht. Eerst lekker rustig, daarna confrontatie met de werkelijkheid: een rochelende en snuivende zwerver tegenover me, die later ook nog twee bekenden op bezoek kreeg. Al snel een duidelijk alcoholwalm rondom de tafel. Gelukkig aten ze Mentos bij de vleet. Op zich wel boeiend, die gesprekken over waar je iets kan eten en hoe laat je waar terecht kan om te slapen. En ze waren ook erg benieuwd hoe het proces Holleder afgelopen was. Dat kon ik ze toen nog niet vertellen helaas. Vonden zij weer een beetje vreemd, dat ik dat niet wist. Niet eens beter op de hoogte dan een zwerver.. Daarna snel mijn auto gewassen (nieuwe ervaring de wasbox..!) omdat er morgen iemand naar wil komen kijken, om hem eventueel te kopen.. Was wel nodig. Maar ach, kwam thuis en zag dat hij afgebeld heeft. En dan nu de kerstdagen..

Thursday, December 20, 2007

kafka in niveaus

Mijn Vodafone-saga is weer een nieuwe ronde ingegaan.. Zoals voorspeld, drie maanden geleden, is het weer kafka geworden. Pro-Assist belde dat mijn telefoon gerepareerd was en kwam hem omruilen. Deed het natuurlijk niet. Bleek dat ze hem niet meer wilden repareren en alleen mijn vervangende telefoon terug wilden. Een kapotte telefoon ruilen tegen een werkende?? Geen goede deal, dus ik weigerde. Jongen in paniek aan de deur, dat mag niet, weigeren. Maar hij is natuurlijk uiteindelijk gewoon weer met de kapotte telefoon de deur uitgegaan. En ik mag de Vodafone klachtenservice gaan faxen. Die mag je niet bellen of mailen. Ben benieuwd. Gelukkig mocht ik erna meteen door naar Korrie de Vet (www.foreverybody.nl). Kwam ik weer helemaal ontspannen vandaan. Hoewel ze wel een eng verhaal had over het feit dat ze bijna dood was, tijdens mijn afwezigheid. De gehele medische stand doorgeweest, tien kilo afgevallen, nauwelijks nog kunnen lopen en niet serieus genomen. Da's pas echt kafka.. Totdat ze er in het buitenland achter kwam dat ze een amoebe/parasiet in haar maag had, die haar langzaam opat. Denken ze blijkbaar niet aan in Nederland. Stemt ook tot nadenken. Hoeveel arme zieke mensen lopen er nog rond met een onontdekte parasiet, terwijl de medici ze gewoon opgeven of roepen dat het wel psychisch zal zijn?

Tuesday, December 18, 2007

van gemekker naar kiplekker?

Beetje chagrijnige dag vandaag, rillerig op de bibliotheek gezeten, waar een koude wind zodanig huishield dat ik eerst mijn jas aantrok en daarna mijn tas weer inpakte. Zal de verkoudheid wel zijn die Marcel dit weekend meenam mijn huis in en die zich nu langzaam nestelt in mijn keel en neus. Maar op de terugweg kwam ik eerst Rick tegen, een trouw lezer van dit blog. Dat doet wel goed. En thuisgekomen een mail van Eveline: "he, dat ben jij" schrijft ze, bij het volgende bericht uit de Adage.com, een Amerikaans vakblad en -site voor reclame. Ze schrijven over de ontwikkelingen voor 2008: Opvallendste signalement is misschien wel de opkomst van de ‘renaissancemarketeer’, waarmee wordt gedoeld op ‘een nieuw ras van marketingprofessionals, bestaande uit individuen met een holistische visie op de wereld en buitengewone observerende kwaliteiten’. Deze renaissancemarketeers zijn volgens de uitleg ‘deels humanistisch, deels psychologisch, deels antropologisch en deels technologisch’ onderlegd en zijn in staat de ernst van sociale verantwoordelijk in te zien en consumententrends te omhelzen.

Voel me meteen aangesproken. En gewaardeerd. Dat helpt tegen lamlendigheid en verkoudheid. Weg daarmee, moet al hard genoeg aan de slag, geen tijd voor gemekker.

Monday, December 17, 2007

meet and greet

Soms heeft je fantasie maar een kleine stimulus nodig om totaal op hol te slaan. Dacht dat ik de prijswinnaar van alle reclamefestivals van de komende jaren hoorde op TV. Stond in de keuken en hoorde zo'n opgetogen reclamestem roepen: "wint u de exclusieve meet and greet met Pol Pot?" en dan nog een paar keer die naam. Dus ik ren naar de tv in de overtuiging dat zich hier een nieuw controversieel hoogtepunt van een commercial of een persiflage afspeelt. Een Meet and Greet met Pol Pot??? Hoe ziet een ontmoeting met een dooie dictator er uit? Lugubere beelden beheersen mijn geest terwijl ik de afstand naar de huiskamer overbrug. Wat kan een reclamemaker daar nou nog voor smakelijke draai aangeven? Een verzekeraar misschien? Een begrafenispolis? Een goed doel dat wrange aandacht zoekt?
Blijkt er een nieuwe ster aan het culturele firnament te zijn die Paul Pott heet. Da's dan toch ineens een enorme teleurstelling.

Sunday, December 16, 2007

eerst de filosofie, dan ik

Marcel kwam in een oude krant een boekbespreking tegen waarin de Duitser Oswald Spengler genoemd wordt (1880-1936), dus al even dood.. Die geloofde dat de westerse wereld aan het einde van zijn latijn was, zijn eigen ondergang veroorzaakt en dus een 'wintertijd' beleefde. Redelijk fatalistisch gedachtegoed van Spengler, moet nog uitzoeken wanneer hij dat allemaal opschreef. Hij is al de tweede die ik vind, na de Nederlander Huizinga, die er begin vorige eeuw over begon, maar er op terugkwam, hoorde ik vrijdag van James Kennedy. Spengler was redelijk fatalistisch ingesteld.
Ik geloof helemaal niet in fatalisme en al helemaal niet in het feit dat winter het einde van een cultuur betekent. Winter is meer een rustseizoen, niet alleen het laatste seizoen, maar meteen ook het eerste seizoen. Er zit geen einde in een doorlopende cyclus. Da's dan mijn positieve instelling.

Friday, December 14, 2007

matig uw wetmatigheden

Rondje afspraken. Koffie bij Bosley, het nieuwe reclamebureau, die nu al aan de weg timmeren qua PR, daarna lunch met Vie die al weken moddert met bronchitis en vervolgens op bezoek bij James Kennedy, professor geschiedenis aan de UvA. Was interessant, hoewel hij zich redelijk op de vlakte hield. Volgens hem zouden geschiedkundigen fronsen bij mijn seizoentheorie, omdat Huizinga al eens zoiets heeft beschreven (Herfsttij der Middeleeuwen, uit begin vorige eeuw) en daarop is teruggekomen. Bovendien zijn ze wars van wetmatigheden: een vast patroon in de geschiedenis. Ikzelf zoek niet zozeer naar wetmatigheden, maar naar een natuurlijke afwisseling tussen vernieuwing en bekrachtiging. Wil voor de discussie echter best een wetmatigheid verdedigen, discussie is altijd prima. Interessant vond hij in ieder geval dat ik claim dat we in kleinere cycli moeten denken, de meeste geschiedkundigen denken in cycli van minimaal 25 jaar, terwijl ik dus om de vijf of zes jaar al een wisseling zie. Tsja. Discussiepunten genoeg, ondertussen denk ik er nog over na of ik op mijn onderwerp zou willen promoveren. Een bijkomend voordeel zou natuurlijk zijn dat ik dan nog beter de discussie met geschiedkundigen aankan.

Thursday, December 13, 2007

encyclopedie van de cultuur

Moeizame dag vandaag, anderhalve week thuis en nog steeds jet lag zorgt voor wat moedeloos chagrijn, vanochtend. Gelukkig scheen het zonnetje op weg naar de bibliotheek en las ik een lekker boek, niet al te moeilijk maar met voldoende leuke anecdotes. De Encyclopedie van de populaire cultuur van Gawie Keyser, een van die groep moderne mensen die overal gewoond heeft, blijkt uit haar boek, uit 2006. Nu schrijft ze over cultuur voor de Groene Amsterdammer. Ze maakt voor zichzelf een canon van de populaire cultuur en behandelt onder andere film, muziek, games, fictie en sitcoms. Hip hoor. De films en tv-series zijn goed gekozen. Voor wat betreft de muziek ben ik minder tevreden. Naast Madonna hoef je niet ook Kylie Minogue en Gwen Stefani te behandelen, vind ik. En ze slaat de jaren zestig helemaal over, zo'n beetje. Zou mijn neiging ook zijn, als ik persoonlijk mag kiezen, maar bij populaire cultuur moet daar toch ook iets van overgebleven zijn, al zijn de Beatles natuurlijk een beetje afgezaagd in een boek als het hare. Ach, zo is er altijd wat. Ik ga niet zeuren, ik ga naar bed.

Wednesday, December 12, 2007

werkdag

Vandaag met de trein naar Rotterdam voor een brainstorm. Dacht ineens: lekker, de trein. Met een krantje, een boek (heb ik toch het idee nog nuttig bezig te zijn op zo'n werkdag). De brainstorm was erg leuk, inspireert me altijd wel weer. Volgens mijn broer moet ik meer de eenzaamheid opzoeken om lekker door te werken aan m'n boek. Heeft ie gelijk in. Maar je kunt toch niet naar Vancouver blijven vliegen? Denk dat ik maar in Nederland ergens op het platteland ga zitten. Kan ik er toch af en toe nog een klusje bij doen. Marcel is wel al weer aan de slag en heeft alweer dertig mensen een mail gestuurd op homeexchange.com, waar je huizenruil kunt regelen. Ik vind het een aanrader.

Tuesday, December 11, 2007

Dames, dames, rustig nou?

