All things come to an end

Endings.
1. Leaving 30 kilo of books in a luggage deposit is literally putting your writings on hold. An end to a 4 months dive into book-country. Loved adding so much new knowledge and anecdotes to my ‘story line carrousel’. But getting rid of them for two weeks feels like relieve too. My mental hard disk is almost full. Let it all sink in for a few weeks.

2. Interesting how you combine things when you keep clipping newspapers through the years. Found an article on the famous Dutch Party-club Now & Wow in Rotterdam. The first was proudly presenting it as the haven for multicultural Holland, where Moroccan. Surinam, Dutch women and men, gays and straights, mixed without any worry or problem. It was all about individual expression. The second was on the closing of Now & Wow, in april of this year. “It didn’t mix anymore”, the title said. Only a few years in between. Shame, been there once and loved the atmosphere. Hope this ‘winter’period will bring us more than people stepping back into their own cultural background for belonging and security reasons.

3. It’s not too late to end your current name, which may be lethal. A study examining 27 years’ worth of California death certificates found that people with ‘good’ monograms such as GOD, ACE or WOW lived over 7 years longer than people with monograms like PIG, RAT, DUD or ILL. What to make of my TBK, I’m not sure.

4. Last walk, last coffee, last anything. Last incoherent thoughts on my stay here. Too soon to make sense of it, I guess. See what comes up the next few days. To end with a cliché, I ended up packing a T-shirt, shorts and socks along with some small change and all the empty recycle bottles in a bag for the homeless man sitting on the corner. That’s my last bit for a better world here in Vancouver. Bye now, lovely city. Tomorrow it’s Prince Rupert for me. Looks nice on the picture, doesn't it? But don't worry, I will not change the log title. We'll just pretend we're still in Vancouver.

voetbalpraatje

Las het boek van de geweldige tv-serie Andere Tijden. Stond ook een stuk in over voetbal. Korte samenvatting.

In 1974 is het een nieuw fenomeen, beschrijft het boek Andere Tijden de eerste oranjegekte. Nog tot aan het begin van het Wereldkampioenschap voetbal in Duitsland zijn er weinig mensen die de verrichtingen van Oranje iets kan schelen. Nederland speelt voor het toernooi een oefenwedstrijd tegen Argentinië en Arie Haan spreekt zijn verbazing uit op televisie: ‘Als ik zeg tegen mensen: “Zaterdag is de wedstrijd tegen Argentinië”, dan weet niemand waar ik het over heb.’

Het is voor het eerst sinds 1938 dat Nederland meedoet aan de eindronde en de verwachtingen zijn laag, ondanks wat recente Ajax en Feyenoord successen.’Maar het curieuze voetbal dat Nederland speelt, onder leiding van trainer Rinus Michels en aanvoerder Johan Cruijff, is op dit niveau niet eerder vertoond. Totaalvoetbal, waarbij de aanvallers meeverdedigen en de verdedigers ineens in de voorhoede kunnen opduiken, om daarmee een zo groot mogelijke verwarring te stichten bij de tegenstander. Siegfried Drach, een Duitse sportjournalist, verbaast zich over het gemak waarmee de Nederlanders lijken te spelen. ‘Ook bij de training. Dan werd er wel een spelvorm geoefend, maar vervolgens werd er gelachen en dan lag de training weer vijf minuten stil. Of ze gingen schoten op doel oefenen, maar dan ineens gingen ze wedden hoe vaak Willem van Hanegem op de paal kon schieten. Drach ziet ook een parallel met de speelse tijdgeest. “Ik denk dat het één niet zonder het ander kan; het voetbal is ook een spiegel van de samenleving.’

Het Nederlands elftal vertaalde het gevoel van de ‘zomer’tijdgeest in zijn speelwijze en kwam er ver mee. De Hollanders onderscheiden zich niet alleen door hun spel, ook het uiterlijk was expressief en los. “Het mooie aan Oranje was de onverschilligheid. Spelers liepen erbij met lang haar en ongeschoren koppen, shirt uit de broek, met een houding van: ‘Wie maakt ons wat?’ Vrijheid, blijheid, expressie.
Na de eerste wedstrijd begint de koorts langzamerhand op te lopen en na de eerste ronde liggen mensen in de rij om kaartjes te kopen en komen de nu zo bekende oranje parafranalia in de winkel, waaronder door Henny Cruijff, broer van Johan, ontworpen lang uitgevallen maar nauw sluitende voetbalshirts die ook als minirok te dragen zijn. Nederland heeft wel zin in een expressief feestje en het Nederlands elftal geeft niet alleen een mooi alibi, maar ook een aansprekend voorbeeld. En van dat oranje zijn we niet meer afgekomen

Bye bye Blenz

Day of first good byes. The girl in Blenz isn't working the coming days. Flattering she remembered to say goodbye. She writes short stories. I said: you should. She asked if I would send my book to Blenz. I said 'the moment the English translation comes out'.
She makes great foam, pouring it on the coffee so a little heart appears on top. Attentive detail. One would almost get emotional in a coffee shop.

And tonight I said good bye to the English Bay swimming club. Promised the trainer I would never complain again in Amsterdam, having gone through his treatment. They do everything serious and in plenty of repetition. 800 meters with only arms, 800 meters mostly legs, and then we're off for 24 times 75 meters. There could be a little more variation in the program, but the trainers are friendly. No emotions here, basically because I was too tired to feel anything but my arms and legs. Well, bye. It was fun.

winterwarmte

Vond, vreemd genoeg, een klein knipseltje uit de tijd van mijn scriptie tussen alle meer recente artikelen. PvdA voorzitter Sint komt erin tot de conclusie dat de ‘cultuur van vluchtigheid’ moet plaatsmaken voor een denken over ‘nieuwe sociale verbanden. De duurzaamheid van een aantal sociale verbanden is verdwenen zonder dat hiervoor iets in de plaats is gekomen.’ Deze negatieve kant van het indivisualiseringsproces is, aldus Sint, ‘wellicht onderbelicht bij ons”. We hebben het hier dan wel over 1987.. ‘Winter’tijdgeest is ‘winter’tijdgeest zeg ik dan maar weer.

