Search This Blog

Sunday, April 1, 2007

HOE GAAT HET (what now, talking Dutch? Yep, for once)


Hoe het gaat, hebben een aantal mensen gevraagd. Jullie nieuwsgierigheid richt zich, zoals te verwachten, op mij en minder op het boek. Terwijl ik meer te melden heb over het boek dan over mezelf. Heb de neiging om te antwoorden ‘gaat goed hoor’. Zit er nu helemaal in (oh nee, daar ga ik weer..). Heb al eerder geschreven dat verhuizen naar een ander continent dus zó werkt: koffer inpakken, appartement zoeken en koffer uitpakken. Kan wel hoogdravende verhalen over het bevrijdende gevoel of over een eenzame afgrond verzinnen maar helaas: ik heb mijn lichaam verplaatst, niet mijn karakter. Het is wel lekker rustig. Geen bellende mensen, alhoewel, mijn telefoon is uit, zal hem eens opladen, misschien heeft iedereen wel gebeld! Kan eigenlijk alleen uitgebreide verhalen vertellen over ijskastsymfonieën, maar dat is weinig interessant.

Ik merk dat ik best een kluizenaar kan zijn. Heb dagen zonder fatsoenlijke conversatie. Twee woorden in de bieb, vijf in de Blenz (medium cappuchino please. Thank you) en op dinsdagavond American Idol op TV (wat zijn daar goede kandidaten!). Dat voelt wel als vrijheid. Ik ben als een blij kind als ik weer een leuk boek gevonden heb in de bieb hier. Zo heb ik nu een leuk boek over films in de jaren 70-NEE TOM.. Het fijne eraan is het eenduidige: slechts één ding aan mijn hoofd. En dan is zo’n dag weer zomaar voorbij.. Voel me alleen een beetje halfslachtig wanneer ik geen zin heb om te lezen. Want dan heb ik dus ineens niks te doen en voel ik me een beetje schuldig. Aan persoonlijke bespiegeling heb ik nog volkomen niets gedaan. Mijn excuses. Als er iets aan mij verschijnt zal ik niet schromen het mee te delen.

Heb ik al contacten hier en vermaak ik me -ook buiten de bieb-? Nu ja, heb afgelopen donderdag gegeten met Rawd, een aardige, kale, oudere man die me meldde dat het ‘eten voor aids-dag’ was. Dat kon ik natuurlijk niet afslaan. Ik bleek het converseren nog niet afgeleerd te zijn. Toch altijd weer fijn om te merken dat ik in een goed land ben geboren. Zijn jeugdverhalen, met veel cynisme teruggespeeld, cirkelen rondom de provinciale problemen die vele niet-ijshockeyers hier gehad moeten hebben: “oh, Rawd has Lego, let’s beat him up! Does he draw? Let’s Beat Him Up! Does he R.E.A.D.? BEAT HIM UP!”

Dat daar toch nog een vriendelijke video-editor uitgekomen is. Ik vertellen over mijn onopmerkelijke jeugd zonder dieptepunten; mijn grootste trauma bestaat uit het toegediend krijgen van Yoghurt tijdens drie dagen ziekenhuis (amandelen). Ik HAAT Yoghurt. En ze hadden me IJS beloofd! Zo kom je natuurlijk maar moeizaam aan een bestseller.

Mis ik jullie? Nee hoor. Ik kom steeds meer in een eigen wereldje van mijn boek en uit het Nederlandse. En andersom merk ik ook dat de ‘kijkcijfers’ een gestaag afnemende curve vormen. Zo gaat dat. (Zo gaat dat helemaal niet: kijken, kreng!) Over een paar maanden doe ik ook weer lekker mee. Ondertussen geniet ik van de frisse lucht, de bergen in de verte en de bieb.
Woensdag arriveert Marcel. Da’s wel menselijk contact, dus dan heb ik misschien wel meer te vertellen over Vancouver, uitzichten, walvissen, hippe restaurants en leuke boerenmarktjes. Mailtjes, comments en vragen zijn welkom.

2 comments:

Vie Blonk said...

Zit ik een heel epistel naar je te schrijven, kwakt Google me eruit! Shit! Heb nu helaas geen tijd meer om het helemaal te herhalen, maar één ding wil ik je niet onthouden: vandaag, voorpagina Telegraaf, foto van Theo Bos (broer van Jan, wielrenner, wereldkampioen, wie kent 'm niet) met opgeheven vinger over de streek en commentaar 'Ik ben er altijd van overtuigd geweest dat ik hier de nieuwe wereldkampioen zou worden'. Arrogantie is dus niet gepatenteerd door Amerikanen....
Ik lees je stukken met veel plezier!!!
Liefs,
Vie

Anonymous said...

Hey Tommie,

Geef toe... zorg er mede voor dat je kijkcijfers gestaag dalen, maar ben nu weer driftig aan het bijlezen. Leuk om je verhalen te lezen. Mijn kennis over de jaren 60 en 70 gaan met sprongen vooruit. Dus dank daarvoor ;-)

En als Marcel komt, wel naar dat ge-wel-dige restaurant gaan hoor (weet ff niet meer hoe die heet) en berichten of het eten en de ambiance daadwerkelijk zo fabulous is als de verhalen doen geloven.

Groeten aan Marcel en aan je ijskast. Take care!

X Daph