Bosley Amsterdam, het reclamebureau dat zich richt op vrouwen heeft het nu al druk. Zou er koffie gaan drinken, morgen, maar dan zit De Telegraaf er. Ben benieuwd. Kreeg ook nog een reactie van Tirzah Laan van reclamebureau NIEUW, dat zich ook merendeels op vrouwen richt. Twee maakt een categorie lijkt me. Ondertussen zat ik vandaag te schrijven hoe Dolle Mina, de beweging die vrouwenemancipatie opnieuw op de Nederlandse agenda zette, eind jaren zestig, onder meer ontstond doordat de vrouwen het seksistische karakter van onder meer Provo en de bezetters van het Maagdenhuis in Amsterdam in 1969 zo zat waren. Erg grappig hoe Dolle Mina vrouwen de pers bespeelden, in die tijd, met sterk PR-gerichte acties als het verbranden van corsetten en invallen bij Nijenrode (toen daar vrouwen nog niet welkom waren) en redacties van Margriet en Libelle. En ziet, Bosley's Eveline Posma en Jacqueline Donker volgen in de voetsporen van Dolle Mina. De Telegraaf op bezoek. Als die er dit keer maar wat positiever over schrijven.. In de jaren zestig was de Telegraaf de krant die alle maatschappelijke vernieuwing bleef betitelen als 'maatschappij-ondergravende acties van langharig werkschuw tuig dat ze eigenlijk moeten opsluiten in werkkampen'. Sterkte, morgen, dames!

Monday, December 10, 2007

grapje..?

Discussie op de radio en in de Volkskrant over cabaret: oudere critici vinden het cabaret tegenwoordig minder leuk en minder relevant dan vroeger, minder maatschappelijk bewust. Tsja. Jongere cabaretiers natuurlijk meteen in het geweer, met kreten als 'generatiekloof' of 'cabaret is niet meer dan mensen aan het lachen maken'. Zou niet iedere tijdgeest zijn eigen vorm van cabaret vereisen? Ik moet bijvoorbeeld denken aan de eerste programma's van Freek de Jonge. Dat vond ik, en velen met mij, geweldig: De Komiek in 1980, bijvoorbeeld en De Tragiek, daarna, als ik het goed heb. In een echte herfsttijdgeest. Verwarring overal, polarisatie, vervreemding en nihilisme. De Jonge was grappig, maar spon als eerste ook een verhaal en gaf zo diepgang en houvast, trok een lijn door de verwarring heen. Later vond ik hem vooral irritant, maar ik vraag me af of hij anders was, of dat de tijdgeest veranderde. Tegen Youp van 't Hek heb ik altijd een vooroordeel gehad, maar de tweede helft van de jaren 80 was hij wel de vorm van cabaret die waarschijnlijk beter paste dan Freek: snelle grappen, beetje schoppen, lachen om jezelf, oppervlakkige reflectie. En daarna las ik in een recensie van een dvd van Don Quishocking, een fameuze cabaretgroep uit de jaren zeventig. Wat ik niet wist is dat zij zich hebben opgeheven na een uitzonderlijk emotioneel programma in 1980 (alweer: herfst..!). Een van de leden bleek bij de Baghwan gegaan te zijn en de rest kon dat niet accepteren. Ze probeerden dat in een, volgens de VK, 'zeer persoonlijk en bikkelhard' programma te vertalen: Jacques Kloters ligt aan het begin van het programma in een bed en weigert eruit te komen zolang George Groot nog in het Oranje loopt. Aan het eind van de avond moet hij echter wel, als hij naar huis moet. En iedere avond opnieuw rijten ze elkaars wonden weer open. Uiteindelijk heffen ze zichzelf dus op. Pfoe, zouden de hedendaagse critici dat nu onder 'relevantie' scharen? Ik ga het zeker benoemen in mijn boek, onder het kopje 'heftige herfsttaferelen'.

Friday, December 7, 2007

professor Kniesmeijer vertelt

Vandaag eens een andere omgeving opgezocht en de universiteitsbibliotheek uitgeprobeerd. Dat was even zestien stappen terug in de tijd, mijn eigen nostalgische momentje. Gelukkig was ik lang niet de oudste op de studiezaal. Wel lekker werken en de broodjes zijn relatief nog net zo goedkoop. Tegenover me zat een jongen een boek over reclametheorieen door te nemen. Wilde nog zeggen dat hij daar niet al te moeilijk over moet doen, maar dat leek me toch geen goed idee. Misschien kan hij het Emotion Likelyhood Model beter verkopen aan een creatief dan ik twintig jaar geleden. Ik kon het boek nog net ontwijken. Mensen vragen me af en toe (meestal een beetje besmuikt) of het boek al af is. Ik weet wel dat ik vrijmoedig heb geroepen dat ik een boek ging schrijven in Vancouver, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat het ook af is in een half jaar. Tel er rustig nog een half jaar bij op. Professor van den Brink van de Universiteit van Tilburg vroeg me of ik er geen dissertatie van zou willen maken. Vind ik ook een erg aantrekkelijk idee, ga ik over nadenken. Duurt wel weer langer. En dan moet ik waarschijnlijk de tekst weer gaan 'opmoeilijken', hetgeen me vaak tegenstaat in wetenschappelijke stukken. Doet me denken aan de tijd dat ik afstudeerde en in mijn scriptie het woord 'reclame' niet mocht gebruiken. Alleen de term 'overredende communicatie' was toegestaan.
Vast veranderd ondertussen. In ieder geval weer iets om over na te denken.

Thursday, December 6, 2007

Bosley?

Zat vanmorgen vanwege die fijne jetlag alweer om zeven uur achter mijn Appletje te tikken, dat schiet wel lekker op, alleen word ik na de lunch een beetje slaperig. Vandaag besteed aan het husselen en op orde brengen van mijn hoofdstuk over de lenteperiode tussen 1966 en 1971. Nog niet zo makkelijk, omdat er juist over deze periode zo enorm veel geschreven is en de anecdotes je dus ook om de oren vliegen. Da's nog lastig kiezen. Van Provo via psychedelica naar de Zomer van de Liefde (ja, da's lastig, dat die zomer dan in een lente plaatsvindt) en de bezettingen van Dam, universiteiten en de dood van alle rocksterren. En dat allemaal binnen vijf jaar. Da's nog hard werken, zo'n lente. Gelukkig werd ik na de lunch afgeleid door alle berichten rondom Bosley (www.Bosley.nl), een geweldig nieuw reclamebureau van drie oud-collega's, dat zich vooral op vrouwen gaat richten. Ze zijn alledrie ontzettend goed in hun vak, dus dat gaat ongetwijfeld goed komen. Heb ze succes gewenst. Volgende week even kijken hoe ze erbij zitten, op stand, nu al, in Oud-Zuid. Chic hoor.

Wednesday, December 5, 2007

Creatieloze files

Heen en weer geweest naar Nijmegen voor weer een fijne dag Creatiespiralen. Wat een heerlijke vergaderingen zijn dat! Geen gezeur, veel plezier en weinig politiek. Het blijkt mogelijk. Maar daarover later. Ben nu alweer te moe om er veel over te schrijven. Ik had me volledig voorbereid op Sinterklaasfiles, stapels (nieuwe) CD's mee. De berekening is dat ik zeker een volledige werkweek nodig zal hebben om al mijn in Boston aangeschafte muziek te draaien, dus een file was best welkom geweest. Dacht ik. Maar eenmaal onderweg bleek ik mijn radiofrontje vergeten te zijn. Ja, dat bestaat nog, in ieder geval in een classic als de mijne. Shit, anderhalf uur heen en anderhalf uur terug achter op mijn muziekschema. Daar tegenover stond dan weer dat er geen Sinterklaas en geen file te bezichtigen was, onderweg.

Morgen weer business as usual: dagje bieb.

Tuesday, December 4, 2007

geruststellend nopinieus

Weer terug en snel de post doorgenomen. Ongeveer 5 kilo papier, waarvan 3 kilo direct de vuilnisbak inkan: enveloppen en irrelevante brieven. Onder andere dat Tiscali zijn naam verandert in Telfort internet. Met zo'n doem-opbouwende tekst: voorlopig verandert er niets voor me, ik hou gewoon mijn emailadres, en eigenlijk wordt het er alleen maar beter op, want ik krijg er gratis Telfort-mailadressen bij. Aan het eind van de brief heb je helemaal het idee dat hier een sterfhuisconstructie gebouwd is en dat het je steeds moeilijker gemaakt gaat worden om je Tiscali-adres te houden in de toekomst. Toch eens tellen hoeveel provider-namen ik al versleten heb. Of ben ik een beetje cynisch vanwege de jetlag?

In de krant nog het gebruikelijke 'winter-tijdgeest' nieuws, helemaal in lijn met mijn theorie. Da's dan wel weer prettig geruststellend. Jonge managers willen het bedrijfsleven milieubewuster laten werken. Groen blijft groeien, gelukkig. En zelfs als het voor een deel trucjes zijn, schrijft Pieter Hilhorst in de Volkskrant, dan wordt de lat toch steeds hoger gelegd en verandert er op gegeven moment echt wat. Ook prettig vind ik het initiatief van Doekle Terpstra die een brede beweging wil opzetten tegen polarisatie. 'Huilebalk' Wilders (ook uit de Volkskrant) vindt het gemeen, hij mag wel alles zeggen, maar zijn tegenstanders natuurlijk niet. Groot gelijk, Doekle. Ik heb nog een naam voor een website gedeponeerd waar ik iets mee zou willen doen: www.nopinie.nl. Over het gedachtegoed dat je soms gewoon geen snelle opinie hoeft te hebben over een onderwerp, omdat het onderwerp gewoon te ingewikkeld is voor roeptoeterij. Helaas, geen tijd voor gehad, nog.

Monday, December 3, 2007

weer thuis

En weer thuis, met knikkend hoofd op de bank, nog een paar uurtjes volhouden. Weer Nederland, met regen. Net de eerste dag sneeuw meegekregen in Boston, de dag van vertrek. Nog wat geharrewar met koffers, die te zwaar waren, zodat we uiteindelijk met loodzware handbagage het vliegtuig in stapten. Ach, alle boeken zijn dus gewoon meegekomen, net als de 4 dvd's waarop ALLE uitgaven van het muziekblad Rolling Stone van de afgelopen 40 jaar, inclusief de reclames. Nostalgie heeft zo ook wel wat. Ben nu al nostalgisch over de dagen in de Harvard bibliotheek. Alle boeken die ik wilde, en de rust om de gehele dag lekker te werken. Maar zien of dat in de bibliotheek in Amsterdam ook weer lukt. Vanavond dus knikkebollend afwachten tot het eindelijk laat is.