De media praten nu gewoon lekker verder over sociale cohesie. Volgens de Amerikaanse socioloog Mark Granovetter zijn zwakke bindingen daarbij belangrijker dan sterke. Als je iets voor elkaar wilt krijgen in de buurt of de politiek, of als je een baan zoekt, heb je meer aan je kennissen dan aan je goede vrienden. Dat komt omdat je meer kennissen hebt en omdat je kennissen doorgaans minder op je lijken dan je vrienden en dus ook op andere plekken toegang hebben. Organisaties en verenigingen zijn kweekvijvers voor kennissen. Voor de sociale cohesie zijn organisaties en verenigingen dan ook belangrijker dan warme een-op-een relaties.

Pieter Hilhorst voegt daar, in de Volkskrant van twintig jaar later, aan toe:
Er wordt (bij het praten over cohesie) teveel vanuit ‘de ontmoeting’ gedacht, terwijl dat een eenmalig en vrijblijvende initiatief is. Samen een keer per jaar een multicultureel hapje verorberen in een buurtparkje gaat echt niet helpen. Laat mensen samen komen op een fundamenteel belang, of dat nou sport is of een school. Functionele dwarsverbanden, waarbij mensen een individueel belang hebben. Het versterken van het sociale weefsel begint met het organiseren van gedeelde belangen. Wie dat vergeet snapt niets van sociale cohesie. Hij pleit voor het in stand houden van het maatschappelijk middenveld. Al die clubs en verenigingen waar zo op bezuinigd is, kortom. Twintig jaar verder, niets geleerd, zou je bijna zeggen.

no ubuntu for me in vancouver

Am wondering the last few days if there is a ‘natural’ time limit on living alone in another country. Must see if there is a rule about settling in. After a few months you have to get closer to the people around you, or move on, I feel.

And then I came across the newspaper article that moved me most, the last year. It’s a speech by the South African writer Antjie Krog in which she compares our western individualism with the African feeling of Ubuntu, “reciprocal humanness.” Ubuntu serves as a framework for African society. Its core can be explained using the Zulu expression “umuntu ngumuntu ngabantu” (seriously, I found it on the net)—meaning, in essence, “a person is a person through other persons.” The practice of ubuntu is fundamentally inclusive, involving respect and concern for one's family and one's neighbors. It also implies respect for one's ancestors, in a deeper spiritual sense. Our western notion of individuality is mostly about excluding others and ‘doing our own thing’. We seem not to need others; still, Kroger notices, the more we claim not to need others, the more lost and alienated we look. Ubuntu might just be a philosophy we will see more of, the coming years. And then I do NOT mean the computer program that used the name..

To bring it back to the level of banality (hey, it’s a log, not a thesis!) I immediately related it to my own situation here. I came to have ‘aloneness’. Isn’t that the upmost in individuality? And it works for me, probably being one of the more individualized westerners. Still, after four months, I feel the need to relate to others to stay myself. Here in Vancouver, though, I am not a person through other persons. I took the conscious decision to remain a stranger. I love that feeling. But after four months there is an African spirit awakening within... Back to the people that define me, in Holland.

weight lifting

Now I'm in my last week, the question surfaces how I deal with around 20 kilo of books while travelling to Prince Rupert, Juneau and Seattle.. Storage is not that easy, since terrorism hit the modern world.. I thought about sending it home by post, but the average quote amounts to more than 300 dollars. After some contradictory information about the luggage deposit at the airport, I found out by just going there that in the end it is possible to store a bag for twelve days (though through the phone I got the impression that there was a maximum of a week). That's taking a weight off my shoulders.

Booked some day trips in Alaska, just to be sure. Why O Why Am I called Kniesmeijer? Why not something simple like Smith? And try getting 'van Hilligaert' over correct, if they insist on having your home-address. In the end I found out the only solution is to send them a message with all the information, so they just have to reply. Still, got one confirmation on the name of Neesmay.
Always good for a smile. And then... Off to the library again. Only five more days to go, before leaving the city, the homeless man on the corner greeting me each morning, the boys and girls of Blenz and even the smelly man that took a seat next to me for half an hour in the library.

sudden mood lifting

Mixed emotions. For the first time, I really feel like going home. Seeing Marcel again. Also, the routine at the library has lost its shine. And at the same time there’s melancholy, because this is, already, my last week in Vancouver. Having to leave this city. Time flies. Have been re-reading some stuff and thinking it needs a lot more work. The negative mood got to me for a while. I snapped out by breaking out and visiting a ‘musical soirée’ the swimming club had organized. Found the street on Google Maps, printed the address, took a bus early, so I could take the opportunity of seeing a new neighborhood and do some shopping. And.. found out I forgot to take the address with me..

Praise my sense of direction. I remembered it was a curved lane near a park, starting with an 'o’, sounding like Oslo, the number starting with 34.. 3428? 3439? 3481? I found the street. Walking up there I noticed two other swimmers getting out of a car. Well, there it was. Beautiful villa, and and evening full of swimmers who also play music. Our host even had two grand pianos in his living room.. They’re serious about everything. The food was great, the musicians were good, the atmosphere fine. Again, mixed feelings. Nice people, but haven’t really got to know them, by a few remarks in between lanes in the pool and small talk in between the music at the party. But as a farewell party, I could honestly say I appreciated it.

And after a good night sleep I took a dive in the pool and went to the library again. Refreshed. Have written some new stuff. Think it will be good last week.

theorie voorspelt praktijk

Toeval bestaat niet. Een paar dagen geleden las ik een artikel uit juni 2006 waarin Frits Spangenberg van onderzoeksbureau Motivaction vertelt over de tijdgeest aan de hand van de doorlopende peiling die het bureau doet onder Nederlanders: “Er is grote onvrede en zorg over het gebrek aan respect, het ongeduld, het te weinig rekening houden met elkaar. Het grootste probleem van de Nederlander is hoe we met elkaar omgaan. Teveel mensen verpesten de zaak door onbetamelijk gedrag.” En: “Er zijn veel professionals, van mensen met verantwoordelijke functies bij bijvoorbeeld uitkeringsinstanties tot curatoren in musea, die meegaan in die popularisering en en vulgarisering van het maatschappelijke klimaat.”

