hardnekkige herfsthaat

Geïrriteerd. Zit net journaal te kijken, gaat het weer over die haatzaaier. Iedereen weet dat wat hij zegt onzin is, iedereen weet dat hij alleen maar aandacht wil en zelf ook wel weet dat het idioot is wat hij beweert, iedereen zegt ook steeds dat hij het alleen maar zegt om aandacht te krijgen. En vervolgens zet mijn krant het op de voorpagina, gaan ze er toch weer over praten op de radio en televisie en domineert het de maatschappelijke agenda. Want wat doet Nederland: ‘tsja, wat ie zegt is natuurlijk onzin, maar...’ en dan hebben we het wéér over de negatieve aspecten van een geloof. Heeft die haatzaaier toch weer zijn zin. Anke vroeg me of ik soms dingen tegen kwam die niet strookten met mijn theorie. We zitten nu in de winterperiode. En dat betekent terugkijken, hernieuwde, opgeknapte ankers slaan, de gemeenschappelijke uitgangspunten vinden voor de maatschappij waarop we weer door kunnen. Zeg maar de canon van onze cultuur herijken. Deze haatzaaier is een erfenis van de voorgaande herfst: polarisatie, ruzie schoppen, ongefundeerde uitspraken zonder enige nuance, onder het motto ‘ik heb ook recht op mijn mening’. Dus die haatzaaier klopt eigenlijk al niet meer met de tijdgeest. Die moet afzwakken, liefst verdwijnen. Ik hoop maar dat mijn theorie op dit punt niet helemaal klopt en dat we een uitzondering hebben: een herfstrelikwie dat wat langer volhoudt dan de theorie voorspelt. Want het alternatief is veel erger: dat die haatzaaier gewoon tot onze canon blijkt te behoren en dat we er de komende twintig jaar aan vast zitten. Dat we ons ijken op angst voor andere geloven en blijvend de deur dichthouden, in plaats van ook met andersdenkenden in contact te blijven. Over winterse normen en waarden gesproken: het negeren van achterhaalde, stinkende herfstwinden is wel zo beleefd.