Saturday, December 1, 2007

verzameldozen

Een van de voordelen van het schrijven van een boek over de trends in de cultuur van de afgelopen 50 jaar is, behalve het plezier van het 'beschrijven van zo'n beetje alles', het onbeschaamd aankopen van cultuuruitingen en het onverwachte genoegen om nieuwe gezichtspunten ten opzichte van bestaande te ontwikkelen. Zo heb ik mijn voorzichtige weerzin tegen de Beatles en Bob Dylan volledig overwonnen en hebben Marcel en ik ons vandaag, op onze laatste dag-in-de-stad, nog verzekerd van verzamelboxen met 4-dubbel cd's die het complete werk van achter elkaar Phil Spector (inclusief zijn kerstalbum, dat wordt feest deze maand..!), Otis Redding, Sam Cooke, Marvin Gaye en Rod Stewart bevatten. Voor het grootste gedeelte muziek van voor mijn tijd, maar heb er nu zoveel over gelezen, dat het een geheel nieuwe waarde krijgt. Het is even sjouwen, maar dan heb je ook wat. En natuurlijk nog de nodige remixen. Alhoewel die bron een beetje opdroogt. Ik vrees dat de remix als gegeven ook aan mijn theorie onderworpen is. In een wintertijdgeest doet men misschien geen veranderingen aan de basis van een popnummer, alleen in de open periodes wordt het nummer vrijgegeven aan anderen om er een geheel eigen versie van te maken? Of is dance gewoon als categorie een beetje moe? We wachten, zoals eerder beschreven, op een nieuwe muziekstroming, nieuwe muziek, nieuwe lente. Soms heb ik daar een hard hoofd in, misschien is muziek als categorie geen vernieuwer meer van de cultuur, en komt die voortaan eerder uit de gaming-industrie of een andere categorie. Ook dat zoeken we nog uit.
Maar eerst morgen ons gasthuis opruimen en alles proberen in de tas te krijgen.

Friday, November 30, 2007

Wedding rings in Boston

All work and no play makes for a boring day, Marcel told me, so I took the day off and we went for a walk through Boston, buying stuff here and there. So many interesting books on modern culture one can collect. After a coffee here and a sandwich there we arrived at the Institute for Contemporary Art, a new building along the waterfront. All cities are developing that side of the city, I notice. Amsterdam is working hard on it too. A few interesting works and a design exhibition (best of America 2003-2007) which was nice, but not as good as the annual show of the Design Academy in Eindhoven, I must say, with my normal Dutch arrogance. I was impressed with work by Cornelia Parker, the artist perhaps most famous for letting English actress Tllda Swinton (the one with the very pale face) lie down in a glass coffin for a week during opening hours.

The image I was impressed with most was "Wedding Ring Drawing": "made from two wedding rings that have been literally drawn into new forms. The gold rings were melted and stretched into a single 40-foot-long thread. The thread was then trapped between two sheets of glass, creating a "drawing" that winds around in delicate loops and turns. The work simultaneously evokes the fragile and beautiful history of these two abandoned rings and the possibility of renewed connection." Says (part of) the byscript.

Most of her work seems to deal with destruction and the new forms that derive from that. Very much an autumn artist, my theory would say. A lot of her work is from around the millennium, so that would fit reasonably well. But it is also just good work.

Enough on art for this week. Tonight we'll do a movie, I guess and tomorrow the 'get all of it in your bags' game will be our main issue for the day. And Marcel already bought a bigger bag. Ah well.

Boston and Cambridge are great. Could stay longer here, I had a choice.

Wednesday, November 28, 2007

Did I discover the new pop art today?

A few days ago I wrote about art during winter timeframes, reflective periods like we went through in the beginning of the sixties and the second half of the eighties: Pop Art in the sixties (Andy Warhol!) and artists like Jef Koons in the eighties reflect on our daily life, taking 'pulp' items or cultural icons and making art out of them. Thought I'd browse through some art magazines to see if there would be artists working along this line, since we're going through another winter timeframe at the moment. Difficult for me to say, because art interpretation is not my main forte, but I found a few artists that would qualify, on the surface. Will keep up the search, and may come back to this later. I found the work of William Betts, whose work I think I've seen once in Holland already. He makes big paintings that copy images of surveillance camera's like the ones we see more and more on street corners. He developed a very complex method to copy the low resolution pixels of the cameras in paint on canvas. That reminds one of the work of Lichtenstein, a pop artist, who painstakingly copied the dots that make up the cartoon-images in the sixties. It's interesting to see someone copy a new daily item into an artform like Betts does. Only his art is much more disrupting I find than most pop art. For that you only need to look at his titles: 'Last Seen', or 'Followed'.
Another new artists portrayed was Shannon Cannings. She makes huge portraits of child's play materials. Only her last series made an impression on me: toy guns in bright colors, even a painting called 'Pink Grenade', which shows just that. Children use it as a water pistol. But still, there is a distressing element in her paintings. So, is it the new 'winter' art? Don't know. Does it reflect our daily life? Yes, obviously. The discussion continues.

Sunday, November 25, 2007

influences come like waves

A quiet Sunday in Cambridge. Finished a book on changes in music, detailing how all developments through the years tie in with eachother to create new musical styles. So much for those who claim revolutions, saying 'it came out of nowhere', whether they're talking about the protest generation of the sixties, punk or house. If you want to turn something around, then you always need a starting point. Which is the inherent, very simple, logic behind my theory anyway. Bob Dylan started within the folkscene during the winter timeframe at the beginning of the sixties, but gave it his own turn. Where real folkies felt they should represent 'the people', and "stand inbetween them", Dylan felt he could do nothing more than represent himself and created distance by plugging in an electric guitar. A small step for him turned into a big step for musical mankind, as he influenced the Beatles, for instance. John Lennon remembered writing songs for the Help album in 1965:
"I started thinking about my own emotions - I don’t know when exactly it started, like “I’m a Loser” or “Hide Your Love Away” or those kind of things - instead of projecting myself into a situation I would just try to express what I felt about myself. I think it was Dylan helped me realise that - not by any discussion or anything, but just by hearing his work - I had a sort of professional songwriter’s attitude to writing pop songs; ... I’d have a separate song-writing John Lennon who wrote songs for the sort of meat market and I didn’t consider them - the lyrics or anything - to have any depth at all. They were just a joke. Then I started being me about the songs, not writing them objectively, but subjectively." And The Beatles in their turn, influenced just about any group into writing their own material, which was highly unusual before the Beatles became famous.

Dylan himself cited Smokey Robinson as a huge influence, the way Robinson could give a very new meaning to social cliches ("you better shop around" or "I second that emotion") and turn them into universal truths ("What's so good about good-bye" or "The hunter gets captured by the game").

Of the three, Robinson deserves a little more credit than he usually gets. Some have recognized this: In May 2006, Howard University conferred on Robinson the degree of Doctor of Music, honoris causa.

Friday, November 23, 2007

mouwen passen

Boston/Cambridge. Gisteren Thanksgiving gevierd door geen stap buitenshuis te doen. Het was koud. We hadden al kalkoen, dus niks buiten te doen. Lekker hoor, met zelfgemaakte mango-cranberrysaus. Wel liepen er de hele tijd gezinnen en enkelingen buiten langs. Helemaal ingepakt en met afgedekte schalen met eten in de bewante handen. Op weg naar moeder, zuster, vrienden, wat dan ook. Ze vieren inderdaad fanatiek Thanksgiving.
En vandaag hebben we ons in Black Friday gestort, zo genoemd omdat het de dag is dat alle Amerikanen en masse de winkels doordenderen op zoek naar cadeautjes. Waarom dat zo moet, weten we niet, het is gewoonte, vertelt men ons. De winkels gaan er om 4 uur in de ochtend voor open. Rare jongens die Amerikanen. Helemaal omdat het niet eens zo vreselijk druk was, toen we bij de Mall aankwamen. Wat bleek? Het nieuws gaf aan dat er vannacht om drie uur enorme files op de wegen richting de winkelcentra stonden. In de file. Om drie uur 's nachts. Om cadeautjes te kopen. Rare jongens, inderdaad. Ook wij zijn bepakt en bezakt weer thuis gekomen. Maar dat komt vanwege de lage dollar en de vele outlets. Alleen blijken tussen alles wat ik kocht, drie overhemden te zitten met dwerg-armpjes. Wat een vreemde maatvoering. Komt natuurlijk van die vreemde maten die Amerikanen hebben, tegenwoordig.
Wij vinden Amerikanen een beetje koe-achtig. Je moet ze echt de metro induwen, om er zelf bij te kunnen, want uit zichzelf verzetten ze geen stap. Niet uit kwade wil, denken we, ze denken gewoon niet in de metro. En ze sjokken tergend langzaam trappen, perrons en roltrappen af. Maar dat komt waarschijnlijk omdat er zich vooraan de massa altijd wel een schuifelende puber van 200 kilo bevindt. En die draagt dan vast een grote maat overhemd, met hele kleine mouwtjes..

Wednesday, November 21, 2007

Jef koons en law en order

Helaas, vandaag al om 5 uur uit de bibliotheek van Harvard gegooid. Vroege sluiting vanwege Thanksgiving, morgen. Jammer want ik zat net helemaal in een boek over de (Amerikaanse) cultuur van de jaren tachtig. Stukken over muziek, boeken, films, politiek en kunst. Voel ik me bij thuis, omdat dat ook zo de onderwerpen zijn die ik onder handen neem. Zo vreemd is die combinatie tussen maatschappelijke zaken en populaire cultuur dus niet, al vinden sommigen in mijn omgeving dat wel. Was net begonnen aan een artikel over Jef Koons, de kunstenaar die halverwege de tachtiger jaren opkomt. Eigenlijk een directe afstammeling van de pop art van begin jaren zestig. Hij stopte twee Hoover stofzuigers en drie basketballen in een plexiglas bak, exploreerde daarna de kitsch als kunst en werd er beroemd mee, zoals Warhol, een andere naam die in de tachtiger jaren weer lekker rondzong, groot werd met het schilderen van Campbell soepblikken. Reflectie op het dagelijks leven is duidelijk een behoefte binnen de winterse tijdgeest, want daar vielen zowel de hoogtijdagen van Pop Art als Koons in. Dat zou betekenen dat er nu ook weer veel kunst zou moeten hangen of staan in galeries, die gaat over dagelijkse zaken, aangezien we voor de derde keer in vijftig jaar een winterse tijdgeest beleven. Maar misschien moet ik niet zo letterlijk doorvertalen. Toch eens in de catalogi van de laatste grote tentoonstellingen duiken.