Dus stuurde ik Frits een mail. Omdat volgens mijn theorie nu wel de eerste verzachting plaats heeft moet vinden bij brede groepen in de maatschappij, we zijn immers verschoven van een ‘herfst’ periode (opportunisme, populisme, polarisatie, vulgarisatie) naar een ‘winter’periode (nieuwe richtlijnen/regels en orde, bekrachtiging, mythologiseren, rust).
En ik vroeg Frits: zie jij al een (kleine) omslag in de manier waarop mensen met hun omgeving omgaan? Komt dat terug in onderzoek? Of sta je nog steeds achter je verhaal van een jaar geleden?

Vandaag een mail terug: ja, er is een omslag. Lees de Volkskrant van zaterdag.
Die moet ondertussen uitgekomen zijn. Een artikel van Peter Giesen. Zoek het maar op.. Het is altijd weer fijn als de theorie ondersteund wordt door de praktijk. Dat geeft de burger moet en maakt mijn verhaal weer een stuk sterker. De theorie voorspelt de praktijk. Precies twee dagen voor het in de krant staat!
Marcel zal het scannen voor me, ben zeer benieuwd..

the fish soup and the aquarium

Another gem from my pile of Dutch newspaper articles, this one written by Peter Giesen in De Volkskrant, 24 dec 2005.
Socioloog S.W. Couwenberg ziet een ‘geweldige vervlakking’ van het geestelijke leven: ‘De mens verliest zich in alledaagsheid, in de roes van een koortsachtige activiteit, welke nog slechts een dwangmatig bezig zijn is, en, in de vrije tijd, in de verdoving van bioscoop, televisie, sporttribune, dancing, bar en rusteloos reizen en trekken.’ En wat zien we verder: ‘Politieke apathie en passiviteit, een houding, waarin politiek nog slechts wordt geapprecieerd, voor zo ver zij op effectbejag, opwinding, sensatie is gebaseerd’. Quizvraag: Over welk jaar spreekt Couwenberg? A. 1956, B. 1981 of C. 2002?
Hint: invloedrijke filosofische boeken uit hetzelfde jaar hebben titels als De Vereenzaming van de Moderne Mens, Cultuur in Crisis, Revolutie der Eenzamen, of De Angst voor Vrijheid.
Nederland lijkt in de ban van een mythisch ‘vroeger’, toen alles beter was. Maar beschouwingen uit de jaren vijftig, want het antwoord is dus A., zelf zijn net zo pessimistisch als hedendaagse analyses. Ook toen werd er volop geklaagd over materialisme, hedonisme en verlies aan gemeenschapszin. “Wie beschouwingen uit die jaren doorleest, wordt in ieder geval getroffen door een zwaarwichtig in velerlei toonaarden bezongen crisisbesef: crisis van de westerse beschaving, crisis van de kerk, crisis van de liberale democratie tegenover een monolithisch en onmenselijk vanuit één centrale met diabolisch vernuft gedirigeerd wereldcommunisme”, schrijft historicus Hermann Von der Dunk.

Kunnen we eindelijk eens stoppen elkaar aan te praten dat het leven in de jaren vijftig zo aangeharkt, keurig en weinig enerverend was? De in hedendaagse ogen zo veilige samenleving van de jaren vijftig kreeg enorme veranderingen te verstouwen. De oorlog was nog maar net achter de rug of Nederland raakte Indië kwijt. Nu weten we dat Nederland pas echt welvarend werd zonder zijn koloniale rijk. Maar toen heette het: Indië verloren, rampspoed geboren. Destijds kondigden rokende schoorstenen een nieuwe tijd aan. Het boerendorp verloor terrein aan de industriestad, de anonieme, vluchtige stad, waar de mensen ontworteld waren. De ontkerkelijking nam toe en jongeren voelden meer voor ijssalon, dancing en ‘negermuziek’ dan voor het verantwoorde, georganiseerde jeugdwerk.

Nostalgie is een lekkere ontsnappingsroute. Niks mis mee, om even op adem te komen, maar Vaclav Havel vatte de valkuilen van nostalgie ooit afdoende samen: “van een aquarium kun je vissoep maken, maar van een vissoep geen aquarium,’

Vecchio! But What Does It Mean??

Another piece of Dutch cultural history, from my goldmine of torn Dutch newspaper fragments.

De Volkskrant ging afgelopen maart op bezoek bij een ‘icoon van de boze jaren’, in mijn theorie de ‘herfstperiode’, tussen 1999 en 2004.
Een klein, woedend kijkend jongetje in een Feyenoord shirt, dat vol venijn zijn middenvinger opsteekt. Een toevallig gemaakt beeld van fotograaf Jasper Juinen.
Mikey werd dé representant van een boos en stuurloos volk, dat boven op ‘de puinhopen van Paars’ ook nog eens Fortuyn verloor. Op 8 mei 2002, voordat de UEFA finale tussen Feyenoord en Borussia Dortmund begon, werd één minuut stilte gehouden voor de vijftig uur eerder vermoorde politicus Pim Fortuyn. Maar de meegereisde Duitse supporters wisten van niks en zongen gewoon door. Een snerpend fluitconcert volgde. Duizenden supporters staken hun middelvinger op. Waaronder dus Mikey Wilson, die het gebaar ergens van kende.
“Die foto paste zo bij die tijd”, zegt Edie Peters van de nieuwswebsite Photoq.nl. “Toen leek iedereen tegenover elkaar te staan. Het waren de dagen na 11 september, de verontwaardiging over Paars, over het grote graaien dat voortkwam uit de hoogconjunctuur, de oplichters van de bouwfraude, de grote bek van de nieuwe rijken. Deze foto stond nog voor agressie, voor hufterigheid, en nu is het weer tijd om daarmee af te rekenen. Niet meer tegenover elkaar, maar samen. De boze jaren zijn voorbij.” En zo is het maar net, Edie. Het is een winterperiode, ondertussen.