Over dagelijkse zaken gesproken. Het is op tv nog steeds Law and Order en CSI wat de klok slaat. Alleen valt het ons op dat de afleveringen met de dag donkerder worden. De melancholie en de zwaarmoedigheid worden er dik in geschreven door de scriptschrijvers. Afleveringen eindigen meer dan eens erg treurig en zonder duidelijke oplossing. En zo zijn al die series toch wel begonnen: als geruststellende regelhandhaving en normatieve duidelijkheid in chaotische tijden. Moet nog even nadenken wat dat betekent voor de trends. Een van de hoofdrolspelers van CSI nam al afscheid omdat ze het niet meer aankon, en ook de beide hoofdrolspelers van Law and Order SVU worden om de haverklap geconfronteerd met zware persoonlijke zaken, waardoor ze buiten het boekje gaan en zelfs bijna ontslagen worden. Hmm, het heeft iets met de tijdgeest te maken, maar dat moet nog even bezinken, denk ik.

Tuesday, November 20, 2007

pop goes the book

Cambridge week 2. Gisteren weer een hele dag in de Harvard bibliotheek doorgebracht, onder andere met een zware verhandeling over de ontwikkeling binnen de kunstwereld na de tweede wereldoorlog. Wat kunnen die kunstcritici toch altijd heerlijk ingewikkeld schrijven over kunst. Maar ook binnen de kunst zie je de tijdgeest doorschemeren. Vooral de enorme populariteit van de pop art interesseert me, want die valt helemaal binnen de wintertijdgeest aan het begin van de zestiger jaren. En dat klopt wel: eindelijk was er een kunststroming die ongecompliceerd en herkenbaar voor een breed publiek was. Net zoals het ook weer keurig klopt dat de Pop Art aan een tweede leven begint tijdens de jaren tachtig, als we weer in een winterperiode zitten. Verder nogmaals in de 'Swinging Sixties' gedoken, zodat ik binnenkort de eerste twee hoofdstukken definitief kan afsluiten. Voor zover je van definitief kunt spreken zolang de tekst niet gedrukt is.
Verder vandaag weer eens het hoofdstuk over 1960-1966 onder handen genomen, Pop Art stuk toegevoegd en de rest geredigeerd, daar kan een mens ook veel tijd aan besteden, zo blijkt. Maar die heb ik hier gelukkig ook wel weer. Marcel is naar de film en ik kan dus lekker doortikken.

Sunday, November 18, 2007

Metro stuk niet klagen

Een van de voordelen van Amerikanen is dat ze niet zo snel zeuren. Gisteren bleek de metro stuk te zijn, of iets dergelijks, en dus stonden we stil. Geen gemor, geschreeuw of gezeur. Als even later blijkt dat we eruit moeten, en dat boven bussen klaar staan om ons twee haltes verder te brengen, waar we onze reis kunnen vervolgen, is er opnieuw niemand die boos reageert. Zouden ze nu echt zoveel makkelijker zijn, hier? Ik denk het wel. Ze zijn in ieder geval gedisciplineerder. De enige andere reden die ik kan bedenken is dat ze elkaar zo wantrouwen, dat ze sowieso nooit iets zouden zeggen en hun agressie gewoon opslaan en elders uiten. Daar kennen we dan wel weer voorbeelden van. Ook de Whole Foods is geweldig, een complete supermarkt vol organische producten.
Schrikbarend vind ik dan weer wel dat het hier verplicht is om op de organische melk te zetten dat er niet een significant verschil bewezen is tussen die melk en melk van met groei- en immuunhormonen behandelde koeien. Tsja. Ook andere dingen blijf ik schrikbarend vinden, zoals de ziekenzorg. Dat wordt het belangrijke thema van de verkiezingen hier, en terecht. Verhalen in de krant zijn 'spine-chilling'. Zoals de vrouw die haar dochter aan kanker verloor. Ze had dan wel een polis die tot 3 miljoen aan ziektekosten dekte, maar ergens in de eindeloze kleine lettertjes stond dat ze maar 75.000 dollar per jaar mocht uitgeven. En dus werd de behandeling gewoon gestaakt. Dat soort geprivatiseerde ellende begint in Nederland ook al af en toe de kop op te steken. Stoppen daarmee! Er zijn genoeg leuke zaken om over te nemen van de Amerikanen, het grenzeloze opportunisme kunnen we wel missen.

Thursday, November 15, 2007

Roxy Music

Derde dag Harvard achter de rug. Enkele topzware boeken over postmoderne cultuur gelezen, die vooral eind jaren zeventig op kwam. Grappig wel dat in twee boeken Bryan Ferry en Roxy Music genoemd worden als eerste postmoderne groep: "Bryan Ferry was ironical and sincere, in and out of Roxy Music. Very clever, agonizingly fastidious, he managed to give the post-modern appearance of standing outside what he did -then a new posture - while at the same time, being hyper-involved and passionate. He was ironical and sincere when you heard ‘Virginia Plain’ for the first time, you were listening to a singer whose whole approach said, I’m not singing, I’m being a singer. Similarly, the looks, all of them, said that this is just a phase, just a costume for now. But at the same time, it mattered enormously how you looked... "
Alle tegenstrijdigheden maakten Roxy Music erg interessant. Ikzelf ontdekte ze toen Love Is The Drug uitkwam, halverwege de jaren zeventig, hun disco-nummer. Pas toen ik ging studeren ontdekte ik hun waanzinnige eerste plaat, tijdens een bezoekje aan goede vriendin Edith. Ze had een plaat van haar broer gekregen, maar vond hem walgelijk. En erger nog, haar broer vond dat ook. En hij had hem ook weer gekregen van een kennis, die... etc. Ik nam hem mee en was meteen verkocht, vanaf de eerste tonen. If There Is Something heb ik volkomen grijs gedraaid, volkomen ontroerd op mijn kleine studentenkamertje. En nog steeds krijg ik kippenvel bij de schelle en felle uithalen op de blaasinstrumenten (oboe, klarinet), halverwege het nummer. Niemand anders in mijn omgeving kon het aanhoren, hetgeen me bleef verbazen. En de dominee in me bleef het proberen, tot op de feestjes toe waar ik af en toe disk-jockey speelde. "Kan die tering-herrie af" was nog de meest complimenteuze reactie. Blij toe dat de serieuze academici op het gebied van cultuurtheorie me steunen in mijn fandom.

Tuesday, November 13, 2007

zomersex, wintersex en the city

En ik ben binnen. In het heiligdom van Harvard dan. Vandaag mijn eerste boeken aangevraagd en lekker zitten lezen in een boek over de ontwikkelingen binnen de seksuele vrijheden van televisieprogramma's de afgelopen 50 jaar. Er is redelijk wat veranderd sinds niemand het taboe-woord 'zwanger' mocht gebruiken in de afleveringen van I Love Lucy, waarin Lucille Ball met een dikke buik rondliep. Bijvoorbeeld sinds de jaren van All in the Family, begin jaren zeventig, waarin de kijker aan de hand werd genomen langs alle nieuwe vrijheden. Na een aflevering waarin dochter Gloria bijna verkracht wordt en moeder Edith bekend dat ze ook ooit aangerand werd, maar dat in haar tijd je daar niet over durfde te praten, steeg het aantal vrouwen dat aangifte deed ineens dramatisch. Een mooi voorbeeld van hoe populaire cultuur bijdraagt aan de uitvergroting van een tijdgeest. In het geval van All in the Family de emanciperende zomer-tijdgeest. Sindsdien is de tijdgeest natuurlijk doorgeschreden, met als recente loot aan de stam de meiden van Sex and the City, waarin alle zaken bij de naam genoemd worden en de vele hedonistische reality programma's, gericht op de meest banale kanten van seksualiteit, die weer meer de herfst weerspiegelen. En vergeet Queer As Folk niet, met zijn vrije toon en harde referenties aan homoseks. De laatste jaren zijn weer wat braver. Sex in the City is voorbij en een blote borst van Janet Jackson is ineens weer een nationaal schandaal in Amerika. Ach ja, die winter-tijdgeest.

Monday, November 12, 2007

ondergrondse bovengrondse

Vanochtend opgetogen vertrokken naar de Harvard bibliotheek, met onder de arm een uitdraai van alle verwijzingen naar een artikel dat ik ooit schreef voor een psychologisch tijdschrift. Moet namelijk bewijzen dat ik een publicerende academicus ben, anders mag ik het heiligdom niet betreden. En natuurlijk is het enige dat ik vergeten ben, dat malle artikel uit 1990. Terwijl ik er nog mijn zolder voor overhoop heb gehaald. Zie het zo klaar liggen op mijn tafel, in Amsterdam. Goed. Ik kwam aan en kon meteen weer vertrekken. Hoewel de bibliotheek open was, bleek het inschrijvingsbureau dicht vanwege Veteranendag. Minder leuk. Morgen weer proberen.
Dus maar een paar uur bij Starbucks en een andere thee-tent doorgebracht. Interessant boek had ik gelukkig bij me: the comprehensive sixties reader. Waarin wel weer leuke analyses. Zo moet ik altijd een beetje lachen om al die 'zestiger-jaren figuren' die beweren dat alles ineens begon in 1966. Hoe kan iets nu 'zomaar' uit de lucht komen vallen? Dat doet het nooit, het is altijd een reactie op iets anders, een vervolg, een wijziging, een natuurlijke sprong. En dat wordt in dit boek ook weer beweerd. De revolutie van de jaren zestig was grotendeels gestoeld op het gedachtengoed van de beat-beweging uit de jaren vijftig. Die ging als het ware even ondergronds tijdens de wintertijdgeest van begin jaren zestig, om weer open te barsten tijdens de lente die in 1966 aanving. De meeste termen die horen bij de hippiebeweging bijvoorbeeld, komen al uit de jaren vijftig (geldt ook voor Nederland, het woord 'nozem' kwam ook al uit 1957).
"The term “psychedelic,” which means “mind expanding” or :mind manifesting”, was coined by psychiatrist Humphrey Osmond in 1957. Dr. Osmond used the term to refer to the psychic and visual effects of LSD, a mind-altering substance that in the late fifties was gaining acceptance in the psychiatric community as a drug of therapeutic value."

Ook de naam ‘hippies’ komt niet uit de tijd zelf. De Beat dichters lanceerden de term als beschrijving van de ‘junior grade hipsters’. Het waren ook de beats die zich verenigden rondom een muziekstroming. In hun geval was het de jazz. Ook speelden ze met lichteffecten die later als psychedelisch werden geintroduceerd door hippies. En ook spraken ze voor het eerst openlijk over drugs en vrijere sex en kleedden ze zich vreemd, in hun geval helemaal in het zwart. Er is wel een belangrijk verschil, dat uitmaakt waarom de hippies doorbraken in een lente-tijdgeest en de beats bleven steken in afzet- en afzonderingsgedrag dat behoort bij een herfst-tijdgeest:
"What did distinguish the hippies from their counterculture forerunners were their greater numbers, which allowed them to organize as a community in a way the beats had never attempted to do. Even more significant were the philosophical differences between the two groups: the optimistic, joyful attitude of the hippies contrasted sharply with the beats’ brooding outlook."
Optimisme versus nihilisme, het is het verschil tussen de herfst en de lente. Maar veel van wat in de herfst ondergronds gaat, komt in de lente weer bovendrijven. Hetzelfde gebeurt later nog een keer, met punkers in 1977 en grunge begin jaren negentig.