En Mikey zelf? Hij had het gebaar geleerd van twee AC Milan supporters, bij een andere Feyenoord wedstrijd. ‘Hij moest zijn handje tot een vuist ballen en dan de middelste vinger los laten en omhoogsteken. ‘Vecchio’, moest hij roepen. En dan moest hij bozig kijken. De Italiaanse supporters vonden het prachtig. Wat hij precies deed en wat het betekende wist Mikey niet.’
Kom niet bij Wilson senior aan met het verhaal dat hij zijn zoon niet opvoedt of dat zijn jochie de hele dag boos is. “Mikey is nooit boos. Hij kijkt ook op de beroemde foto alleen naar zijn vingertje en concentreert zich daarop. Dat is alles. Hij wil het zo goed mogelijk doen.’

Soms krijgt Mikey’s vader berichten uit Australië of Vietnam, waar de foto te downloaden is voor mobiele telefoons. In Albanië werd de foto door demonstranten meegedragen. In Monaco, waar hij voor weer een andere Feyenoordwedstrijd was, moest hij handtekeningen uitdelen aan supporters van Real Madrid.
Zo ben je ineens een icoon van de herfst, gewoon door toeval, omdat je vader zo’n fanatieke Feyenoord fan is. Ben benieuwd welke foto over een paar jaar staat voor de winter die we nu zo, samen werkend, samen levend doormaken.

Ik Hou (Niet?) Van Holland

Yesterday I found the courage to start on the box full of newspaper clips I brought with me. About two hundred pieces of torn paper have been waiting for me. But what a richness in material about our current timeframe! Got a painful wrist again from making all the notes. I’ll share a few, unfortunately for some, in Dutch.

In het NRC van 4 november 2006, schrijft Bas Heijne over het 21minuten onderzoek: “De bevolking”, melden de samenstellers, “spreekt zich steeds sterker uit voor een samenleving waarin solidariteit, kwaliteit van bestaan en bescheidenheid centraal staan”. Op het eerste gezicht lijkt het alsof de bevolking daarmee een reusachtige open deur intrapt, want behalve de bezoekers van de Miljonairsfair zul je niet snel mensen vinden die in het openbaar opportunisme, een uitgehold bestaan en snoeverigheid voorstaan. Toch gaat er in die uitspraak een oprecht verlangen schuil. Nederlanders hebben het gevoel dat een elementair fatsoen ontbreekt, dat egoïsme wel degelijk de boventoon voert.”
Heijne hekelt ook de manier waarop de media de nuance uit het oog verliezen en alles op de persoonlijkheid van de politicus gooien: de titanenstrijd tussen Bos en Balkenende, terwijl het volk aangeeft weer veel meer de inhoud te waarderen. Heijne: “we laten ons keer op keer verleiden tot politieke hype over het paspoort van Ayaan en de excuses van Aboutaleb en de gestolen tas van Margherita. Dit soort kwesties hapt lekker weg, maar je wordt er ook snel een beetje misselijk van. We willen inhoud, maar we zijn verslaafd aan oppervlakkigheid.”

Om dan een inhoudelijk onderwerp aan te snijden: “In Denemarken, en in nog heel wat andere landen, maakt men zich aanmerkelijk meer zorgen over de druk op het milieu die economische groei met zich meebrengt, en tegelijkertijd is men in de Scandinavische landen over het algemeen gelukkig met zijn land. Er moet een verband zijn. Het impliceert een intieme betrokkenheid met de omgeving die in Nederland grotendeels ontbreekt. We maken ons veel zorgen over Nederland - maar het kost ons moeite ervan te houden.” Hij concludeert: “Voorwaarde voor blijvende hervormingen is het besef dat we leven in een land dat we zelf gemaakt hebben, dat we de overheid, de politiek, de malaise, de onvrede aan onszelf te wijten hebben. Er wordt ons niets aangedaan, we doen het onszelf aan. Dat is een lastig besef, maar noodzakelijk. Voor we Nederland kunnen veranderen, zullen we er eerst wat meer van moeten houden.”

En dat is ook weer een van de taken van een winterperiode: de polarisatie te verlaten en de nuance en de gemeenschappelijke liefde voor onze cultuur opnieuw ontdekken.

Language Delivery

Today I waited for UPS to deliver my new battery. For those of you who complain about Dutch service: they don’t give any timeframe for delivery here, or rather: anytime between 9 and 6. Luckily it arrived around 10.30. To make things easy, I tried to handle the man the broken battery right away (remember: I had to return it to Apple within 10 days), but that was too much to ask for. Easy is never the way it works in life. First I had to call UPS headquarters to arrange a pick-up. OK. Then it became very clear that I don’t speak Canadian. I may write understandable English, but making myself clear on the phone turned out impossible.
I should not have laughed at the nervous boy introducing the ‘Alaska’ movie yesterday. He was Asian and welcomed us in the theater in such un-understandable English I couldn’t help laughing. Shame on me. The always friendly and serious Canadians in the theatre just sat there, unmoved. They are like that. That’s why the UPS woman on the line kept saying ‘I’m sorry’ after misspelling my name for the third time, the address for the second time and refusing to understand the postal code at all, needing four tries to decipher my 2R9 6M2 into what it was. That puts a man in his place. To make things worse, I had to call again. Got a man this time. “I called earlier, but I forgot to give you my buzzer code.” “Ah, mister Neesmayr, was it? We’ve got all your details here, I’m sure. We’ll pick it up sometime this afternoon” “No, I forgot to give you my buzzer code”. “Sorry???”

“My BUZZER CODE! The number you have to enter at the entrance of the building, because there are over 100 apartments here and for one reason or another builders don’t give people their apartment number as a buzzer code, but a much more difficult combination, and if you don’t enter that number, you won’t be able to let me know you are here!” “Ah, I am sorry Sir, you mean the buzzer code.. Did you say C611?” “No, I said...” And again, I felt like a space invader having his first try at interstellar communication. But the good part of it was that half an hour later they arrived and buzzed the right code. And the best news: the new battery works.