Saturday, November 10, 2007

Bostonians

Vandaag een shopping spree door Boston centrum. Een paar leuke boeken gescoord over de ontwikkelingen binnen de rockmuziek de afgelopen 40 jaar, over disco-legende Sylvester en andere disco-helden en over de kunststromingen na 1950. Lekker veel gewicht, naast de paar truien (het is best koud hier, toch). Gelukkig heb ik er ook maar direct een koffer bijgekocht. Na het sjouwen met 65 kilo aan tassen in Vancouver heb ik me erbij neergelegd: ik heb geen zin meer in sportieve tassen, ik wil een koffer op wieltjes. En heb er een aangeschaft, die meteen volgeladen is met alle nieuwe aankopen. Tussendoor zaten Marcel en ik te mijmeren over de Bostonians, die niet zo vreselijk Amerikaans overkomen. Het merendeel zou ook zo in Eindhoven rond kunnen slenteren. Gelukkig schommelt er af en toe nog een 200 kilo wegende Amerikaan voorbij met een petje op zoals alleen Amerikanen het kunnen dragen. Dan voelen we ons toch weer even in een ander land. Morgen is het Veteran-day, ben benieuwd of we veel vlagvertoon gaan meemaken. Een zwerver wenste ons een koude nacht en voorspelde sneeuw. Veel om naar uit te kijken hier, dus.

Friday, November 9, 2007

cool cambridge

Eerste dag in Cambridge. We hebben een goede deal met de huizenruil. Het huis is groot, met een lekker bed (heerlijk met jet lag) en een uitgebreide keuken (heerlijk, als je Marcel bij je hebt). Vandaag door Cambridge gewandeld. Voelt als een stad waar ik, net als in Vancouver, wel zou kunnen wonen voor een tijdje. Het begon al te kriebelen toen ik ergens een ‘vacancy’ zag bij een appartementencomplex. Koud wel, maar met een zonnetje, dus lekker fris. Naast de eerste 10 cds en een stapeltje boeken ook veel biologische boodschappen gedaan (Waarom is dat hier heel normaal en in Nederland nog steeds maar 3% van de markt? Als we iets willen overnemen van Amerika, waarom nemen we dan wel steeds meer de vele zwervers in het stadsleven en het politieke en economische systeem over, maar niet de heerlijke organische producten!). Het meisje achter de kassa vroeg weer wel of ze niet met ons mee terug naar Amsterdam mocht. Ze had het hier wel gehad en was buiten Canada, nog niet in een buitenland geweest (“and Canada doesn’t count”). Ik was dat niet met haar eens, maar begreep het wel. We hebben allemaal onze dromen. Ik zie mezelf al lekker zitten in een van de vele bibliotheken op het terrein van Harvard Universiteit.

Wednesday, November 7, 2007

Rennen en erbij stilstaan

Rennen, vandaag. Adviesgesprek bij Saatchi vanmorgen, daarna snel door, eerst even koffie drinken bij mijn vader (de komende maand ben ik er immers weer niet..), dan naar huis, stukken schrijven voor De Vereniging van Creatie (een reactie op het succes van The Secret, zal het hieronder opnemen als extra bericht), een hoofdstuk aanpassen en mailen naar Gabriel Van den Brink, waar ik verleden week op bezoek was, een stuk schrijven voor restaurant De Seghesteen en tussendoor naar de apotheek voor slaappillen (voor de eerste dagen jet lag), de bibliotheek (nog een stapeltje boeken die ik al veel te lang had terugbrengen) en de kapper (om de Amerikaanse douane te plezieren). Ook even inchecken via internet, en gelukkig twee goede stoelen kunnen boeken bij de KLM site. En een half uur aan de lijn gehangen met Vodafone, over mijn kapotte mobiel, die ze niet meer willen repareren. Ja, het verhaal gaat gewoon door (zie eerdere logs). Gelukkig vriendelijke mensen aan de telefoon, die mijn standpunt begrepen en me uiteindelijk aanraadden om een lange mail te sturen met al mijn observaties. Heb ik ook nog even gedaan.
Het mooiste moment was aan het eind van de middag, in het ziekenhuis om Thea te zien, de vriendin die gisteren geopereerd is en nog wat zwakjes erbij lag in het Anthonie van Leeuwenhoek. Zij vond het fijn dat we nog even langskwamen, wij vonden het minstens zo fijn om haar weer even te zien na de operatie (en stiekum dat ze ons zo leuk vindt dat we meteen langs mochten komen). Andermans ziekte blijft dingen in perspectief zetten, maar daarvan hoef ik waarschijnlijk niemand te overtuigen: let goed op jezelf, maar geniet van het leven.
Morgenochtend huppekee het vliegtuig in en naar Boston. Dat is inderdaad genieten.

Tuesday, November 6, 2007

Persbericht The Secret

Vereniging van Creatie
Ank van der Moerdreef 15
6836 MP Arnhem

PERSBERICHT
Arnhem, 9 november 2007

“The Secret vertelt sprookjes voor het Westerse blanke middenklasse.”
(Marinus Knoope, schrijver van De Creatiespiraal, over The Secret.)

Marinus Knoope, schrijver van het boek De Creatiespiraal, waarvan binnenkort het 100.000e exemplaar verkocht zal worden, wordt regelmatig benaderd om te reageren op het succes van The Secret. Er kan veel over de Secret beweerd worden, zowel in positieve zin als negatieve zin. Marinus Knoope wordt vooral benaderd om de kritische noot te laten horen. Tussen de door hem ontdekte (en in 1998 geboekstaafde) Creatiespiraal en The Secret bestaan enkele oppervlakkige parallellen, waarbij het gedachtegoed achter The Secret echter door de mand valt wegens gebrek aan diepgang. “The Secret levert hoop aan mensen die in sprookjes willen geloven, maar helpt ze niet werkelijk om het pad van wens naar werkelijkheid volledig te doorlopen.”

Om een aantal veel gestelde kritische vragen genuanceerd te kunnen beantwoorden, heeft de Vereniging van Creatie* Marinus Knoope een Vraag en Antwoord formaat voorgelegd, waarvan we de uitkomst graag met u delen. Alle antwoorden zijn voor publicatie vrijgegeven.

*De Vereniging van Creatie is opgericht om de continue stroom aan creatieve processen te ondersteunen die voortkomen uit het bron van de Creatiespiraal. De vereniging wil het gedachtegoed verder laten verankeren binnen de samenleving, zodat zoveel mogelijk mensen zich gestimuleerd voelen om van hun droom hun werkelijkheid te maken. Vanuit de CreatieBron (in aanbouw) kunnen mensen het gedachtegoed van de Creatiespiraal beleven of verdiepen en concreet aan de slag met hun persoonlijke wensen en doelen.
Meer informatie over De Vereniging van Creatie en de Creatiespiraal is te vinden op www.creatiespiraal.net.

Q: “Waar komt, in uw ogen, het succes van The Secret vandaan?”
MK: “Het succes van The Secret komt voort vanuit een gesimplificeerd gedachtegoed, met een slimme marketingmethode erachter. In die zin is het zowel qua vorm als qua inhoud een erg Amerikaanse leer. De boodschap is simpel: concentreer je op een positieve wens, negeer alle negatieve energie en zie, je wens wordt als vanzelf bewaarheid. Het magische aspect ervan wordt sterk ingezet in de marketingcampagne, eigenlijk net zoals al eerder de Da Vinci code verkocht werd, met veel mysterie en gedoe eromheen. De gedachte dat Het Geheim al eeuwenlang over de wereldbol zwerft, en nu jou bereikt is natuurlijk aanlokkelijk: ‘ook jij kunt in de voetsporen van de groten uit de geschiedenis stappen en iedereen zijn die je maar wilt zijn’. Als je er maar sterk genoeg in gelooft. Juist die gedachte bepaalt het succes van The Secret. Je hoeft alleen maar positief te denken, de rest regelt zich vanzelf. Maar dat is natuurlijk een sprookje. Aantrekkelijk voor mensen die graag in sprookjes willen geloven.

Q: “U vindt de ‘universele waarheid’ die The Secret claimt weinig realistisch?”
MK: “The Secret is in feite een verwaterde versie van een deel van de universele waarheid. Als je over de wereld reist, dan valt op dat alle windstreken hun eigen kern en fundament hebben. De cultuur van het Oosten vindt zijn traditionele kracht in de innerlijke stilte en de meditatie. Het Westen daarentegen zoekt zijn heil vooral in organisatie, planning en marketing. Het Noorden werkt stug, zwetend en calvinistisch aan een oplossing, terwijl de Zuidelijke cultuur zijn kracht vindt in de fantasie en het geloven. Elke cultuur heeft zijn sterke en waardevolle kant binnen het proces van creatie. Iedere cultuur is met zichzelf alleen, ze hebben elkaar nodig om een optimaal creatieproces te doorlopen. Een volledige Creatiespiraal heeft zowel meditatie, fantasie als organisatie en stug doorwerken nodig. Pas wanneer je de krachten van alle vier culturen combineert, hun voorkeur onderkent, respecteert en ziet als een essentiële en onmisbare bijdrage, kun je claimen dat je de principes van het universum werkelijk doorgrondt.

Wat The Secret biedt is een erg beperkte en niet goed uitgewerkte Westerse variant van het creatieproces, waar een klein beetje Zuidelijke kracht (dromen en geloven) op een oppervlakkige manier is bijgemengd. Het is een doelgerichte Westerse organisatiemethodiek, waarin iets is opgenomen van de Zuidelijke manier om te dromen van een mooie wereld. De blanke Amerikaanse middenklasse gaat er opnieuw vandoor met een van de kernkrachten van het Zwarte continent, maar doet dat dan ook nog op een oppervlakkige en hier en daar zelfs mogelijk schadelijke manier. Ze zetten dan wel weer hun enorme Westerse kracht in om er een succes van te maken. Het geheel is zeer goed georganiseerd moet ik zeggen.”

Q: “Wat zijn die schadelijke kanten aan het gedachtegoed van The Secret?”
MK: “De nadruk op louter positief denken ten koste van alles, daar zitten ook een aantal scherpe kanten aan. Zo adviseren de mensen achter The Secret om niet om te gaan met zieke mensen om je heen, want die zouden negatief denken. Moet je alle zieke mensen in je omgeving als ‘negatieve energie’ betitelen en eenvoudigweg buiten de deur zetten? Het gedachtegoed neigt daarmee naar gevaarlijk egocentrisme.

Het gedachtegoed richt zich bovendien ook vaak op materiële en korte termijn successen: ‘ik wil de wereld en wel nu’. Toen de Volkskrant een videoverslag maakte van een van de cursussen op basis van het gedachtegoed van The Secret, filmde de crew dan ook vooral wensen die te maken hadden met geld of ruimte. Opvallend, dat mensen geen werkelijke wens kunnen benoemen, alleen de weg ernaar toe: ‘Als ik eerst maar eens geld had, of een groter huis, dan werd alles wel beter..’ Waar heb je dat geld of die ruimte voor nodig, zou mijn vraag zijn. Want pas dan kom je erachter wat je werkelijk wilt. En als je daar achter bent, dan blijkt geld vaak niet de meest belangrijke barrière te zijn. Die zit in jezelf. Je moet je eigen pad van wens naar werkelijkheid lopen en leren om de knopen te herkennen die je tegenkomt. Mijn nieuwe boek heet dan ook ‘de Ontknooping’. Het komt volgend jaar uit.

Q: “Wat is de essentie van het verschil tussen de Creatiespiraal en The Secret?”
MK: “Je kúnt niet iedereen zijn die je kiest te zijn. Wat wél kan is worden wie je werkelijk bent, diegene die je diep van binnen wenst te zijn . The Secret beweert dat je, als je maar hard genoeg gelooft, je krijgt wat je wilt, wordt wie je maar kiest te zijn.
De Creatiespiraal gaat over werken aan jezelf, een pad lopen om te worden wie je werkelijk bent en dus ook wenst te zijn. Mensen kunnen veel meer dan ze zelf vaak durven denken. Wanneer je contact maakt met jouw eigen hoogstpersoonlijke bestemming, dan kun je die ook bereiken. Dat is wat de Creatiespiraal je vertelt. Er zijn een aantal stappen die je kunt doorlopen, waardoor je wordt wie je werkelijk bent. Het kost wellicht wat meer moeite, maar in tegenstelling tot The Secret, is het resultaat er uiteindelijk ook naar.”

Q: “Waarom denkt u dat de Creatiespiraal een betere methode is dan The Secret?”
MK: “De Creatiespiraal is geen methode maar een beschrijving van de natuurlijke weg van wens naar werkelijkheid. The Secret bestrijkt bij elkaar niet meer dan een kwart van die weg. De Creatiespiraal behandelt alle twaalf stappen tussen de eerste wens en de laatste reflectie. Het bevat de droom en de fantasie, het verbeelden van het Zuiden, het netwerken en organiseren van het westen, het handelen en doorzetten van het Noorden en het waarderen wat er is en het reflecteren daarop van het Oosten. De Creatiespiraal begint eerder en eindigt later dan The Secret. En is daarom reëler en eerlijker. Als mensen werkelijkheid willen maken van hun wensen, dan zijn ze met De Creatiespiraal dus veel beter af.”

Q: “Bent u jaloers op The Secret?”
MK: “Ik heb daar eerlijk gezegd weinig last van. Misschien wel omdat ik een typische Noorderling ben, die stug doorbouwt aan zijn eigen leven en succes. Ik heb, al bijna twintig jaar geleden, de Creatiespiraal ontdekt. En het gedachtegoed ervan blijft zich verder verspreiden door Nederland en sinds kort ook het buitenland. Van mijn boek De Creatiespiraal wordt binnenkort het 100.000e exemplaar verkocht. Daarmee is het een van de meest succesvolle in eigen beheer uitgegeven Nederlandse boeken. Er is een Duitse versie en een Italiaanse komt binnenkort op de markt. Er wordt gewerkt aan een Franse en een Engelse en er is nu ook vraag naar een Spaanse. Dat is al een hele eer. En er is een sterke en actieve Vereniging van Creatie opgericht, die werkt aan verschillende activiteiten om de mijlpaal van het 100.000e boek te vieren. Er komen ook steeds concretere plannen voor De CreatieBron, een plek vol nieuwe maatschappelijke activiteit die de gezonde voedingsbodem die er al is voor het gedachtegoed van de Creatiespiraal verder zal laten groeien. Terwijl de hype van The Secret over een tijdje weer overgewaaid is, blijft het gedachtegoed van de Creatiespiraal aan een organische opmars bezig. Dus nee, jaloers ben ik niet. Trots wel. Uiteindelijk zal de Creatiespiraal meer mensen helpen om hun wensen te realiseren dan The Secret.

EINDE BERICHT.

Monday, November 5, 2007

vreemde vogels in mijn ruif

Vreemde keuzes. Pauw en Witteman bevestigen weer hun vreemde voorkeur voor Rita Verdonk die dit keer komt opdraven om een boek te bespreken tijdens de uitreiking van de AKO literatuurprijs. Een boek? Rita Verdonk? Daar heb ik geen zin in, dus doorzappen. Dat helpt niet echt, vanavond. De Nieuwste Show, waarmee BNN probeert controversieel te zijn, doet een wanhopige poging controversieel te zijn en heeft de Vlaamse rechtse extremist Filip DeWinter als gast. Die mag olijk meebabbelen en grapjes maken. Is dat leuk? Ik vind van niet, dus de tv uit. Filip en Rita kritisch interviewen is tot daar aan toe, maar om ze nu als huisvrienden te benaderen? Ze doen maar, maar ik kijk er niet naar.
Kan ik mooi dit tikken. Helemaal vergeten te melden dat ik vrijdag een erg interessante meeting had bij Lemon Scented Tea, een communicatiebureau in Amsterdam. Ze hebben onder andere een nieuwe muziekstroming omarmd en proberen die nu te introduceren in Nederland. Helemaal mijn soort muziek: Blacktro, een mengeling van funk, electro en soul (http://www.thisisblacktro.com/). Erg lekker. Denk niet dat het de nieuwe muziekstroming is die een nieuwe revolutie inluidt, maar voorlopig ben ik meteen fan. Lekker stevige feestmuziek.

Sunday, November 4, 2007

Tegenpartij 2007

Een leuk artikel in de Volkskrant over De Tegenpartij, de grap die Kees van Kooten en Wim de Bie in 1980 uithaalden om het opkomende gelijkhebberige rechts-extremisme aan de kaak te stellen. Het leek er even op alsof De Tegenpartij ('Samen voor ons eigen') in 1981 aan de verkiezingen zouden gaan deelnemen met het programma Rugop '81. Toen bleek dat de partij zou kunnen rekenen op enige zetels, trokken de bedenkers er de stekker uit en lieten hun alter ego's bij een mislukte couppoging omkomen. In die tijd spraken we nog over gastarbeiders, in plaats van over allochtonen. Maar het 'ferme' taalgebruik is meteen herkenbaar. De Centrumpartij won zelfs een zetel met de slogan 'niet rechts, niet links'. Zo komen we recht-door-zee meteen uit in het heden. Alleen lijkt de grap nu menens te zijn. Hoewel ik het idee heb dat Rita Verdonk en Geert Wilders allebei een rol spelen en niet echt zichzelf zijn, denk ik helaas niet dat ze eruit zullen stappen. Dit keer is het aan de andere partijen om een groter verhaal te vertellen, om de angel uit beide "Tegenpartijen" te trekken. Even dacht ik laatst dat Balkenende het licht had gezien, toen hij tegen Wilders uitriep dat hij weigerde te leven in een land waar mensen gediscrimineerd worden louter omdat ze iets geloven. Was ik even trots op Balkenende. Maar waar blijft de rest van het verhaal? Waar blijft de PvdA met zijn 'grote maatschappelijke verhaal?' En ook daar word ik in gesteund door de Volkskrant. 'Kluitjesvorming in het centrum lokt politieke extremen uit' kopt een ander artikel. Partijen moeten weer partij kiezen, is de strekking. We wachten erop en blijven hopen.

Friday, November 2, 2007

negatief denken, eigen schuld

Negatieve gedachten zijn zelfversterkend, zeggen ze wel eens.. Een weekje geleden meldde ik dat mijn gerepareerde Vodafone telefoon direct nadat hij was teruggebracht weer rechtsomkeerd naar de reparatiedienst moest omdat hij wel even aanging, maar het vervolgens gewoon nog steeds niet deed. Dit wordt vast weer zo'n eindeloos proces waar ik patent op lijk te hebben, schreef ik. En ja hoor. Eergisteren een brief: Geachte heer Tom Kniesmeijer, uw telefoon heeft onherstelbare schade opgelopen door vocht. Dat is uw schuld en u mag kiezen: 36 euro overmaken en uw (kapotte) telefoon terugkrijgen, of hem laten vernietigen. Vreemde keuzemogelijkheid. Ik bellen. De organisatie die ik aan de lijn kreeg was niet van Vodafone, was wel erg vriendelijk. De vrouw meldde dat ze ook de verzekeringen deden voor T-Mobile. (...??). Ze vond dat zelf normaal, maar kon me niet helpen, want de computer crashte. Ik de volgende dag Vodafone zelf bellen. Dacht ik. Maar kreeg alleen het vervoersbedrijf, dat de mobiel uit en thuis brengt.. Al dat uitbesteden maakt het leven van een klant ook niet makkelijker. Uiteindelijk kon ik dan de Vodafone klantenservice te pakken krijgen. Vraag: als niemand bij de eerste reparatie van mijn telefoon vocht ontdekt, en hij blijkbaar gewoon gerepareerd wordt (zij het niet goed), ik de telefoon niet langer dan twee uurtjes thuis heb gehad voordat hij opnieuw opgehaald wordt, waarna er ineens vocht inzit, wat is dan de implicatie? Is dat dan mijn schuld, of is er ergens anders iets fout gegaan? Dat was een erg moeilijke vraag. Ze gaan erover nadenken en ik wacht op antwoord. Wordt vervolgd..

Thursday, November 1, 2007

trip Tilburg

Gisteren naar de Universiteit van Tilburg geweest om te spreken met Gabriel van den Brink, die het boek Moderniteit als opgave schreef, dit jaar. Leuke man. We hebben allebei de jaren zeventig heel bewust meegemaakt. Hij zag wel wat in mijn theorie en zal zoeken naar mogelijkheden om iets aan elkaar te hebben. In ieder geval heeft hij samen met zijn partner een stichting (www.maatschappelijkeverbeelding.nl), waarbinnen hij mensen de ruimte wil geven om te publiceren en contact te maken over maatschappelijke onderwerpen. Ook binnen de universiteit zijn er wellicht mogelijkheden, zoals het project geloofwaardigheid in de politiek. Daar kan ik ook wel wat dingen over kwijt, zal ik maar zeggen. Klinkt goed.
Heb beloofd hem mijn eerste hoofdstuk te sturen.