Woolly Tom

This morning I had a good skypesession with Marcel, who has read another chapter of my book. I often joke we see each other more now than when both in Holland, chatting each morning (me) and evening (him). It’s different of course. But sometimes technology is of great help. It’s good to discuss my work, there are always some things that can be sharped and I do tend to take side roads sometimes. What was it that a colleague once said? ‘Good stuff, but you are a bit woolly’. Don’t think that’s an expression in English.

Polar bears are very woolly, that’s why they love winter so much, even on the north pole. I saw Alaska, Spirit Of The Wild. A movie about the place I’m about to travel to (well, a fragment of it). It played at the end of Canada Place, at the back of the pier. Alongside it was the biggest cruise ship I’ve ever seen. My god, I could have been a flock of human dust, lost on one of the gigantic floors of that monster.. Good for me I’ve chosen another route.

Read a review on the net that someone found ‘Alaska’ the best movie ever. That’s a bit too much honor for a quite nice, 45 minute TV documentary stretched out on a movie screen and over-voice-overed by Charlton Heston. But there were breathtaking views of the Alaskan mountains and the already mentioned polar bears, who can only hunt in ultra-cold winter time, otherwise they cannot reach the seal-burgers they need for survival. Don’t think I will see some polar bears, but grizzlies and brown bears seem to be very common around Juneau. Hmm, let’s wait and see if I will encounter one. I’d rather have some distance between us, bear-lover or not.

In the Dutch Ocean's

While walking down my street, I saw that a plane full of Dutchmen were offloaded here. Or so I thought, seeing orange all around me. Strange, how one reacts to that without at first consciously noticing it. Orange T-shirts mean Dutchmen. Or not? Turns out, there is a local football club that has orange as its club color. Obviously, they are called the BC Lions. Must be a Dutch connection somewhere? Let the Lion not in his underwear stand, boys! Anyway, I felt a connection. Though I hate most collectives, in a foreign country, they remind me of home. And here, applied in a subtle dose, orange stems me mild and reflective.

To see more collectives, I was on my way to see Ocean’s Thirteen. That’s an entertaining movie. It’s like a night out with the boys. Much ado about nothing, but fun anyway. There is no real clue, it was over without a real nerve wrecking climax, there was no real story line to hold on to (except the main theme: rid the man of his money), but lots of gadgets and male bonding. Tastefully done, one would say, balls included. And a smirk here and there. Of course, Brad Pitt looked cool as always, in his suits and shirts. He keeps out-looking George Clooney in his scenes. But still, together they are these guys that make a night out just plain fun by a joke here and a action plan there.

Julia Roberts was nowhere to be seen, this time. The whole movie is about loyalty. Men only, to defend their group honor. There is no other theme than only the helping out of a comrade that has been wronged. Solidarity and sentimentality. Even Oprah has a part in the movie, playing herself. That’s the timeframe: group think, sentimentality, order and justice. It was Ocean’s Eleven, but without the opportunism of that timeframe. It’s the same movie made for winter. Like a lot of winter movies: you don’t miss much if you miss it, but makes you feel like you had a good night out with a group of old friends.

Dream and reality: no match

One of the small real life drama-days when advertising dreams clash on harsh reality. After rewriting a chapter of my book in the morning I saw the sky clearing and suddenly one of those iconic advertising images started creeping up in the back of my mind. You know the ones, there’s always one of those modern clothed successful but open minded city people sitting somewhere outside with his laptop, looking über- cool, sipping a drink while checking mail? Beats the library. That’s getting boring. Quick decision making: pack it up and move it, man! Let’s go outside.

Of course my laptop will be sadly omitted from this scene since the new battery has not yet arrived. Ah well. I wouldn’t be able to see my screen anyway, in the sun. But still. I had a nice fantasy-picture in my mind. I printed a stack of notes and headed for a Blenz with a nice terrace. Iced Cappuchino. Check. A free table. Check. Papers. Check. Pen. Check. So far the fantasy works. Get moving!

Ah yes, let’s move on to reality. Squinting against the sun because no sunglasses? Check. A wobbly table? Check. A group of Korean students having a competition on who can laugh loudest and longest in the most shrill high pitched voice? Check. Cigarette smoke all around you? Check. A little chilly breeze making the air just a little uncomfortable, and lifting papers, sending two sheets flying and me running after them? Check. Trying to keep up even the slightest bit of coolness, sipping from your coffee holding some papers down, moving a ashtray on some others while trying to write some notes into the main text? Not possible. Another shattered fantasy..

What is possible, though is having a good, loud laugh on yourself (though not by a long stretch outsounding the winning Korean girl), admitting you’re NOT cool, just cold, packing your stuff and moving inside, to warm up your insides with a Yerba Mate Tea. Make that a large one.

Orrin & Evelyn Klapp

Orrin Klapp, the author of the book that was the inspiration to start on my book, has died, a few years ago. Well, that figures, he would be far into his nineties by now. Strange that there was no information to be found on his life and death on the internet. But after a few emails to universities, I got a very friendly mail from Bohdan Kolody, Professor of Sociology at the SDSU, the university in San Diego. All praise to him. He took the trouble to ask around and found the address of Evelyn Klapp, Orrin's widow.

I sent her a letter, just to let her know I was writing a book based on thoughts of her late husband and asking if she has a little more information about professor Klapp's life. She is around 90 also, so they must have led a healthy lifestyle, together..

Bite the apple

Off to the Apple store, preparing myself for the worst. Have spoken to a lot of companies in my professional life, and they all mention they invested millions in service programs, the last ten years. I know they really try, but I can’t shake the feeling that the main improvement is that service employees are saying ‘can't help you’ in a more friendly way these days. Today, it went better than I feared. Of course in a perfect world he would take a fresh battery and try it on my computer, at least verifying the problem. He doesn’t. Looking at my battery will take one week. I look horrified, he looks friendly but blank. I can’t miss my computer for a whole week! I ask if there is a faster way. Just switch batteries? He mentions a two-day repair at 80 dollar minimum. I say that even two days is a problem, because I’m writing a book on it, every day. He doesn’t answer to that. Then, after some silence, he says I might try and call Apple myself. He gives me the number and I say ‘thank you’. Why have a store if you have a number?
Apple wants to remain a young company, so you get radio-friendly grunge music and lounge remixes of old jazz songs while waiting. ‘Hello, this is James, may I have your first name?’ ‘Hello Tom, how are you today?’ ‘Not so good, my battery is dead’. I give him the production code of my laptop, what James ‘needs me to do now’ is to enroll my service number, which I don’t really get (may be it’s a language problem). It must be in a red box, he explains. I only have a grey box. I look everywhere in the apartment. Something in me says I should not hang up and look for it later: I need an answer now. It’s the box I have payed 200 dollars for, James proposes. I haven’t paid for such a box. James falls silent, that’s obviously out of his protocol. I say ‘Isn’t this under warranty?’ Yes, of course, there is a 90-day warranty, but he just wanted to help me enroll my prolonged service warranty, most people buy that. I sigh and say I just want a new battery. And then I see I have bought my computer on march 14. Exactly 90 days ago. Now I am glad I did not hang up to call back tomorrow. James can send a new battery. I am relieved. We encounter a new problem. The delivery address is not the same as the billing address on my credit card. I’m getting desperate. This was to be a non-paid service. Yes of course, Tom, but this is a security procedure: I must send the broken battery back, otherwise they’ll charge me. I promise from the bottom of my heart I will send it back, and then the magic happens and the clouds break open. James relents and the battery will be sent within 5 days. Service in the new century, it is the battle of the nerves, but there is light at the end of the tunnel. Thank you James.

Eve and the Apple?

Well, you know how it is. A nice morning, you leave for the library, get your medium cappuchino, take a seat at your favorite library booth, turn on your computer and.. hey, what’s that? Turn on your c...Try again there, turn on your.. NONONONO! The computer doesn’t start! Now don’t panic. Try. Retry Trytrytrytrytry-cry..? Well, I stayed calm, drank my coffee and tried to remember when I made the last backup, thinking I’ve never been very lucky with Apples during my career. Turned out the last back up was the day before yesterday. Damage control. Go home. Try again. Now with power connected. And that works. Relief. So only the battery is dead, though it is fully charged. Printed heaps of stuff I wrote, just to make sure and headed back. Nice start of the day.


Disco or church, spot the differences?


So all the notes on DJ culture are saved. And I understand much better why I always wanted to DJ. People who know me, I’ve always said I’m a reverent or priest really, only without the religious beliefs. And what does the book say? “Without a doubt, disco heralded the arrival of a new figure: the DJ as high priest. As one DJ said: The disco scene is a classic case of spilled religion, of seeking to obtain the spiritual exaltation of the sacred world by intensifying the pleasures of the secular.” Now that sounds nice, doesn’t it? The DJ is a filter, he takes music, rearranges it and weaves a new story with it, feeding that back to his public. Well that’s what I like to do to. Taking information, finding a story line in it and feeding that back to the world. For the moment, I won’t just yet proclaim my book will be the next bible, though. Let’s try and remain modest until the moment I have my own talk show.

dip-trip-hip-kip

Een kleine dip, dit weekend. Lichamelijk een klein beetje zompig en ook de eerste tekenen van missen, buiten een paar mensen om natuurlijk. Voelde me twee dagen wat landerig, weinig motivatie, hoewel het boek over DJ cultuur me boeit, krijg ik weinig op papier. Merk dat ik na bijna vier maanden behoefte aan discussie krijg: verlevendiging van mijn stukken tekst. Ideeën tegen mensen aanhouden en in debat gaan. Er hebben natuurlijk een paar mensen op lappen tekst gereageerd, maar dat is toch anders. En ik wil sneller dan die boeken me laten lezen. Af en toe irriteer ik me aan lange stukken tekst: get on with it! Gaat nergens over, natuurlijk: alsof de schrijver weet welke informatie ik zoek.. Ongeduld, omdat ik steeds beter weet wat ik wel en niet kan gebruiken, maar toch die boeken door moet zoeken om de quotes en gedachten te vinden.
Vraag me af of deze bui soms komt doordat ik een eindpunt heb bepaald: nu ik weet wanneer ik terugvlieg, krijg ik meer haast. En daarnaast beginnen ook de leuke dingen van Amsterdam weer mijn geest binnen te dringen. Menselijk aanpassingsvermogen, altijd weer boeiend.
Het weer werkt ook niet mee: druilerig, al een paar dagen. Vanmiddag was het even droog, dus ben ik een stukje gaan lopen, moest toch boodschappen halen. Een uurtje aan het water gezeten (jammer genoeg was het gras te nat). En toen de zon doorbrak en een klein pareltje uit de iPod mijn oren versierde met de revolutionaire productietechnieken van Norman Whitfield, die zijn stereo-effecten en wah-wah guitaartjes eerst uitprobeerde met The Undisputed Truth (een van de mooiste onontdekte soulgroepen van de jaren 70), voordat hij ze aan The Temptations gaf, was de inspiratie meteen weer terug. Sommige muziek is zoveel mooier door je koptelefoon.. Geheel in stijl van het boek over de ontwikkeling van de DJ (iedere leek met een beetje gevoel voor muziek kan zijn eigen remix maken), zat ik even later te bedenken hoe een tranceversie van Halo Of Flies van Alice Cooper zou klinken. Geen idee hoe dat nummer op mijn iPod komt, maar vanmiddag kwam het verrassend getimed naar boven borrelen. Lekker even buiten spelen, letterlijk en figuurlijk. Nieuwe carriere als DJ O.U.T. (Older Uncle Tom)? Misschien moetik daar serieus over gaan nadenken, dan mogen goede vrienden uiteindelijk toch nog zachtjes de term mid-life-crisis gaan fluisteren. Ha, dat doet een mens goed. Vanavond kip.

first DJ ever

Got a message my book on DJ culture was overdue. Started in it quickly. They were a bit surprised there were hundreds of books about the Beatles and none on DJ culture. So am I. Great anecdotes on how DJ culture started, well written. Title, of course: Last Night A DJ Saved My Life.