Wednesday, October 31, 2007

Madd about winter

Gisteren mijn nieuwe bed gekregen. Lekker liggen, hoor. Had geen zin meer om er weer even uit te komen om alsnog iets op dit log te schrijven. In plaats daarvan zitten knippen uit de kranten. Grappig: een stukje over popgroep The Madd, die jaren-zestig beat-muziek maakt en daar ineens erg populair mee wordt. Zanger Dr. Dave: "Tijd voor een nieuwe beatrevolutie. We zitten weer in een regels-zijn-regels-tijd. De juut is weer streng. Er mag helemaal niets meer." De verslaggever voegt toe: "zo zie je maar: The Madd komt niet veertig jaar te laat, maar precies op tijd." Ik denk niet dat een nieuwe revolutie zal uitbreken met een nostalgische visie op een oude, maar ergens hebben ze wel gelijk. Beatmuziek kwam op in 1964, toen we, net als nu, een behoudende, reflecterende wintertijdgeest hadden. De truttigheid begon ineens weer te jeuken en overal begon te experimenteren. Helemaal gek is The Madd dus niet en de tijdgeest vangen ze goed, maar ik denk wel dat er ergens in een klein hol een veel vernieuwender muziek-maker bezig is om zijn punt te maken. Ben benieuwd wanneer we daarover lezen.. House-muziek maakten ze in Chicago en Detroit tenslotte ook al een paar jaar voordat we het hier voor het eerst hoorden.

Monday, October 29, 2007

Seghesteen

vandaag na enige misverstanden over de bezorging van mijn nieuwe bed (het kwam niet, en stond bij de firma voor morgen in de boeken), op de trein naar Groningen gestapt en op het station in de auto van Sylwia om door te rijden naar Slochteren. De beste restaurants van Nederland bevinden zich vaak in de meest onmogelijke uithoeken. Wij gingen op bezoek bij de Seghesteen (http://www.nightcity.nl/gasterei/), waar Dagmar en Hans van Diest de scepter voeren. Aangezien Sylwia een huis heeft in de Wildervankse Dallen (je kunt het opzoeken op een gedetailleerde kaart van Groningen), eet ze er regelmatig en ze is altijd enthousiast. Ik ook. Geweldig eten (we kregen tussen het praten door een zuurkoolsoepje met een coquille, met daarop wat ganzenlever en daarna nog heerlijke fazant met zelfgeplukte paddenstoelen..). We spraken over de ambities van het stel voor de toekomst, die ik niet meteen op het net zal gooien. Goede plannen wel.
Als je ooit in de buurt bent (je kunt er ook voor omrijden): Slochteren ligt best mooi.

Sunday, October 28, 2007

seizoenen van tijdzwemmen

Grappige tentoonstelling in Den Bosch, Wauw!, over de jaren zeventig. Hier en daar goede informatie, maar vooral veel voorwerpen en nostalgie. Mijn broodtrommel staat er, en mijn allereerste kleine radio, in zo'n leren omhulsel. Het behang herkende ik ook, alleen had de familie Kniesmeijer een schemerlamp in dat patroon. Veel malle kleding, alles nam veel ruimte in in die tijd: plateauzolen, wijde pijpen, grote patronen, overdaad schaadde helemaal niet, temninste tot aan 1977, toen punk doorbrak. Ook deze tentoonstelling kan punk niet echt aan die vrolijke overdaad koppelen. We moeten ook tentoonstellingen maken over seizoenen in de tijdgeest, niet over decennia..

Zwemtournooi van Kouros zaterdag ging niet al te best. Als je het water induikt voor de zware afstand 200m school en je eerste gedachte is 'ik heb zware benen', je tweede 'ik had me beter moeten opladen en concentreren' en je derde 'waarom denk ik dit allemaal in plaats van vaart te maken', dan weet je wel dat je niet goed bezig bent. Het waren lange banen, die volgden. Behalve in de twee estafettes nergens mijn records kunnen benaderen. Alles voor de groep, zal ik maar zeggen: mijn club heeft wel het toernooi gewonnen.. Was mijn aanwezigheid toch nog nuttig.

Thursday, October 25, 2007

weekend Eindhoven

Niet zoveel vooruitgang deze week. Veel afspraken en ander gedoe. Wat verbeteringen aangebracht in teksten op basis van feedback. Volgende week nog een weekje stug doorwerken en dan voor bijna vier weken naar Boston. Eindelijk weer even weg en geen leuke afspraken, behalve de bibliotheek van Harvard natuurlijk. Daar kijk ik wel naar uit. Dit weekend zal er weinig nieuws verschijnen hier. Vertrek morgen eerst naar Den Bosch om de tentoonstelling over de jaren zeventig te bekijken ('Wauw!' heet hij, in het Brabants Museum) en dan naar Eindhoven om de designweek nog even mee te maken en het afstudeerwerk van studenten van de designacademie te zien. Verleden jaar werd ik daar helemaal warm van, zoveel goede ideeen voor de toekomst. Er is nog voldoende te verbeteren en te verfraaien tegelijkertijd, zo blijkt altijd maar weer. En dan zaterdag een zwemtoernooi in het 'Pieter v.d. Hoogenband bad': de Tongelreep. Hoop dat de verkoudheid die gisteren begon in te zetten niet doorzet. 's Avonds een feestje en dan zondag weer terug naar Amsterdam. Ben benieuwd of ik mijn oude stramme botten nog een beetje op snelheid kan brengen. We gaan het zien.

Wednesday, October 24, 2007

spring music

Two days ago I wrote about the similarities between musical styles, each ‘autumn’ in my theory. Dia asked me if I would be able to define ‘spring music’ too. Of course, though the links are more diffuse. Spring periods are defined by a surge for the new, while autumn often has a nostalgic or sentimental dominance, falling back on common ground (country in the US, traditional Jordaan music in Holland). Spring stands for revolution. The first spring period I’m writing about concerns the years between 1966 and 1971. Revolution all around. During these years music turned from pop to rock. Electric guitars suddenly were all around, but also the psychedelic movement started, The Beatles experimenting with LSD and coming up with Sgt. Pepper. Janis Joplin singing her heart out and the Doors, all energy, singing Light My Fire. Energy is a key word during spring. Everything suddenly looks beautiful and new. 1967 was the year of the Summer of Love in San Francisco. And, to make the connection, in 1988 the new adepts of housemusic, announced a new summer of love. Even the smileys came back for a while. Which is a little confusing in my theory, since both Summer of Love’s take place in the beginning of a spring-period. Are you still with me? 1988 to 1994 are a spring period, just like 1966-1971, which means many musical revolutions. Instead of the electric guitar, now the house beat was ruling change. Lots of records are about energy again (two of my favorites: Kinetic by Golden Girls and Energy Flash by Joey Beltram). After the first house-rush also Grunge came to a boil. Even another (sad) parallel to be drawn: in 1970 and 1971 a few of the newfound heroes died: Janis, Jim Morrison, Jimi Hendrix. And in 1994, Kurt Cobain killed himself. Another ending of a revolutionary spring energy. Already I am wondering which musical revolution is waiting for us, next spring (my guess, around 2009).

Tuesday, October 23, 2007

tandarts en tijdgeest

Na een bezoekje aan mijn tandarts, die al jaren praktijk houdt in Vlaardingen (don't ask) een tussenstop gemaakt in Rotterdam om twee tentoonstellingen te bekijken. Boymans had 'Vreemde Dingen', een tentoonstelling over surrealisme. Viel me een beetje tegen, had begrepen dat er ook een link zou zijn naar tegenwoordig design. Surrealisme lijkt me overigens wel een 'lente'-ding in de Kniesmeijer-theorie. De stroming begon al in 1924, dus voor mijn onderzoeksperiode, maar de ongeveer 21-jaar die een cyclus duurt, klopt dan wel precies. De eerste lenteperiode die ik behandel begint in 1966, precies 42 jaar later. En de tweede in 1988, da's dan een correctie van een jaar. Doe ik niet moeilijk over. Bruggetje: in een galerie op de de Withlaan in Rotterdam hadden ze een erg leuke modern design tentoonstelling (erg leuke installaties van Studio van Lieshout, bijvoorbeeld en een soort gigantische bedelarmband met theepot en andere porseleinen artikelen aan een ketting eveneens van porcelein. Maar verrassend was een andere tentoonstelling over de relatie tussen kunst en pornografie, een etage erboven. De entree was wat vreemd, een vriendelijke mevrouw, die je aankijkt en vraagt of je weet wat er te zien zal zijn. Je voelt je meteen een vies mannetje. Die kunnen dan ook best aan hun trekken komen, met veel expliciet materiaal voor alle gezindten. Ik was iets meer bezig met de pornografie in films als Pretty Baby (uit 1978), waarin Brooke Shields een twaalfjarig hoertje speelt (ze was ook pas twaalf en had in 1975 als tienjarige al een serie naaktportretten voor Playboy laten maken, met toestemming van haar moeder). Dat is dan weer helemaal de zomerperiode (alles moet kunnen, vrijheid!) van de jaren zeventig. Deden ze dus niet moeilijk over toen (bruggetje!). Interessant is wel dat na het maken van Pretty Baby er wel kritiek kwam, toen wilden moeder en dochter de foto's ook uit de roulatie hebben. Ja, want in 1977 was de tijdgeest weer aan het kantelen geslagen en was de groeiende vrijheid wel voorbij. Tot aan de jaren negentig was pornografie minder salonfahig. Na een zomer komt ook nog een winter, voordat de vrijheid weer toeneemt. En net zoals in de jaren tachtig willen we porno nu ook weer even proberen te verbieden. Want ook nu zitten we in de winter.