The first DJ ever must have been Jimmy Saville. It was in 1943, that he hit upon the bright idea of playing records live, armed only with piles of 78s and a makeshift disco unit. The amplification system was constructed by a friend from salvaged parts of Marconi radios, a gramophone, a wing and a prayer. “It was to present hi-fi sets what the Wright Brothers’ first efforts were to Concorde,” wrote Saville in his autobiography. “I hurried to inspect this important discovery. A short demonstration was all I needed to realize its potential. I mean, music by Glenn Miller and Harry James in larger than life quality: it had to be worth something.”

Saville hired an upstairs function room as his venue, and entry was set at one shilling. The evening itself was not without technical difficulties. “Installing the equipment was fraught with great dangers,” he wrote. “It was in several pieces connected by wires. These covered the top of a grand piano, glowed red hot when switched on for longer than five minutes, and charred the top of that noble instrument for the rest of its days. By 9 PM we had taken eleven shillings, the machine had melted at several soldered points and died quietly, but not before giving a final electric shock to its inventor, causing him to weep openly.” The evening was salvaged by Saville’s mother, who performed songs on what was left of the grand piano. He was nevertheless convinced he had created an important new form of entertainment. “Disaster or not, there can be no doubt that the world’s first disco, as they have come to be called, took place in the top room of the Belle Vue Road branch of the Loyal Order of Ancient Shepherds.”

Later Saville was asked to present the very first season of the English Top Of The Pops, in the sixties.
Glad to share that information with you.

schrijvers zijn blijvers

Kreeg meteen een paar vragen waarom ik 'nu al' een terugkomst aan het plannen ben. Nu ja, dat nu al valt ook wel weer mee. Als ik terugvlieg ben ik precies vier-en-een-halve maand weggeweest. Misschien vergeten mensen dat snel. De tijd vliegt natuurlijk voorbij bij jullie. Is ook weer niet best, dat je niet eens gemist wordt.. Hoewel er best een paar mensen zijn die IK mis, kom ik niet persé daarvoor terug hoor. Het is heel praktisch: de basis van het boek staat wel zo'n beetje in de steigers. Maar ik merk dat ik gewoon veel meer Nederlands voorbeeldmateriaal wil hebben en dat veel zaken toch niet zo lekker op internet zijn te vinden. Naast de Beatles, Keith Haring en Ronald Reagan wil je het toch vooral hebben over actie Tomaat, Doe Maar en Erwin Olaf, om maar wat te noemen. En nu heb ik nog geen enkel hoofdstuk echt kunnen afmaken. Dus ik ben niet echt terug hoor, straks, doe maar net of ik er nog niet ben. Ik ga lekker dagelijks in de mediabieb in Hilversum zitten denk ik. Weet iemand nog iemand die zijn huis wil ruilen in Hilversum voor twee weken met mijn huis in Amsterdam..? Lijkt me heerlijk. Laat maar weten!En in augustus ga ik nog twee weken onderzoek doen in Engelse bibliotheken, ook leuk. En maar schrijven en maar schrijven en maar schrijven en maar schrijven en maar schrijven.. Lekker hoor. Wat ik al eerder meldde, zou er zo mijn dagen mee kunnen vullen.

Alaska-I'm coming

Ha! Found an alternative for a cruise. So I will be flying to Prince Rupert July first, staying there for two days and then on a ferry which will take a day and a night to take me to Juneau.



Chances were I had to sleep on deck, but in the end they had a cabin for me. In Juneau (anyone been there, tips..?) I can do some gletscher walking/seeing and enjoy the snow capped mountains and perhaps some more whales. Sounds nice, doesn't it? Have images of quiet mountains and endless sea touching each other and cold busy creeks running through a small town. That last part I haven't thought of until now.. Will have to do a check on the population of Juneau.. And hope I can get myself into a few tours. Read they have tours flying unto a gletscher and taking a walk there. Have done such a thing in New Zealand. A high point. Hearing the creaks and seeing the different colors of the ice around you. Very very impressive. Is it ecologically sound?? Hmm, I will recycle extra until then. And on july 8 or 9 I hope to fly to Seattle and stay there for a few days before returning to Vancouver and then to.. Amsterdam..
A nice last two weeks I guess, so working steadily on the book until then.

Haring for winter people

Have been starting in two new books today. One about Fassbinder, the German director, and the Journals of Keith Haring. Haring hit the big time during the ‘winter’ timeframe (1982-1988). At the end of the eighties he was as famous as a rock star. Thousands wore his T-shirts or send each other his postcards, millions knew his style. Why? The book states: “Haring tackled the issues of his times, the threat of thermonuclear annihilation, the obscenity of apartheid, and the horror of AIDS. But more than that: he also drew on the need of women and men for emotional response from others, for security of the long-term sort.”
His iconic simpleness was reflected in his baby-drawing: “The reason that the ‘baby’ has become my logo or signature is that it is the purest and most positive experience of human existence.” That will be recognizable for the masses..

There is a clear relation between the ‘Haring-hype’ in the eighties and pop-art, which reigned the art world during the previous winter timeframe (1961-1966). Art historic Jonathan Fineberg sums up his gift: “Haring created icons of mass culture to which everyone could relate.” His style was easily recognizable, simple but always emotional. There was a lot of interaction between figures in his art, they seem to give movement or energy to each other. And that warms peoples’ heart during the winter timeframe.
Haring did not want to work with canvasses. They scared him because of their value and ‘finality’. He prefered paper: “It is loose, natural, real, uninhibited, beyond definition. It is temporary and its permanence is unimportant."
The question is: how temporary will his art be? I don’t see a revival of his work in our current timeframe, again a ‘winter’ period. Shame he died so soon, would have been interesting to see how he would have developed his style.

tarantino sucks..

Hilarious review of film maker Quentin Tarantino in a book by Ian Penman. Copy/past:
“Quentin Tarantino has once said he likes to take genre characters (‘the pimp’, ‘the gangster’) and put them in a real-life situation. Which, when you think about it (which you’re not supposed to) is really only a pseudo-adult kind of Roger Rabbit with guns.
So you see -unreal people in real situations - that’s the reason that despite their spitty hissy tom-cat woozy-Uzi male-violence malevolence these are real ‘feel-good’ movies. A real feel-good deal for People Like Us. People who can spot pop-trash references the way people used to spot wildflowers and lapwings. People too sassy smart to get a feel-good fillip out of Forrest Gump but yet too squishy-brained to make the effort to get haunted by some Kieslowski meditation on the fracturing of late twentieth-century identity. Because these (last) days People Like Us want our fractured identities signed sealed and delivered inside a fast-food pop-cult package - you see, we don’t want to be haunted; we don’t want to wake up later in the night with strange visions shifting around the bare room of our conscience, or tears of trepidation asking to be cried; we don’t want to ask too closely about the failure of love in all our lives and the fever of disappointment that stalks us daily. No, we’re far safer in San Quentin, the adult Theme Park where everything is just a mild wild half-teen half-toon update of old nasty noir references; where pasty-faced men in black suits are our version of giant Mickeys and Goofys who pat us on our nodding heads on the way to the exit as they say: It’s OK little children, go home safe in your fan-fan-fantasies.
Tarantino’s bad guys are just one-dimensional parodies of badness: boy-men facing unreal pulp dilemmas. On some level -like a lot of society- Q.T. is both dazzled by the glare of ‘bad’ men and frightened of the real evil that lurks in all our tense hearts. Thus in Pulp Fiction, we get a six-foot-plus hyper-cool black assassin who talks with the voice of a nerdy white video-rental-store manager. This ice-blooded Isaac Hayes of the hinterlands talks about things like The Brady Bunch and The Partridge Family and A Flock Of Seagulls and stuff that nobody talks about - black or white - unless they’re a Q.T. kinda pop cult bore; unless they’re Q.T. in OD.
His success speaks to us like this: if I can be cool, so can you - just by enjoying my film and repeating the lines afterwards with your friends in the pub where they have the Pulp Fiction CD on an endless loop on the CD-jukebox... “ Says Penman, obviously no fan.

From the NRC website:
“Quentin Tarantino’s new movie, Deathproof, has been reviewed badly in Holland. The director of Pulp Fiction and Kill Bill has made a movie with violence in abundance, about “Chicks with cars.” Reviewers Bas Blokker and Jeroen Stout found the humor uninspired and too stupid for words, the total movie lazy and sluggish.”
Has Tarantino passed his time on the forefront of culture? Seems like he keeps making movies in the spirit of the times that made him successful: the ‘summer’ timeframe of the middle nineties. Shame for his fans (but may be they too cling to the past?). Must say I personally agree with Penman.

Back to business

Brought my brother to the airport yesterday. Again, it is harder to see someone going than going yourself. There is a feeling of loss seeing Hans and Chango move past the gate. But we had a very good week.
Here it is back to business again, my last month here, I gather. Like I promised Hans, it has started to rain again, the day after he left. We had a full week of 26+ degrees.. I don't mind that much. Yesterday it was close to 30 degrees and I am more of a spring climate lover. Give me 20-22 degrees and life is good. After swimming practice I opted for the library to get into the swing of reading and writing again. Must say I yawned more than I wrote. But read some interesting material about 70s fashion. It is interesting to see that with social confusion rising and especially (heterosexual) men under fire, the fashion turned into compensation, at the end of the 'summer' timeframe and the beginning of autumn (1977). No more unisex or androgynous (glam rock, disco) clothes, but cowboy boots, lumberjack shirts, army inspired GI-style clothes. Leading, in the end, to the parody of the Village People: all masculinity icons turned into a huge carnival.

And in the mean time I thought: let's search for a week of holiday again before returning to Amsterdam, at the beginning of july. Would like to see some glaciers in Alaska, but cruising there is not easy, on your own. 200% extra on a ticket seems a normal phenomenon. And by air we encounter the monopoly of Alaskan Air. Will see what will show up.

Whistler whales

Vandaag gedaan wat gedaan moest worden: een whale-watching trip. Cynisch gesproken betekent dat een fortuin neertellen om in totaal 5 uur in een bovenmatig bulderende boot door de golven te stampen om uiteindelijk op enige afstand te zien hoe een paar vinnen zich licht uit het water verheffen. In normale taal: “..Orca’s...!!” Ik heb me prima vermaakt (geef mij water, besneeuwde bergtoppen in de verte en mooie eilandjes en ik ben wel gelukkig), Hans ook en Chango een stuk van de reis. En hij kan op school vertellen dat hij Ruffles heeft gezien, de 55-jarige, zeer herkenbare Orca, door de vreemde kronkels in zijn staartvin. En ik ook, hier op dit log. Bijzonder, toch wel.

Gisteren was hilarisch, een dagtripje naar Whistler, dat we bijna misten doordat er geen taxi te vinden was. Een man op straat waarschuwde ons ook nog: “I don’t think it’s allowed to hail a cab on the street in Vancouver..!” Zou me niks verbazen, als daar een ‘regulation’ voor zou zijn. Maar we haalden de Greyhound die Hans ééns in zijn leven wilde nemen en hebben bovenop de berg in de sneeuw gespeeld, in onze t-shirtjes (25 graden). Sneeuwballen gegooid, geklommen en Chango ervan proberen te overtuigen dat hij echt niet in een uurtje skieën kan leren, laat staan snowboarden. Hij wilde wel twee keer op en neer in de kabelbaan. Hans niet, dus gingen Chango en ik nog een keer samen, glijden door de sneeuw, tot op het bot nat, en dan weer beneden in de zon opdrogen. We hebben gekeken naar de ‘coole’ snowboarders met hun sikjes en mutsjes (nog steeds..?! Iedere groep wentelt in zijn eigen clichés, ook bij 25 graden). Helemaal lekker, dat je binnen drie uur van het strand boven op een besneeuwde berg terecht kan komen. Vijf uur sneeuwpret en toch lekker op tijd weer thuis.

Morgen alweer het afscheid. Jammer hoor. Moet ik gewoon weer aan de slag. Doorschrijven! De laatste restjes van het internationale materiaal dat bruikbaar is voor mijn boek. Daarna terug naar Nederland, om daar de bronnen op te zoeken die de details van mijn hoofdstukken moeten gaan invullen.