Monday, October 22, 2007

Vodafone Ondernemers Service

Hoewel ik geen enkel klagen heb over mijn leven, is er een schaduwzijde die me zo af en toe beklemt: hoe komt het dat het, wanneer ik in contact kom met een instantie, altijd fout loopt? In plaats van productgarantie, krijg ik over het algemeen probleemgarantie. Het hoogtepunt was twee jaar geleden, toen NUON me een jaarafrekening stuurde en verwachtte dat ik zomaar even 7000 euro zou gaan bijbetalen. Dat werd een advocatenkwestie. Maar of het nu de studiefinanciering, KPN, ABN AMRO of een internet provider is, zodra de naam Tom Kniesmeijer in een computer verschijnt, gaat er iets mis, lijkt wel. Nu zit ik weer een beetje chagrijnig te wachten tot de Vodafone Ondernemers Service mijn mobiel komt omwisselen voor een leentelefoon. Dat is een heel fijne service, omdat ze binnen 4 uur komen, meldt de mevrouw aan de (vaste) telefoon. Nu heb ik een Vodafone winkel op 2 minuten lopen, maar daar mag ik hem niet inleveren, dat is niet efficiënt. Dan maar weer wachten. Weer, ja.
Tot op heden zat ik namelijk te wachten op diezelfde Service, maar dat was omdat ze mijn gerepareerde mobiel kwamen terugbrengen. Toen ik de jongen vroeg waarom mijn telefoon niet aanging, zei hij dat de batterij leeg was. Ja ja. Nee Nee, dus. Ergens in mijn achterhoofd begint zich alweer een donkere wolk te vormen. Dat wordt vast een eindeloze strijd, waarbij de telefoon nog vier keer heen en weer moet en Vodafone op vriendelijke, doch neutrale toon blijft melden dat ze het heel vervelend voor me vinden, maar dat telefoons echt goed gechecked worden voordat ze teruggebracht worden (“heeft u de batterij er wel goed ingedaan..?”) en ik steeds kwader word. Heen en weer, dat betekent steeds een werkdag thuis zitten. Geen bibliotheek dus, vandaag. Dat is dan natuurlijk weer niet de schuld van Vodafone, dat ik niet zo opschiet met mijn boek, hier thuis. Ik wil een werkende mobiel zodat ik buiten de deur kan werken.

Sunday, October 21, 2007

het lied van de herfst

Nooit geweten dat Johnny Jordaan en Willy Alberti hun hoogtijdagen hadden vanaf halverwege de jaren vijftig. Altijd gedacht dat ze al veel langer aan de weg timmerden, maar las nu dat Johnny Bij Ons In De Jordaan pas in 1956 tot een enorme hit zong. Dat past wel in die tijdgeest (anders zou ik er hier niet over beginnen natuurlijk), die zich kenmerkte door onrust en polarisatie. Dan is simpel sentiment, het vreugdevol meezingen van een echte smartlap een aanlokkelijk principe. Van Johnny Jordaan naar Andre Hazes is dan weer niet zo'n enorme sprong. Andre had zijn grote hitsuccessen eind jaren zeventig/begin jaren tachtig, toen maatschappelijke onrust en polarisatie... Je begrijpt het, een nieuwe herfst, een nieuwe behoefte aan sentiment. Kan me als student nog herinneren hoe groot de populariteit van Hazes was. Zelfs corpsballen hieven hun bierpullen en brulden uit volle borst mee met Een Beetje Verliefd. Vanaf eind jaren tachtig leken zijn hoogtijdagen weer voorbij. Wil je nog raden wanneer de documentaire Zij Gelooft In Mij Andre Hazes opnieuw en definitief op een voetstuk plaatste? Hij kwam uit in 1999, net op het moment dat de maatschappelijke onrust.. Zijn dood was een beetje vroeg, maar draagt wel bij aan zijn iconische status: overlijden op het hoogtepunt van de laatste herfstperiode heeft hem in ieder geval een grootse sentimentele begrafenis opgeleverd. Daar had hij anders toch weer meer dan twintig jaar op moeten wachten, en of hij dat gered zou hebben..?

Friday, October 19, 2007

creatieverhalen

Vandaag een mail de deur uitgedaan om verhalen te verzamelen over de Creatiespiraal. Met die verhalen kunnen we over een tijdje het 100.000ste verkochte boek van De Creatiespiraal vieren. Hierbij een korte versie van de mail. Reageren mag, op de site , of via de post:

Tien jaar geleden schreef Marinus Knoope de Creatiespiraal. Binnenkort wordt het 100.000e exemplaar verkocht. De Vereniging van Creatie gaat rondom die feestelijke gebeurtenis activiteiten ontplooien, waarbij we gebruik willen maken van alle verhalen die het boek heeft opgeleverd.
Vandaar onze vraag aan jou: wanneer kwam jij met de Creatiespiraal in aanraking? En, vooral: wat heb je ermee gedaan? Wat was je wens, en welke stappen heb je al gezet? Met welke stappen had je moeite? Waar vond je jouw unieke kracht? Ben je soms afge-haakt, teleurgesteld geraakt? Of heb je al een eigen werkelijkheid kunnen creëren? Laat het ons weten, alsjeblieft. We hebben de site van de vereniging (www.creatiespiraal.net) open gesteld voor reacties. Je kunt natuurlijk ook gewoon je gedachten mailen of posten:

Vereniging van Creatie
Ank van der Moerdreef 15
6836 MP Arnhem

We denken er aan een tijdschrift samen te stellen, met discussie, interviews en verhalen, alles rondom de inzichten die Marinus tien jaar geleden op papier zette. Op de site of in je brief kun je aangeven of je daarvoor belangstelling hebt. Ook een digitaal televisiekanaal rondom de Creatiespiraal zou tot de mogelijkheden kunnen gaan behoren.

Wednesday, October 17, 2007

kinderen toch..

Vandaag naar een discussie-avond geweest over burgerschap: hoe kan opvoeding bijdragen aan een beter burgerschap? Moeilijk nu al (net terug) een adequate samenvatting te geven. Zeer goed ingeleid door Pieter Hilhorst, vreemde oplossingen voor problemen (de vrouw naast me liet haar kinderen verplicht champagne drinken ieder oudjaar, met als gevolg dat ze nog steeds een hekel aan alcohol hebben; tip..??) en uitwaaierende discussie die uiteindelijk natuurlijk nooit antwoorden geeft, omdat die er niet echt zijn. Wel prettig dat Jo Hermanns in het panel vertelt dat het eigenlijk allemaal nog best goed gaat met de Nederlandse kinderen en dat de probleemgevallen toch echt de paar procent niet overstijgen. Alleen moeten we daar dan wel iets mee doen, en dat is dan vooral het goede voorbeeld geven en niet alleen repressie inzetten. En dat haakt dan weer aan bij mijn opinie: we bespreken eigenlijk de problemen van een vorige tijdgeest: onze jeugd is jarenlang geconfronteerd met opportunisme, egoisme en directe behoeftebevrediging, zeg maar met de tijdgeest van begin deze eeuw. Ik heb het idee dat we alweer wat rustiger geworden zijn. En dat heeft ook weer zijn weerslag op de jeugd. Dus is alleen het praten over dit soort onderwerpen al weer een teken dat we in een nieuwe periode zitten. Dat wordt vast mijn tweede boek: iedere tijdgeest van zo'n vijf jaar levert zijn eigen generatie op en die blijf je herkennen door de tijd heen.. En erg grappig: er zat een CU-raadslid in het panel die zich voorstelde als Simone Kennedy en later vertelde dat haar man hoogleraar was. Blijkt de vrouw van de man met wie ik binnenkort een afspraak heb over mijn boek. Zo zie je maar weer.

Tuesday, October 16, 2007

Ruudje....!

Vandaag mezelf verdiept in oud-premier Ruud Lubbers en zijn pogingen om vanaf 1983, het begin van een (jaja, daar is-er-weer-een) winterperiode, met een no-nonsense kabinet een nieuwe balans te zoeken in een tot op het bot verdeelde maatschappij. Het was ook toen al een zeer onrustige herfst geweest.. De politieke gebeurtenissen lezen als een politieke soap, waarbij niet alleen binnen partijen, maar ook daarbuiten men elkaar afmaakt. Lubbers heeft als fractievoorzitter begin jaren tachtig nauwelijks contact met partijgenoot en premier Dries Van Agt (die hem zelfs probeert te passeren als zijn opvolger), de PvdA wil eigenlijk wel van Den Uyl af, maar de man zelf wil eigenlijk nog een keer premier worden, D66 jo-jo't weer lekker heen en weer tussen 8 en 17 zetels. En ondertussen lekt iedereen vertrouwelijke informatie of maakt elkaar gewoon en plein publiek af. Ik begin bijna, in retroperspectief, bewondering te krijgen voor Lubbers, die met zijn Lubberiaans spraakgebruik probeerde tot 1982 de CDA partij, nog maar net opgericht, de fractie en een kabinet overeind te houden. Dat spraakgebruik hielp in ieder geval: als niemand begrijpt wat je zegt, kan ook niemand beweren dat je hem niet steunt. Maar goed, vanaf 1983 zette hij in op het poldermodel en het lukte nog ook. Net als nu was men toen ook zo moe van alle conflict dat er openingen ontstonden voor beleidsmaatregelen die in de vijf jaar ervoor consequent getorpedeerd werden. Moet wel zeggen dat het er op lijkt dat de (in die tijd door mij als verderfelijk getypeerde) Lubbers, die ook door de pers werd weggeschreven ("Lubbers kan het helemaal niet"), meer visie bleek te hebben dan ik in het huidige kabinet vermoed. Maar wellicht leest dat over twintig jaar weer heel anders..?

Monday, October 15, 2007

rode hoed

Vandaag een afspraak gemaakt met professor Gabriel van den Brink (www.maatschappelijkeverbeelding.nl), de man die het boek Moderniteit als opgave heeft geschreven. Goed om eens te testen hoe het gedachtegoed valt. Ben er zelf wel van overtuigd, maar het blijkt toch vaak dat mensen wat weifelachtig reageren. Het lijkt soms wel te simpel. Hoezo denkt u het verloop van de tijdgeest in kaart te kunnen brengen..? Ben benieuwd. En woensdag maar eens naar een discussie bijeenkomst in de Rode Hoed, over burgerschapszin.
www.derodehoed.nl/index.php?pagina=programma.php&dat=2007-10-17&programma=Hoe%20voeden%20we%20onze%20kinderen%20op%20tot%20betere%20burgers?&select=overzicht

Hoe moeten we kinderen heden ten dage opvoeden om een vorm van gezamenlijkheid te creeren in de samenleving? Een typisch 'winter'onderwerp in mijn theorie. Welkome afwisseling om eens een discussie bij te wonen. Heb na vandaag een pijnlijke schouder van de slechte zithouding in de stoeltjes van de OB. In combinatie met forse zwemtraining, dat wel. Korrie maar weer eens bellen voor een geweldige massage. www.foreverybody.nl